Bitwa o Terrę
Legion Białych Szram, włączając w to ich Prymarchę, był obecny na Terrze w czasie
Bitwy o Terrę u boku sił Krwawych Aniołów i Imperialnych Pięści. Dzikość ataku sił Chaosu
był tak wielki, że siły inwazyjne zmiotły z pola obrońców i cofnęły ich aż na mury
Imperialnego Pałacu, gdzie tysiące zginęły w trakcie jego oblężenia. Kiedy oblężone siły
stanęły przed wyłomem i potencjalnym upadkiem Imperialnej linii obrony, Jaghatai nakazał
zmienić plan. Zamiast dokonywać najazdu na niemal niezwyciężone siły Chaosu, zwrócił
swoje wysoce mobilne wojsko i ocalałe dywizje czołgów Lojalistów z Imperialnej Armii do
portu kosmicznego Lwiej Bramy. O świcie, błyskawiczny najazd sił Jaghataia zniszczył
zupełnie niespodziewający się ataku garnizon Zdrajców i odzyskał port kosmiczny dla
Imperatora.
Khan rozkazał swoim oddziałom reaktywację Laserów Obronnych portu, by zapobiec
flocie Zdrajców dokonywanie kolejnych desantów zaopatrzenia i żołnierzy. Oddziały Khana
obroniły wyznaczoną przez niego linię obrony przed kilkoma kontratakami Zdrajców i
rozpoczęły ostrzał niechronionych okrętów Horusa. Plan Khana działał doskonale: napływ
wrogich żołnierzy i maszyn pod Imperialny Pałac został odcięty jednym ciosem.
Zainspirowani tym sukcesem Lojaliści spróbowali także odbić Port Kosmiczny Muru
Wieczności, ale ten atak zakończył się bolesną porażką - siły Chaosu zwiększyły garnizon
tego portu po odebraniu im Lwiej Bramy.
Historia nie opisuje wielu innych działań Wielkiego Khana w czasie Bitwy o Terrę,
wiadomo jednak, że w tamtym czasie jego Legion bohatersko przemierzał kolejne arterie
Świata Tronowego, angażując się w walkę ze Zdrajcami w błyskawicznych szarżach, starając
się odciągnąć ich od Imperialnego Pałacu i przełamać ich oblężenie. Kiedy oblężenie
wreszcie się zakończyło, a Horus zginął z rąk Imperatora, Astartes Białych Szram wyszli z
płomieni galaktycznej wojny domowej skąpani we krwi, ale wciąż żywi. Mówi się, że
Jaghatai i jego wojownicy walczyli w wielu bitwach z Heretyckimi Astartes, którzy
próbowali ratować się ucieczką z Terrańskich portów kosmicznych. Białe Szramy wytoczyły
kilka bardzo zwycięskich szarż przeciwko siłom Zdrajców i wraz z resztkami 1. Terrańskiej
Dywizji Czołgów Imperialnej Armii skutecznie szkodziły liniom zaopatrzenia armii Chaosu
w ich ucieczce do Portu Kosmicznego Muru Wieczności. Mówi się, że to Jaghatai przewodził
każdemu z tych ataków ze szczytu swojego Razorbacka. Jest to opowieść, która budzi
podziw słuchaczy po 10,000 lat od czasu tych pamiętnych wydarzeń. Wielki Khan i jego
Białe Szramy z pewnością były na samym czele Legionów, które ścigały pokonanych
Zdrajców do Oka Grozy w czasie Wielkiej Czystki, jako że Białe Szramy niezwykle rzadko
pozwalają pokonanym przeciwnikom na ucieczkę, zazwyczaj prowadząc pogoń do rzezi.ZniknięcieChoć Jaghatai Khan przetrwał tumultywne bitwy Herezji Horusa, jak wielu jego
Prymarszych Braci, został okrutnie odebrany całej ludzkości w zaledwie kilka lat po
osiągnięciu przez Imperium zwycięstwa. Siedem Terrańskich lat po zakończeniu się Herezji
Horusa, w czasie okresu zwanym Reformacją, kiedy to Imperium było prowadzone w dużej
mierze przez Robouta Guillimana, Białe Szramy zaadaptowały Codex Astartes, a V Legion
pozwolił na podzielenie jego szeregów na kilka pomniejszych Zakonów Sukcesorskich.
