Biale Szramy cz7

Złapany w maelstrom dwóch opozycyjnych frakcji Białych Szram na pokładzie

mostka ich okrętu flagowego, Shiban Khan musiał podjąć decyzję - walczyć i

najprawdopodobniej umrzeć u boku swoich braci, albo posłuchać błagań śmiertelnej kobiety.

Pierwszą reakcją młodego Khana było odepchnięcie jej na bok i dostanie się do wroga, ale

desperacja w jej oczach zatrzymała go. Shiban patrzył się na platformę teleportacyjną i raz

jeszcze spojrzał na błagającą, szarowłosą kobietę w pomiętym uniformie. Jednym ramieniem

podniósł ją i pobiegł do mechanizmu teleportacyjnego tak szybko, jak tylko mógł. Biegnąc

przez mostek został postrzelony przynajmniej kilka razy przez zbłąkane bolty. Biegł mimo to,

zaciskając zęby w agonii. Kiedy wyrosły przed nim kolumny platformy teleportacyjnej,

wypchnął śmiertelniczkę z ramion, nim jego upadające ciało mogło ją rozgnieść. Kobieta

podniosła się, przedostając się do relatywnie bezpiecznego wewnętrznego mechanizmu

komnaty. Kiedy kolejne serie bolterów wybuchały o pobliskie kolumny, kobieta już

wpisywała serie kodów teleportera, a aparatura rozpoczęła buczenie, ładując energię.

Zaledwie sekundę później, przestrzeń między Shibanem i śmiertelniczką rozświetliła

się. Hałas raz jeszcze rozdarł komnatę, roznosząc się po całym mostku. Na moment nikt w

pomieszczeniu nie był w stanie nic zobaczyć. Postaci pośrodku wielkiego rozbłysku zaczęły

nabierać kształtów - były to Białe Szramy w pancerzach Terminatorskich i Legionista

Kosmicznych Marines o czerwonym pancerzu, klęczący na kolanach z wyczerpania. Przed

nimi stała zaś sylwetka o wiele większa od pozostałych, w wielkim, ozdobnym pancerzu,

której płaszcz rozdrobniony był do postaci wstążek. Twarz postaci tworzyła maska poparzeń

i grubych blizn. Jaghatai wybiegł z burzy światła i rozejrzał się po mostku. Bracia Bitewni

dalej skakali sobie do gardeł, zagubieni w szaleństwie i prowadząc walkę z okrzykami

bitewnymi na ustach. Khan zeskoczył z platformy, a jego keshig podążył za nim. Sala

dowódcza przed nim była pogrążona w walce. Wielu z tych Astartes, którzy znajdowali się

bliżej platformy i słyszeli przybycie nowych Braci przez zgiełk walki, zakończyło zmagania

w nagłym osłupieniu, ale inni pozostali nieugięci, spowici szałem bitewnym pośród burzy

boltów przecinających powietrze.

Doświadczywszy okropnych chwil, patrząc na wojowników z jego własnego Legionu

zabijających się nawzajem, Jaghataiowi przypomniały się słowa Mortariona - ​“Pół twojego

Legionu pokłoniło się już Horusowi.” Khan spojrzał na tron dowódczy, gdzie walki były

najcięższe. Z poczuciem uznania spojrzał na walczącego tam Hasika Noyan-Khana,

odpierającego wojowników Jemulana. Pobite ciało Khana poniosło go w serce burzy. Jego

miecz dao stał mu się ciężarem, wciąż ociekającym krwią Mortariona. Keshig szedł za nim

krok w krok, tworząc kordon ochronny wokół swojego Prymarchy. Kiedy przeszedł przez

serce zaciętych walk, część pojedynkowiczów zatrzymała się. Wojownicy spoglądali znad

swoich przeciwników, widząc zniszczony pancerz Prymarchy, idącego w stronę tronu, jak

gdyby dopiero wtedy zdali sobie sprawę, czego dopuścili się pod jego nieobecność. Głośna

kakofonia ognia Bolterów osłabła.

