Dziwolongi (Weirdboyz) cz1

Mój musk siem jara!!! Czujta moc Gorka i Morka!!! WAAAAAGH!!! Czekejta chopaki, myślem że

zarazzz… żem zaraz bendem…. BŁŁŁEEEEEEEEEEEEEEEEE <rzyga energią WAAAGH!>wypaczeniec Nurzag Wurrgit

Kiedy Pradawni tworzyli orków (a w zasadzie Krorków z których dopiero prawdopodobnie

wykształcili się Orkowie) byli bardzo pomysłowi - symbioza zwierzęcia z grzybem dała początek

istnieniu ekstremalnie twardemu, odpornemu a jednocześnie wyjątkowo śmierdzącemu i

agresywnemu gatunkowi który wraz z eldarami stanowić miał ich oręż w Wojnie w Niebiosach. Znając

wrażliwość C'thanów na energię psioniczną i niemożność skorzystania z tejże przez Nekronów w

związku z pozbawieniem ich dusz a tym samym brakiem odbicia w Osnowie, stworzone rasy były

mocno związane i wrażliwe na Immaterium. Eldarzy, stworzeni jako precyzyjne, niemal chirurgiczne,

narzędzie obdarzeni zostali możliwością świadomego korzystania z mocy psionicznych i

kształtowania sił Osnowy. Orkowie wraz ze swoją wrodzoną agresją, brutalnością i

nieprzewidywalnością stanowili coś co bardziej daje opisać się jako taran walący wprost bez

jakiejkolwiek subtelności. Tak więc, prawdopodobnie ze względów bezpieczeństwa, zielonoskórzy nie

zostali obdarzeni takimi umiejętnościami. Nie znaczy to jednak że całkowicie zostali pozbawieni

możliwości skorzystania z mocy psionicznych. Ich połączenie z Immaterium jest nieco bardziej

pośrednie - każdy z zielonoskórych posiada łączność z Osnową, której jest całkowicie nieświadomy, i

ciągle wydziela z siebie niewielkie ilości energii psionicznej znanej jako energia WAAAGH!. Ilość

wydzielanej w danej chwili energii w bezpośredni sposób zależy od rozmiaru osobnika - wydzielają jej

nieco nawet snotlingi i gretchiny - oraz jego emocji. Kiedy ork jest spokojny wydzielana przez niego

energia WAAAGH! jest jedynie delikatnym szumem tła jednak jakiekolwiek pobudzenie powoduje że

ilość wydzielanej energii rośnie wykładniczo. Gdy orkowie są naprawdę podekscytowani, np tuż przed

bitwą, powietrze niemal namacalnie gęstnieje i aż huczy od tętniącej energii WAAAGH!.

Aby wykorzystać ten potencjał Pradawni dołożyli do puli dziwakuf kolejny fascynujący typ

orków. Cyliwi… cywiwili… cwylizo… ZOG… nie pierwotni zielonoskórzy nazwali ich Dziwolongami,

podczas gdy pierwotni orkowie zwą ich Dzifolungami (ważne rozróżnienie). Stanowią oni swego

rodzaju połączenie piorunochronu i psionicznej gąbki - ich umysły ściągają i chłoną energię

WAAAGH! wydzielaną przez ich współplemieńców i gromadzą ją pozwalając na późniejsze

manifestowanie mocy psionicznych, a przynajmniej czegoś co je przypomina. Ciskają zielone

błyskawice, napełniają ciała innych orków energią WAAAGH! czy miażdżą wrogów potężną

telekinetyczną siłą. Problem w tym że dziwolongi nie są w stanie do końca opanować swych mocy

przez co przepływająca przez nich moc szybko doprowadza ich do szaleństwa lub po prostu po

ciśnięciu jednej czy dwóch błyskawic ich łby eksplodują zamieniając się w mgiełkę rozpylonej krwi,

zarodników i strzępów mięsa. Z tego też powodu dziwolongi nie cenią sobie swoich umiejętności

widząc w nich jedynie zagrożenie. Kiedy hordy orków gromadzą się by utworzyć WAAAGH! (albo coś

co będzie jego zalążkiem) i zaczynają popadać w zabójczy szał wszystkie dziwolongi starają się

możliwie szybko i niezauważenie oddalić by ocalić swe życie. Ci którym nie uda się odpowiednio

sprawnie spieprzyć są łapani przez hordę by potem zostać wykorzystanymi w roli chodzących bomb.

Co cfańsze herszty często zdecydowanie wcześniej łapią sobie niczego nie spodziewających się

dziwolongów i trzymają ich pod kluczem by wykorzystać ich niszczycielski potencjał w bitwie.

Niestety pradawnym jaszczurkom projektowanie Dziwolongów nie udało się do końca.