W celu powstrzymania Renegatów i obcych, którzy wykorzystali osłabienie Imperium
i zaatakowali Segmentum Ultima w znacznej sile, Roboute Guilliman nakazał wzmocnienie
otaczających rejon walk Układów. Białe Szramy otrzymały zadanie zabezpieczenia Sektora
Yasan - czyli Układów otaczających ich Układ Rodzimy. Według zapisków Wielkiego
Khana z Quan Zhou, tuż po swoim powrocie na Mundus Planus po Wielkiej Czystce,
dowiedział się on, że ich świat i jego lud stali się celem licznych najazdów Drukhari, którzy
pragnęli schwytać wiele tysięcy Chogorian w niewolę. Choć jego lud walczył tak zaciekle,
jak w dniach jednoczenia planety przez Jaghataia, to broń mieszkańców Chogoris nie była w
stanie poradzić sobie z xenos. Setki zginęły, a całe tysiące dostały się w niewolę i zostały
uprowadzone tajemnymi ścieżkami Pajęczego Traktu do miejsca, gdzie spotkał ich los
niemożliwy do wyobrażenia sobie przez śmiertelnego człowieka. Khan powrócił w rodzinne
strony dopiero po odkryciu, co spotkało jego naród i rozkazał zorganizowanie pierwszego
Polowania, celem którego miało być uwolnienie porwanych Chogorian, lub przynajmniej
zemszczenie się za ich śmierć. Jaghatai złożył wiele ślubów przeciwko Drukharim i walczył z
nimi w wielu następnych starciach, dopóki pokój na planetach w pobliżu Maelstromu raz
jeszcze nie stał się rzeczą powszechną. O tych wydarzeniach do dziś przetrwały jedynie
legendy, jako że wszyscy, którzy byli ich świadkami i uczestnikami, włącznie z Prymarchą,
zniknęli - zginęli w trakcie jednej z wielu wojen, prowadzonych przez Imperium lub zaginęli
razem ze swoim Prymarchą. Jaghatai walczył u boku swojego Legionu przez 70 lat po
upadku Herezji i ostatecznie zniknął w 84 r. M31, kiedy udał się w podróż do Maelstromu.
Powszechnie wierzy się, że Jaghatai był w pościgu za Drukhari, którzy zniszczyli Chogoris
po Bitwie pod Corusil V. Wielki Khan i jego I Bractwo przeszli przez Bramę Osnowy do
Pajęczego Traktu Drukharich i zniknęli raz na zawsze.
Nikt nie potrafi powiedzieć co tak właściwie przytrafiło się Prymarsze - jeśli nie
zgubił się w Osnowie, lub jeśli nie został zabity ani zniewolony przez obcych - lecz Białe
Szramy wierzą, że Jaghatai Khan wciąż poluje w całej galaktyce i poza nią, w pogoni za
swoimi największymi wrogami.
Białe Szramy wierzą, że ich Khan wciąż żyje gdzieś w Pajęczym Trakcie i pewnego
dnia powróci do swojego Zakonu w czasach wielkiej potrzeby. W wyniku okoliczności
zniknięcia ich Prymarchy, Białe Szramy darzą szczególną nienawiścią właśnie Drukharich i
wykorzystują każdą, nadarzającą się okazję do wypowiedzenia wojny tym sadystycznym
xenos. W ten sposób Białe Szramy mogą kontynuować walkę w imieniu Jaghataia, niszcząc
wrogów Imperatora i przygotowując się na dzień, kiedy Wielki Khan zakończy swoje
wytrawne łowy i powróci, by raz jeszcze poprowadzić swoich wybranych wojowników i
rozpocząć następną Wielką Krucjatę, która zjednoczy całą galaktykę.