Hasik czekał na niego. Mostek zamarł. Wojownicy stali na pozycji, ich broń wciąż

wycelowana była w przeciwników. Każde oko skupiło się na podeście dowódcy. Khan

zapytał Noyan-Khana, co miało oznaczać całe to szaleństwo. Hasik odpowiedział, że

wszystko, co uczynił, zrobił dla dobra Legionu Białych Szram. Khan odpowiedział mu

chłodno, że przecież był świadomy, że powróci na swój okręt. Czy może raczej planował

także, by jego Khagan nie powrócił do czasu, gdy flota znajdzie się w jego rękach?

Noyan-Khan odpowiedział, że pragnął tylko, by jego Prymarcha i Horus raz jeszcze

zjednoczyli się przeciwko wspólnym wrogom. To było jego jedyne życzenie. Szeptom ludzi

pozbawionych wiary nie można było pozwolić na zwycięstwo. Khan nie był w stanie w to

uwierzyć. Jak Hasik mógł nazywać tych, którzy stawili mu opór niedowiarkami, kiedy to

właśnie on był przyczyną tego szaleństwa? Hasik przyznał, że popełnił błędy, ale mimo

wszystko on i jego Loża ujrzeli prawdę. Mistrz Wojny wezwał ich, a Białe Szramy muszą

odpowiedzieć na to wezwanie, tak, jak było zawsze. Khan poinformował go, że wszyscy

zostali oszukani. Kiedy Noyan-Khan starał się wyjaśnić, co nim kierowało, Khan wpadł we

wściekłość. Krzyczał na swojego zdradzieckiego dowódcę, wymachując mieczem. Być może

robił to nieświadomie, być może wcale tego nie chciał, a być może z powodu błędnego

przekonania, że dla dobra sprawy musiał to uczynić, Hasik także uniósł swój miecz.

Khan żachnął się, z pełną siłą uderzając o krawędź tulwaru Hasika. Krótkim obrotem

broni sprawił, że miecz wypadł mu z nadgarstka, a przy następnym obrocie wbił swój miecz

dao głęboko w jego brzuch. Uderzenie było wymierzone z doskonałą precyzją, przebijając się

przez pancerz Terminatora Hasika z głośnym pęknięciem. Hasik zamarł, przebity tuż pod

sercami, niezdolny do odpowiedzi, kiedy paląca energia zgięła jego ciało i sparaliżowała go.

Jaghatai powoli podniósł Hasika w górę i spojrzał mu w oczy, kiedy ich głowy znalazły się

na tej samej wysokości. Miecz Jaghataia utrzymał go w jednej pozycji, powstrzymując jego

ewentualną odpowiedź. Każdą uncją swojej nadludzkiej siły, Khan sięgnął do hełmu Hasika

swoją wolną ręką i zerwał mu go z głowy, pogardliwie odrzucając na ziemię. Przez moment

patrzyli sobie w oczy - jedna z twarzy była biała od szoku, druga czerwieniła się z

wściekłości.

Khan powiedział Hasikowi, że nie miał pojęcia o prawdzie. Jeśli wypełniłby jego

rozkazy, Jaghatai właśnie teraz by mu o niej opowiedział - V Legion był ordą Jaghataia i nikt

nie sięga w niej po miecz bez jego wyraźnego rozkazu. Tak było od ich pierwszego,

wspólnego ataku na Altak i żadna moc we wszechświecie, czy to Horus, czy Imperator, nigdy

tego nie zmieni. Noyan-Khan otrzymał wolność, którą pozazdrościć mógł mu każdy władca.

I koniec końców, to właśnie tak odpłacał się on Khanowi - zdradą i ogniem. Zuchwały

wojownik został strącony, zgubiony za własną dumę. Khan odepchnął ciało Hasika. Z wielką

mocą wyleciało z ostrza mocy i uderzyło w tron dowódczy, łamiąc go wzdłuż, nim stoczyło

się po schodach w dół podwyższenia. Qin Xa podszedł do niego z uniesioną bronią, ale Hasik

już się nie podniósł.