Mieszanka piorunochronu i gąbki została wzbogacona o wybuchowe właściwości ładunku

termojądrowego o stabilności zdolnej wpędzić w kompleksy nitroglicerynę. W odróżnieniu od

psioników innych ras Dziwolongi nie posiadają kontroli nad swymi talentami i kanalizują energię

WAAAGH! przez cały czas przez co co jakiś czas muszą dać jej ujście. W takiej chwili oczy wyłażą im

z orbit, z ich ciał zaczynają strzelać zielone błyskawice zaś z paszcz wylewa się potok niszczycielskiej

mocy zmiatającej wszystko na swej drodze. Dziwolong może oczywiście próbować powstrzymać te

wyładowania jednak takie psioniczne zaparcia (ewentualnie po prostu niepowodzenie w wyrzuceniu

zgromadzonego ładunku) skutkować może zjawiskiem znanym jako Gowoszczał (w oryginale

‘Eadbang). Standardem jest huk przypominający wybuch sporego granatu jednak cała reszta jest

zupełnie nieprzewidywalna. Czasem poza głośną eksplozją nie ma innych nieprzyjemnych wydarzeń,

czasem głowa samego dziwolonga pęknie niczym dojrzały arbuz w obłoku zielonego ognia a czasem

eksplodują głowy wszystkich orków w pobliżu podczas gdy sam dziwolong odchodzi zadowolony w

poczuciu ulgi (no po prostu jak po psionicznej dwójce) - raz że udało mu się rozładować rozsadzający

jego łeb ładunek, dwa że udało mu się pozbyć przynajmniej części przyczyn jego problemów.

Aby zaradzić albo przynajmniej ograniczyć probleny związane z Gowoszczałami

zielonoskórzy mają standardowy zestaw działań. Gdy dojrzewający ork zacznie przejawiać

jakiekolwiek symptomy mocy psionicznych jest szybko łapany przez współplemieńców i możliwie

szybko znajdowany jest dowolny kawałek kija owijany tak dużą ilością miedzianego drutu jaka tylko

znajduje się pod ręką - na którymś etapie orkowej historii jakiś szprytny ork zauważył że rozwiązanie

to stanowi swego rodzaju uziemienie dla przepływającej przez dziwolonga energii i czyni go NIECO

bardziej stabilnym. Z patykiem w łapie dziwolong wywalany jest daleko od obozu gdzie na

miedzianych palach stawiana jest jego chata. Zdarza się oczywiście że dorastający dziwolong

przejawia odrobinę sprytu i instynktu samozachowawczego i stara się zataić drzemiący w nim

potencjał dając upust zgromadzonemu ładunkowi albo tam gdzie nikt nie widzi albo tam gdzie ciężko

będzie powiązać to z jego osobą. Oczywiście prędzej czy później próby te skazane są na porażkę i

gdy tylko buzująca w dziwolongu moc na żywca przenicuje na lewo stojącego obok chopaka albo

usmaży go przypadkową błyskawicą to dziwolong wynoszony jest na kopach w zielony zad byle dalej

od obozu. W odosobnieniu dziwolong przerabia sklecony naprędce kij według swojego upodobania

tworząc swój “specyjalny patyg”. Nadal jest to zwykły kij owinięty dużą ilością miedzianego drutu ale

teraz obwieszony również “dużom ilościom osdup”

Na orkowych okrętach z kolei dla dziwolongów tworzone są specjalne kajuty o wzmocnionej

konstrukcji wyłożone pokaźną ilością ołowiu i miedzi. Przypominają one nieco sanktuaria imperialnych

Nawigatorów jednak nie są one tworzone by dziwolong mógł w ciszy odpocząć. Oczywiście

częsciowo ich założeniem jest wyciszenie psionicznych wrzasków zielonoskórych by zminimalizować

ryzyko Gowoszczała jednak podstawową funkcją tych pomieszczeń jest zamknięcie i pochłonięcie siły

eksplozji dziwolonga. Oczywiście nic nie jest gwarantowane - rozpękający się od nadmiaru energii

WAAAGH! dziwolong może jedynie przemalować swoimi resztkami ściany pomieszczenia ale równie

dobrze może rozerwać na strzępy cały okręt.

Co więcej dziwolongi zmuszane są do noszenia jaskrawych, kolorowych strojów z dużą

ilością dzwonków tak aby pozostali zielonoskórzy już z daleka wiedzieli że zbliża się zagrożenie i byli

w stanie uciec. Niestety czasem to wyjątkowo skuteczne i wybitnie orkowe rozwiązanie zawodzi -

jakiś ork może poczuć żyłkę odkrywcy i chcieć sprawdzić co tak podzwania ewentualnie poczuć

głęboką irytację ciągłym podzwanianiem i postanowić spałować albo zeżreć jego źródło. Jedno i

drugie oczywiście znacząco podnosi poziom emocji rzeczonego orka co może doprowadzić do

przepełnienia dziwolongowego łba i związanych z tym konsekwencji, które jak to u orków wymykają

się jakimkolwiek standardom i mogą wahać się od głośnego pyknięcia przypominającego otwarcie

flaszki grzybowego piwa po zrównanie z ziemią wszystkiego w promieniu kilku kilometrów.

