Warhammer Fantasy - Kislev cz10

https://www.youtube.com/watch?v=hqQUbfHlxEE

Sądy Ungolów

            W Ungolskich rozprawach sądowych bierze udział jeden sędzia, który słucha dowodów oskarżycieli, zadaje pytania, a następnie wydaje wyrok. Nie można się od niego odwołać. Jedyną zasadą rozpraw jest to, że sędzia nie może pochodzić z tej samej grupy, co ofiara i oskarżony. Oznacza to, że sędzia będący na rozprawie dwóch rodzin musi pochodzić z trzeciej rodziny, tak więc sędzią w rozprawie między Gospodarem a Ungolem musi być obcokrajowiec. Ungolskie plemiona zgodziły się jednak, by Caryca we własnej osobie także mogła być w takim wypadku sędzią. Gdy rozprawa dotyczy Kislevczyka i obcokrajowca, nie istnieje neutralna grupa, przez co sędzia może wywodzić się z dowolnej grupy.

            Z tego powodu obcokrajowcy rzadko wygrywają sprawy sądowe. Choć formalne wymagania są dość proste, większość sędziów dobiera się na zasadzie doświadczenia i reputacji opartej na uczciwości. Zgodnie z zasadami, dwie grupy biorące udział w rozprawie mogą wyznaczyć na sędziego kogokolwiek, ale muszą zgodzić się co do wyboru tej osoby. W przeszłości system ten okazał się skuteczny. Dziś Caryca wymaga jednak, by sędzia miał także jej zgodę na prowadzenie rozprawy, tak więc grupy uwikłane w zbrodnię wybierają większą liczbę sędziów i wysyłają listę z ich imionami na dwór w Kislevie, oczekując na przyznanie zgody jednemu z nich. Zmiana wprowadzona przez Katarzynę jest jednak nużąca dla niej samej i egzekwowanie tego postanowienia zabiera jej stanowczo zbyt dużo czasu, dlatego swoje pomniejsze obowiązki - takie jak ten - pozostawia w kwestii swoich reprezentantów - zazwyczaj są nimi Wiedźmy Lodu. Większość sędziów Ungolowie wybierają na zasadzie elekcji, jednak niektóre z obszarów przez nich zamieszkanych mają inne zwyczaje, jak choćby wybieranie na sędziego najstarszego żyjącego na danym terenie człowieka, czy też kalekiego weterana starć z najeźdźcami z północy. Mimo wszystko, w niemal każdym przypadku, ataman danej Stanicy może służyć swojemu ludowi także jako sędzia, choć gdy dochodzi do tego, że to Ataman prowadzi rozprawę, nigdy nie jest on jedynym sędzią i nigdy nie prowadzi jej sam.

            Sędziów z obcych krajów dobiera się na zasadzie ich czynów i zasług. Ich imiona są wysyłane do Kislevu dokładnie tak samo, jak imiona innych sędziów. Gdy trzeba wybrać obcokrajowca, wybór Ungoli często pada na Łowców Czarownic z Imperium, jako że generalnie imponują oni Ungolom swoim poświęceniem w polowaniu na podłych kultystów. Nie mają także nic przeciwko surowym wyrokom i są gotowi do podróży w wiejskie ostępy, byleby dotrzeć do winnego. Ostatnimi czasy Katarzyna odrzuciła aplikację na sędziego jednego łowcy, po tym, jak do jej uszu dotarło, iż jest on zamaskowanym kultystą Władcy Plag. W prawie Ungolów to sędzia decyduje jakie dowody mają mu być przedstawione, a werdykt i kara za zbrodnie zależą wyłącznie od jego decyzji. W większości przypadków, cały proces jest przeprowadzany dość sprawnie i zaprowadza sprawiedliwość dość szybko, by przywrócić normalność w życiach Ungoli na niewybaczalnych stepach. Jeśli sędzia zostanie przekupiony - lub co gorsza, zwiedziony przez Rujnujące Moce - jego werdykt może nieść ze sobą katastrofalne skutki.