Odwracając się, wciąż nosząc na twarzy ślady wściekłości, Khan stanął przed

najcięższym żalem z powodu zdrady. Przez chwilę jego umysł został wypełniony wizjami

wyżycia się na zdrajcach, ukarania buntowników spośród swojego potomstwa, niczym

mściwy bóg zapomnianych czasów. Jednak ostatecznie, jego oczy zwróciły się na łuk

obserwacyjny, w stronę portali, wychodzących na przestrzeń orbitalną Prospero. Daleko w

próżni dostrzegł ciche rozbłyski światła. Mortarion powiedział mu prawdę przynajmniej w tej

materii - okręty zaatakowały, Lance wystrzeliły, tarcze zaczęły się łamać. Nie było czasu. Na

zapłatę przyjdzie jeszcze czas, zapłakał Khan, adresując te słowa do setek, które oczekiwały

jego przewodnictwa. Teraz wzywała ich bitwa. Nakazał załodze wezwanie reszty floty

Białych Szram. Mieli zaatakować Gwardię Śmierci w formacji ​guang-cha na pełnym

przyspieszeniu. Otoczona i przytłoczona formacja Gwardii Śmierci szybko cofnęła się do

kordonu defensywnego. Białe Szramy ruszyły za nimi, spiesząc się, ostrzeliwując ich okręty i

rzucając przeciwko nim całą swoją tłumioną furię w maelstromie energii swoich Lanc.ZapłataDruga Bitwa o Prospero nie dorównała horrorowi pierwszej, jako że Gwardia Śmierci

przybyła nad orbitę planety w nadziei na pozyskanie sojusznika, nie zaś na stoczenie bitwy.

Obie floty zderzyły się ze sobą w pewnej odległości od orbity i zamknęły się w sieci szybkich

ataków. Pod dowództwem Mortariona, mniejsze siły XIV Legionu były w stanie sprawnie

wydostać się z systemu, ale nie dały rady ani szybkości, ani sile okrętom Białych Szram.

Bitwa stabilnie przenosiła się na zewnątrz układu, dopóki Mortarion nie wydał rozkazu

odwrotu do punktu umożliwiającego jego statkom skok w Osnowę. Pozostawiając ślady

plazmy i ognia za sobą, Gwardia Śmierci opuściła układ, pozostawiając lokalną przestrzeń

pod kontrolą Jaghatai Khana. Kiedy ich wróg został przepędzony z Prospero, V Legion

wstrzymał pościg. Flota uformowała swobodny szyk, tak jak pod Chondax. Niektóre z jej

okrętów wciąż były wewnętrznie zwaśnione, a proces przywracania porządku nie przebiegł

tak sprawnie ani tak pokojowo, jak życzyłby sobie tego Khan. Khan osobiście pojawił się na

każdym statku swojej floty, wytrącając ostatnie przejawy buntu wszędzie tam, gdzie je

znalazł. Krew została przelana na wielu jego statkach. Niektóre z nich zostały całkowicie

opanowane przez Loże Wojowników, których członkowie wciąż mieli nadzieję na

przekonanie swoich braci do sprawy Horusa. Niektórzy z nich woleli odebrać sobie życie, niż

zmierzyć się ze wstydem porażki, choć większość uznała autorytet Khagana i w skrusze raz

jeszcze zaoferowali mu swoje miecze. Kilka mniejszych okrętów nigdy nie zostało

odzyskanych - część z nich została zniszczona przez Gwardię Śmierci, innym zaś udało się

uciec - załoga tych ostatnich prawdopodobnie nie potrafiła zaakceptować porażki. Ziarna

zasadzone przez Loże leżały głęboko i nie wszystkie jej plony mogły zostać usunięte.