Każdy dziwolong poruszać się również musi w obstawie swych opikunuf. Są to specjalnie

wyznaczeni orkowie lub pochodzący głównie spośród waryjatów ochotnicy których zadaniem jest

ciągłe pilnowanie dziwolonga by ten nie szlajał się tam gdzie go nie trzeba i by trzymać innych

zielonoskórych w odpowiedniej odległości. Opikuny pełnią również straż wokół postawionej na

miedzianych palach chaty dziwolonga. Czasem zdarza się że muszą ochronić go przed jakimś orkiem

który oberwał przypadkową błyskawicą jednak był zbyt duży aby zostać usmażonym na dobre, jednak

ich główną rolą wcale nie jest zapewnienie mu bezpieczeństwa a dopilnowanie żeby przypadkiem nie

polazł tam dokąd nie powinien (na przykład na lokalny konkurs w jedzeniu paszczunów nieodzownie

połączony z mordobiciem co może zakończyć się porządnym Gowoszczałem). Jak już zostało

wspomniane dziwolongi nie są do końca zadowolone ze swoich psionicznych talentów i stara się by

jak najdłużej pozostawać poza zasięgiem ryczących umysłów innych orków, szczególnie gdy ci

właśnie przygotowują się do bitwy. Ze względu na opikunuf próby uniknięcia nadciągającej powodzi

energii WAAAGH! rzadko kiedy kończą się sukcesem. W takiej sytuacji przed samonakręcającą się

tupaniem, okrzykami, pieśniami bojowymi i ciskanymi w stronę przeciwników obelgami hordę

wywlekane są związane dziwolongi, w tym momencie po same zielone uszy wypełnione mocą.

Skrępowane niczym porządny paszczunowy baleron całe telepią się od przepływającej przez nie

energii, z ich ciał strzelają co chwila zielone błyskawice, a do typowego orkowego posmrodu dołącza

swąd ozonu, spalonych włosów ewentualnie przypadkowo przysmażonego orka. Gdy dziwolong

zostanie już ostatecznie wywleczony przed szeregi nabuzowanych chopaków opikuny mają do

spełnienia najważniejszą rolę - oceniają kiedy ich podopieczny znajduje się na skraju przeładowania

energią WAAAGH!. W momencie w którym uznają “że to jusz” ustawiają dziwolonga z grubsza w

kierunku przeciwnika i wyrywają zawleczkę, czyli w tym przypadku zabierają mu jego patyk, po czym

spierdzielają ile sił w nogach. Pozbawiony uziemienia dziwolong momentalnie ulega przeładowaniu

mocą WAAAGH!, otacza go zielonkawa poświata, wylatujące z jego ciała błyskawice stają się

częstsze i mocniejsze a z oczu i paszczy zaczyna wydobywać się zielone światło. To co następuje

później zależy już tylko od woli Gorka i Morka - dziwolong może po prostu zamienić się w krwawy,

eksplodujący na zielono mięsny fajerwerk albo wylecieć w powietrze z mocą porządnego ładunku

jądrowego pochłaniając w kuli zielonego ognia zarówno wrogów jak i swoją hordę. Równie dobrze

może on wyrzygać falę zielonej mocy zdolną przeorać wrogie formacje i najcięższe machiny zmienić

w kałuże stopionego metalu i żużla, natychmiast teleportować część swej hordy prosto na głowy

niczego niespodziewających się nieprzyjaciół czy już nabuzowanych nadciągającą bitwą orków

naszprycować dodatkową porcją energii WAAAGH! bo dać im dodatkowego kopa (to jakby chomika

napoić kawą…). Zawsze istnieje też ryzyko że dziwolong ściągnie jakiś pechowy okręt albo inny

kawał kosmicznego śmiecia i urządzi całej planecie wielkie wymieranie.

Nawet przy próbie manifestacji mocy o mniejszej skali nic nie jest gwarantowane - dziwolong

próbujący wysadzić głowę pojedynczego gwardzisty może rozerwać łeb albo na żywca wybebeszyć

stojącego obok niego chopaka czy nawet natychmiastowo usmażyć jakiegoś burszuja wewnątrz jego

megapancyrza. Oczywiście równie dobrze może tradycyjnie eksplodować łeb samego dziwolonga.