Od pierwszego Polowania Wielkiego Khana, do tradycji Zakonu przeniknęło
nadawanie tytułu Mistrza Polowania jednemu Bratu Bitewnemu, który od tej pory będzie
ścigał wrogów Zakonu, którzy w jakiś sposób uniknęli zemsty za swoje przewinienia
względem Białych Szram. Dokładnie co ćwierć wieku Kapelanowie odczytują Obrzędy
Wycia, gdzie zapisane są imiona i uczynki tych wrogów, którzy mają zostać ukarani w
pierwszej kolejności. Mistrz Polowania może być kapitanem Bractwa - wtedy oprócz
pełnienia swoich normalnych obowiązków musi poczynić wszelkie starania do sprowadzenia
obiektu polowania na kolana, ściąć mu głowę i zabrać ją na Chogoris. Tam jego czaszka
zatapiana jest w srebrze. Przy akompaniamencie hucznej uczty, ponure trofeum nabijane jest
na pal wzdłuż drogi, która prowadzi przez góry Khum Karta w stronę Pałacu Quan Zhou,
potężnej, marmurowej Fortecy Klasztornej dumnego i dzikiego Zakonu Adeptus Astartes.
Słynne Kampanie
Xenocyd X173 Plural (M30) - była to Imperialna kampania Integracyjna, którą
przeprowadziły siły Legionu Białych Szram i 40. Flota Ekspedycyjna Imperialnej Armii,
utworzonej z genetycznie wzmocnionych żołnierzy Dywizji Zabójców G9K przeciwko
planecie oznaczonej jako X173 Plural. Ta kampania, toczona przeciwko nieznanym xenos,
trwała przez okres sześciu miesięcy, w czasie których oddziały G9K nauczyły się podziwiać
skupienie, poświęcenie i okrucieństwo Białych Szram.
Zniszczenie Wagh! Mashogga (IX w. M30) - łączona kampania Integracyjna toczona
przeciwko silnemu Imperium Orków, przeprowadzona przez połączone siły Białych Szram,
Żelaznych Wojowników i Kosmicznych Wilków, u których boku walczyła armia Imperialis
Auxilia i posiłki z Mechanicum. Legendy głoszą, że Prymarchowie Jaghatai Khan i Leman
Russ przegonili Orków z pola - Perturabo zaś został wpisany do oficjalnych rekordów
historycznych Imperium jako “towarzysz broni,” który wykalkulował optymalną drogę do
obejścia niskiej obrony orbitalnej Mashogga.
Integracja Spirali Araaki (IX w. M30) - kampania Integracyjna przeprowadzona przez
połączone siły Białych Szram, Mrocznych Aniołów, Żelaznych Wojowników i Imperialnych
Pięści w regionie przestrzeni kosmicznej, znanym jako Spirala Araaki. Araakitowie byli
ludem budowniczych fortec - ich umocnienia były kopane głęboko wokół ciasnych przejść,
odległych wzgórz i z wykorzystaniem naturalnych barier krajobrazu. Żelaźni Wojownicy raz
jeszcze zostali wysłani do opierającego się woli Imperium układu, by przeprowadzić
brutalne, wyniszczające oblężenie. Araakitowie znali się na swoim rzemiośle bardzo dobrze,
przez co wojna była ciężka i niezwykle pełna przemocy.
Integracja Molech (869 r. M30) - Białe Szramy wzięły udział w wielkiej Imperialnej
kampanii Integracyjnej nowo odkrytego Rycerskiego Świata Molech, prowadzonej przez
samego Imperatora Ludzkości. W skład sił Imperium wchodziły jeszcze Wilki Luny,
Mroczne Anioły, Dzieci Imperatora i tysiące oddziałów Imperialis Auxilia, oraz posiłki z
Mechanicum i siły Legio Titanicus. Po osiągnięciu zwycięstwa, Cyprian z Domu Devine
został obwołany Planetarnym Gubernatorem Molech. Po zdobyciu planet układu, Imperator
poprowadził swoich Prymarszych synów do portalu Osnowy ukrytego pod ziemią, gdzie
wstąpił do Królestwa Chaosu, by paktować z Rujnującymi Mocami. Kiedy powrócił,
wydawał się wyraźnie starszy, ale o wiele potężniejszy. Przed swoim odlotem z planety,
Imperator ustanowił regiment planetarny złożony z niemal stu regimentów Armii
Imperialnej, trzech kohort Legio Titanicus i kontyngenty z dwóch Legionów Kosmicznych
Marines, by chronić tajemnic portalu Osnowy.