Ranny Hasik Noyan-Khan był obecny na ​Mieczu Burzy ​w trakcie walki z Gwardią

Śmierci. Dopiero kiedy Mortarion zniknął, Qin Xa przyszedł po niego, odbierając mu broń i

pancerz i eskortując go do komnat dla jeńców. Hasik nie opierał się. Jego twarz oddawała

wyraz człowieka o zniszczonej duszy. Jego współ-konspiratorów posadzono razem z nim.

Pośród nich był Goghal, Hibou i Torghun Khan. Wszyscy oni oczekiwali na sąd, strzeżeni

przez straż przyboczną Khagana. Podczas ich pobytu w więzieniu w V Legionie nie doszło

do żadnego precedensu, choć według starych praw Altaku, zbrodnia zdrady karana była tylko

w jeden sposób - śmiercią.

Arvida, Astartes Tysiąca Synów pozostał w Legionie Białych Szram i udzielono mu

nawet kwater prywatnych na pokładzie ​Miecza Burzy​. Jego zdrowie zostało zniszczone przez

długi pobyt na umierającym świecie i całe dni zajęło mu zebranie dość siły, by mógł

opowiedzieć o tym, czego doświadczył. Prorok Burzy, Yesugei Targetei, wywalczył sobie

drogę przez pół galaktyki na fregacie ​Księżycowy Sierp​, by raz jeszcze ujrzeć swojego Khana.

On i Arvida spędzili wiele wspólnych godzin, jednak to o czym rozmawiali było wiadome

jedynie Khanowi. Wiadomo, że Yesugei pytał go o los swojego przyjaciela, Ahzeka

Ahrimana, miał bowiem nadzieję na ponowne ujrzenie go, ale Arvida nie wiedział nic o jego

losie. Prorok Burzy był zmuszony dojść do wniosku, że albo Ahriman zginął w trakcie

najazdu Kosmicznych Wilków, albo uciekł do Osnowy ze swoim mistrzem Magnusem. Tak

czy inaczej, wydawało się, że już nigdy więcej go nie spotka. Spośród wielu dawnych

łączników między Białymi Szramami a Tysiącem Synów, przetrwał tylko Arvida.

Co zaś tyczy się samego Khana, kiedy wewnętrzna przemoc w jego flocie dobiegła

końca, udał się do swoich komnat na pokładzie flagowca i naradzał się nad następnym

ruchem swojego Legionu. W tamtym czasie tylko Yesugei i Qin Xa widywali się z nim, choć

było wiadome, że kurultai - zgromadzenie khanów Legionu - niebawem zbierze się, by

usunąć całą złą krew, która wciąż była obecna w Legionie. Szybko stało się jasne, że frakcje

Loży Wojowników w V Legionie nigdy w pełni nie rozumiały, do czego mogły doprowadzić,

jako że Horus, któremu ich członkowie chcieli służyć, przestał istnieć. Wiedza zdobyta od

Magnusa musiała się jak najszybciej rozpowszechnić, kończąc długi okres niepewności, która

oślepiła Legion Białych Szram. Taki był obyczaj starych prerii: skargi będą wysłuchane,

pokuta odprawiona, więzi odnowione. Nie ustalono żadnego chrono-znaku w związku ze

spotkaniem, ale wszyscy Khanowie Bractw wiedzieli, że odbędzie się ono niedługo. Teraz,

kiedy rozmiary zdrady były już znane, nie minie wiele czasu, nim Bractwa zostaną wezwane

na wojnę, raz jeszcze zjednoczone i łaknące zemsty. Do tego czasu zostało im się tylko

przygotować, odbudować i mieć nadzieję, że rany Legionu uleczą się, nim raz jeszcze stanie

on przed Zdrajcami.Ucieczka przed ZdrajcamiOdzyskując siły po swoim pobycie na Prospero, Arvida zaprzyjaźnił się z Yesugeiem.