Kara w prawie Ungolów

            Ugnolowie nie stosują grzywien jako kar, choć mogą domagać się rekompensaty dla ofiary. Podobnie, chcąc skazać oskarżonego nie stosują znanego w innych królestwach kary pozbawienia wolności, ale sami oskarżeni mogą być przetrzymywani w niewoli do dnia rozpoczęcia się rozprawy. Podejrzani o zbrodnię zazwyczaj przebywają w gronie rodziny, co sprawia, że tak czy siak ukarana zostanie odpowiednia osoba. W związku z tym, kary za przestępstwa w prawie Ungolów obejmują niemal wyłącznie kary cielesne. Popularnymi karami są chłosta i znakowanie rozżarzonym, żelaznym pałąkiem; liczba uderzeń batem i rozmiar płaskiej części pałąka zależy już od natury zbrodni i werdyktu sędziego. Okaleczanie ciała jest stosowane, gdy sędzia ogłosi, iż cała grupa przestępcy ma ponieść część odpowiedzialności za zbrodnię - kaleka staje się bowiem ciężarem dla własnej grupy. W rzeczy samej, nie jest czymś niezwykłym, by kaleki przestępca został zabity przez członków własnej rodziny, jednak z uwagi na bliskie więzi pokrewieństwa, taki czyn nie jest penalizowany przez prawo Ungolów i znajduje się poza nim. Jednak niewielkie okaleczenia, które nie decydują o być albo nie być przestępcy, są stosowane równie często co wypalanie blizn. Kara śmierci również nie jest Ungolom obca. Poniżej podano przykłady popularnych w społeczeństwie Ungoli kar, należy jednak pamiętać, że większość sędziów ma swoje własne, ulubione kary:

●       Ukaranie Strzałami - Przestępca jest przywiązywany do pala, a następnie traktowany jako cel dla łucznika. Liczba strzał i dystans między łucznikiem a palem zależy od sędziego. Ta kara nie musi być jednak wyrokiem śmierci - sędzia może nakazać uśmiercenie skazańca, ale równie dobrze może nakazać przebić mu strzałą dłoń. W większości przypadków ofierze pozwala się wybrać łucznika mającego wymierzyć karę. W Balladzie o Isukinie i Nodze znajduje się słynny fragment, w którym Noga strzela do Isukina dwudziestoma strzałami - Isukin został oskarżony o zdradę Nogi - z odległości pięciu kroków. Noga spudłował dwadzieścia razy. Ten akt jest w balladzie początkiem sojuszu, który doprowadził do obalenia wodza hordy Kurganów. Satyryczna wersja tej historii, w której Isukin zabija Nogę, kiedy tylko ten rozwiązuje jego pęta, jest niemal tak popularna jak oryginał.

●       Ukaranie Rękawicą - Metalowa rękawica, która otwiera się niczym małż, jest podgrzewana do momentu, w którym zaczyna bić od niej światło, po czym zamyka się ją na dłoni skazańca. To, ile uderzeń serca dłoń przestępcy jest ściśnięta w rękawicy zależy od rozmiaru zbrodni i wyroku sędziego.

●       Ukaranie Hełmem - Zamknięty hełm jest rozgrzewany do czerwoności i zakładany na głowę skazańca. Ta kara jest formą egzekucji, ale jeśli sędzia jest łaskawy, hełm może być przytwierdzony do czaszki skazańca długim kolcem, zabijając go niemal natychmiast i oszczędzając mu śmierci w męczarniach.

●       Ukaranie Końskim Galopem - Przestępca jest unieruchamiany i przywiązywany do siodła. Następnie, osiodłany koń rusza przed siebie. Istnieje wiele różnych wariacji tej kary, dzięki czemu można ją dostosować do zbrodni. Długość jazdy i jej prędkość może być łatwo kontrolowana, podobnie zresztą jak długość liny. Mimo to, najważniejsze dla skazańca jest to, co tak właściwie będzie miał związane: lina owinięta wokół talii pozwala przestępcy na biegnięcie za koniem tak szybko, jak jest w stanie, lina wiążąca nadgarstki sprawia, że łatwiej go przewrócić, podczas gdy związane kostki gwarantują, że przez całą trasę skazaniec będzie przez konia ciągnięty. Co więcej, koń może zostać doprowadzony do galopu prosto przed siebie, w dzicz. Takie działanie jest jednak równoznaczne z pozostawieniem skazańca w rękach Bogów, a należy jasno podkreślić, że jest to argument przemawiający za tą karą do niektórych sędziów.

●       Ukaranie Duchem Łaski - Przestępca jest przepędzany w dzikie ostępy i znakowany symbolem oznaczającym, że legalnym obowiązkiem każdego mieszkańca Kislevu jest odmówienie mu gościny i wszelkiej innej pomocy. Ta kara jest w zasadzie wyrokiem śmierci i w większości przypadków skazańca wypędza się kompletnie nagiego, bez żadnej własności, co gwarantuje mu szybką śmierć. Mimo to, w niektórych przypadkach, przestępcy pozwala się odejść w dzicz w pełni wyekwipowanym. Ma to miejsce szczególnie w wypadkach, gdy jego rodzina jest bardzo popularna, lub gdy sędzia czuje, że skazaniec był w ten czy inny sposób usprawiedliwiony w swojej zbrodni. Mimo to, jest to swego rodzaju wyrok śmierci - niewielu ludzi jest w stanie przetrwać samotnie na stepie; legendarnym przykładem jest Suren Martwy, jednak jego osiągnięcia w próbie wspomożenia własnej rodziny i jego dzielna walka z najeźdźcami została przesadzona w opowieściach o nim.