Integracja Układu Tyrade (998 r. M30) - kontyngent Białych Szram służył w tej kampanii
u boku Legionu Wilków Luny. Sama kampania rozegrała się zaledwie siedem standardowych
lat przed wybuchem Herezji Horusa.
Krucjata Ullanorska (999 r. M30 - 000 r. M31) - Krucjata Ullanorska była punktem
kulminacyjnym Wielkiej Krucjaty. Ta wielka Imperialna kampania rozegrała się w Orkowym
imperium Orkowego Herszta, Urrlaka Urruka. Ullanor, stolica planetarna tego imperium i
miejsce ostatniego starcia tej wojny, położona jest w Układzie i Sektorze o tej samej nazwie.
Horus wykorzystał taktykę znaną od tamtej pory jako “Grot Włóczni,” by zniszczyć Orkowe
imperium poprzez ścięcie jego głowy. Białe Szramy i Ultramarines, wspierani przez
Imperialną Armię i Tytany, zaatakowali zewnętrzne planety Układu. Ofensywa była iście
maniakalna, choć okazała się całkiem efektywna. Wiele Orkowych okrętów ruszyło na oślep
przed siebie, by zapobiec atakom na zewnętrznych planetach, wystawiając najważniejszą
planetę Układu na zagrożenie ze strony czekających na ten ruch sił Imperium, którym
przewodzili Astartes z Legionu Wilków Luny. Flota Legionu Wilków Luny udała się prosto
na ten centralny świat, a będąc bardziej precyzyjnym - prosto do fortecy pałacowej Urlakka.
W punkcie kulminacyjnym całej kampanii, Horus i jego Justaerini stoczyli zwycięski bój z
Hersztem i jego Burszujami. Wraz ze śmiercią swojego lidera, siły Orków załamały się, a
bitwa o planetę zamieniła się w masakrę. Reszta Sektora została podporządkowana Imperium
przez siły Krucjaty w niespełna rok, a niegdyś potężne Orkowe imperium podzieliło się na
wieść o śmierci swojego władcy, kiedy to Burszuje imperium ogłosili siebie nowymi
Hersztami i zaczęli walczyć ze sobą o władzę. Imperium Orków pochłonęło samo siebie, a
xenos, którzy utonęli w morzu krwi na Ullanorze, byli ścigani po całych setkach układów
gwiezdnych aż po Układ Chondax, Pas Kayvasa i dalej. Po odniesieniu tego
monumentalnego zwycięstwa ogłoszono świętowanie Triumfu na Ullanorze - na planecie
zebrało się wielu wysoko postawionych oficjeli z całego Imperium, z których wszystkim
przyszło wychwalać wielkiego zdobywcę - Horusa Lupercala. To tu synom Imperatora
przedstawiono nowo-stworzony tytuł Mistrza Wojny i to tu Imperator ogłosił, że przekazuje
on mu pełnię władzy decyzyjnej nad dalszymi losami krucjaty.
Kampania Chondax (000-007 M31) - krótko po Triumfie na Ullanorze, Jaghatai Khan i jego
V Legion zostali wysłani na podbój planet Układu Chondax - Epihelikonu, Terasy,
Honderali, Laerteaxu i Phemus IV. Punkt kulminacyjny kampanii miał miejsce na świecie
Chondax, oznaczonej jako Chondax Primus EX5 776 NC-X-S przez Imperialnych
kartografów, choć Białe Szramy i tak nazywały go “Białym Światem” ze względu na jego
pokrytą przypominającą sól nalotem powierzchnię. Biały Świat był kluczowym punktem
całej kampanii - było to serce sił Zielonoskórych. Khan otrzymał rozkaz od
nowo-mianowanego Mistrza Wojny, by zapolował na resztki imperium Orków pokonanych
na Ullanorze.