W czasie kiedy Astartes Tysiąca Synów wolno wracał do zdrowia i odzyskiwał swoje

prokognitywne moce, Yesugei zaczął nalegać na wstąpienie Arvidy do V Legionu, jako że

Legion Tysiąca Synów został ogłoszony ​Excommunicate Traitoris. W swoich zapędach

poszedł nawet tak daleko, że nakazał Rzemieślnikom Legionu stworzenie hybrydowego

napierśnika, uwzględniającego ikonografię obu Legionów, który miałby zastąpić zniszczony

w trakcie walki z Gwardią Śmierci pancerz Legionisty. Choć Arvida poważnie zastanawiał

się nad staniem się Legionistą raz jeszcze, ostatecznie odmówił - teraz i zawsze będzie on

Synem Magnusa i lojalnym sługą Imperatora. Arvida był zdeterminowany w podążaniu za

wytyczonym sobie losem, wierzył bowiem, że jego przeznaczenie jest w jakiś sposób

połączone z obrazem kruka, który był potężnym symbolem Kultu Corvidae, a którego zesłała

na niego wizja w trakcie jego odosobnienia na Prospero. Niestety cierpieniu psionika nie było

końca - mutacyjne efekty klątwy genowej swojego Legionu dotknęły i jego, a jego ciało

zaczęło się zmieniać.Ścieżka NiebaNiemal cztery terrańskie lata później Białe Szramy z sukcesem prowadziły

partyzancką wojnę przeciwko Zdrajcom, umiejętnie przerywając ich linie zaopatrzenia. Choć

ich ataki były z początku niszczące, to po pewnym czasie liczebność Białych Szram została

bardzo nadszarpnięta, niekiedy sięgając niemal krytycznych poziomów. Po szczególnie

niszczycielskiej pułapce, zastawionej przez Żelaznych Wojowników na Iluvuin, Khagan był

zmuszony do odwrotu na Imperialny Świat Tronowy, gdzie miał stanąć u boku Imperatora w

nieubłaganym dniu, kiedy to Mistrz Wojny i Zdrajcy dokonają inwazji na Układ Sol i oblężą

samą Terrę. Wróg utrudniał im drogę przy każdej okazji: flota Białych Szram wpadła w

pułapkę Rujnującej Burzy, wielkiej Burzy Osnowy, powstałej w wyniku Okrucieństwa Calth

poprzez działania Zdradzieckiego Legionu Niosących Słowo, która blokowała podróże

statków i komunikację w większej części galaktyki. Co więcej, flota Jaghataia była

nieustannie nawiedzana przez statki Zdrajców z ich połączonych grup zadaniowych,

składających się z okrętów Gwardii Śmierci i Dzieci Imperatora pod dowództwem samego

Lorda Eidolona.

Jednak szczęście miało się wkrótce uśmiechnąć do Synów Khana: Białe Szramy

odnalazły Bramę Kalium, starożytną Bramę Osnowy, datowaną jeszcze na czasy Mrocznej

Epoki Technologii, a którą opuszczono w czasach Epoki Zamętu. Niestety, Białe Szramy nie

były w stanie posłużyć się Bramą, jako że taktyka i wzorce działania Legionu stały się dla

Zdrajców chlebem powszednim - Lord Eidolon słusznie wydedukował, że Białe Szramy będą

chciały posłużyć się Bramą Kalium. Do czasu, gdy V Legion pojawił się na miejscu, Brama

Osnowy była zniszczona, a wśród jej ruin roiło się od sił wroga. Między dwoma,

opozycyjnymi siłami wybuchła wielka bitwa. W starciu przez pewien moment wydawało się,

że Khagan został śmiertelnie ranny w pojedynku z Lordem Komandorem, ale były to tylko

pozory - Eidolon zranił bowiem Mistrza Keshigu, Qin Xa, noszącego pancerz swojego

Prymarchy. Choć Qin Xa zdołał uciec na pokładzie swojego okrętu, ​Lancy Nieba, jego rany

nie zagoiły się i dumny przywódca keshigu swojego Prymarchy umarł.

W tym czasie Arvida ledwie był w stanie wytrzymać skutki mutatywnej choroby

Tysiąca Synów. Za każdym razem, gdy objawiał swoje wrodzone zdolności, jego genetyczna

klątwa groziła całkowitym przytłoczeniem go. Jednak nim Qin Xa zginął, powiedział mu, by

zrobił co w jego mocy, by wynaleźć lekarstwo na mutacje. Arvida przysiągł mu to. w

przyszłości ujawniono, że obecność Białych Szram pod Bramą Kalium była jedynie kolejną z

ich dywersji, jako że wcale nie mieli oni zamiaru posłużyć się Bramą Osnowy - prawdziwym

celem Khagana było odnalezienie słynnego seniora-Nawigatora, Novatora Pietera

Achelieuxa. Kiedy ten został już odnaleziony, doprowadził Białe Szramy do Ryftu Osnowy

Catallus, gdzie ukryta między turbulentnymi wirami Osnowy była wielka, krystaliczna stacja.

Jej gmach skrywał starożytne i potężne urządzenie, nazywane Czarnym Szkłem, które było

reliktem archeo-technologii z Epoki Mrocznej Technologii. Czarne Szkło zostało pierwotnie

odkryte przez Wolnych Handlarzy w trakcie Wielkiej Krucjaty i uważa się, że zostało użyte

do przetestowania technologii, dzięki której w przyszłości zbudowano Złoty Tron. Czarne

Szkło, podobnie jak jego odpowiednik, może otworzyć przejście do Pajęczego Traktu -

wymaga do tego jednak posłużenia się na nim wielkiej, psionicznej mocy.

Wciąż ścigane przez siły Gwardii Śmierci i Dzieci Imperatora, Białe Szramy odkryły

lokację Czarnego Szkła i chciały go użyć do przedostania się do Układu Sol. Były agent

Navis Nobilite, Veil, który towarzyszył Białym Szramom, otrzymał zadanie zniszczenia tego

archaicznego urządzenia, jako że było ono w stanie uśmiercić całe Navis Nobilite. Targutai

Yesugai poprowadził małą grupę uderzeniową do krystalicznej stacji kosmicznej. Wróg był

coraz bliżej, a stacja zapadała się wokół Białych Szram z powodu ładunków wybuchowych

aktywowanych przez Veila. Prorok Burzy Yesugai poświęcił się na Tronie Dowódczym

Czarnego Szkła, otwierając dla floty całego Legionu portal prosto na orbitę Terry, dzięki

czemu Synowie Khana byli w stanie przetrwać. Nim umarł, astralna forma Yesugaia

przekazała swoją ostatnią wiadomość Arvidzie - przyjaciel prosił go, by ten posłużył się

swoimi wielkimi psionicznymi zdolnościami do poprowadzenia Białych Szram do Świata

Tronowego. Kiedy Białe Szramy przeszły przez Immaterium, ich flota została zaatakowana

przez hordy demonów. Po wykorzystaniu całej swojej mocy do osłaniania ruchów floty V

Legionu w Osnowie, Arvida ostatecznie poddał się efektom mutagennej choroby i stracił

przytomność. Khalid Hassan, Kapitan 4. Tajnej Orty Imperialnej Armii i agent Malcadora

Sigillity, Regenta Terry, przybył na pokład ​Lancy Nieba​. Obiecał on Białym Szramom, że

jego mistrz zrobi co w jego mocy, by uleczyć Arvidę - Sigillita i tak już na nich czekał.

W próbie ocalenia życia Arvidy, przeszedł on tajemniczy rytuał, przeprowadzony

przez Malcadora. Został on transformowany w amalgamie samego Arvidy i psychicznym

fragmencie osobowości Prymarchy Magnusa Czerwonego, który po jego przedarciu się przez

osłony Imperialnego Pajęczego Traktu wciąż był obecny na Świecie Tronowym. Powstała w

ten sposób hybryda dwóch psionicznych osobowości wybrała dla siebie nowe imię - od

tamtego momentu Astartes znany był jako Ianius, choć do historii przeszedł jako Janus -

pierwszy Wielki Mistrz Zakonu Szarych Rycerzy.