Zniknięcie Jaghataia Khana (84 r. M31) - Prymarcha Białych Szram zniknął podczas walki
z kilkoma Kabałami Mrocznych Eldarów na świecie Corusil V, położonym w pobliżu
Maelstromu. Prawdopodobnie ścigał on wtedy Archona Mrocznych Eldarów i przeszedł za
nim przez obcy portal, który doprowadził go do fragmentu Eldarskiego Pajęczego Traktu
okupowanego przez Mrocznych Eldarów. Całkiem możliwym jest, iż udało mu się nawet
dotrzeć do samego Mrocznego Miasta, Commorragh. Jego los jest nieznany.
Krucjaty Światów Sabbat (M35 oraz 745-775 M41) - Białe Szramy walczyły w obu
Krucjatach wytoczonych przeciwko Sektorowi Światów Sabbat, wpierw po stronie Świętej
Sabbat, która prowadziła Krucjatę, dzięki której Sektor ten stał się częścią Imperium
Ludzkości w M35 i później, stojąc u boku Imperialnych Mistrzów Wojny, Slaydo i
Macarotha, którzy pragnęli odebrać Światy Sabbat z rąk sił Chaosu. Białe Szramy toczyły
tam bój u boku innych Zakonów Adeptus Astartes, włączając w to Zakon Żelaznych Węży,
Kruczej Gwardii i Srebrnej Gwardii. W czasie pierwszej Krucjaty to właśnie gwardia
honorowa Białych Szram zaniosła ciało poległej Sabbat z powrotem na jej świat, Hagię,
gdzie Marines złożyli ją w grobie. Kaplica Świętej jest ośmiokątem, a każdy jej kąt
wypełniony jest holograficznym życiem, projekcją jednego z ośmiu Astartes Białych Szram,
którzy towarzyszyli Sabbacie w jej ostatniej drodze. Od około 600 r. M41, Światy Sabbat
zaczęły cierpieć z powodu tak silnych najazdów sił Chaosu, że w roku 740 M41 cały Sektor
nie był już możliwy do obrony. Imperium nie mogło pozwolić sobie na istnienie tak
ogromnej przestrzeni zarządzanej przez sługi Chaosu wewnątrz swoich granic,
Administratum powołało więc Drugą Krucjatę o Światy Sabbat. Pełnie władzy operacyjnej
oddano Mistrzowi Wojny Slaydo, który był pełen poświęcenia sprawie Świętej Sabbat,
oryginalnej wyzwolicielki Sektora. Osobiście wierzył on, że utrata tak ciężko okupionych
terytoriów na rzecz bluźnierczych sług Rujnujących Mocy jest zbrodnią przeciwko Imperium.
Kampania Dryfu Lycanthos (780 r. M41) - w wyniku długiej i okrutnej Rebelii Czwartego
Kwadrantu, Białe Szramy odpowiedziały na wezwanie do broni u boku Astartes z tego
regionu kosmosu i wysłały tam potężne siły, których celem stało się zdobycie ostatniej,
głównej twierdzy rebeliantów na galaktycznym południu, w Strefie Maelstromu. Mistrz
Astralnych Szponów Luft Huron został obrany przywódcą bitewnym kontyngentu Astartes
złożonego z sił jego własnego Zakonu, Ognistych Jastrzębi, Gwardii Celestian i Białych
Szram, wspieranych przez Korpusy Szwadronów Śmierci i regimenty Cal-Sec Gwardii
Imperialnej oraz Tytany z Legio Venator. Mistrz Ognistych Jastrzębi Stibor Lazaerek sam
chciał dowodzić kontyngentem zamiast Mistrza Astralnych Szponów, co stało się zarzewiem
wzajemnej urazy Zakonów. Pod inspirującym przywództwem Hurona, siła zadaniowa
bezlitośnie spacyfikowała dobrze obsadzony Zdradziecki układ i wszelkie siły Chaosu w
niespełna rok, cementując reputację Mistrza jako wielkiego stratega pośród dowódców
Kosmicznych Marines.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz