Orks Flash Gitz - Szpanyry lub Gadżeciarze PLUS LINK DO KODÓW RABATOWYCH ;)

zajrzyjcie tu po kod:

https://wojtekczytawh40k.blogspot.com/2019/05/10-kodow-o-wartosci-30z-kazdy-na-zakup.html

a my lecimy już z Flash Gitz'ami.

Widziż tom splufe? Kożdowała całom cienszarufe zembuf! Jezd taka cudofna i szczela najgłoźniej ze

szyskich! I ma jeżdże taki czyrfony przycisk do robienia jeżdże wincyj dakka, co mie go mek za

garźdź zymbuf dołożył! CU TY ROBIŻ!? TYKO JO MOGEM TEGO DOTYKADŹ!!! WAAAAAGH!!!

szpanyr Snagdakka Błyszczygnat

Szpanyry są wyjątkowym gatunkiem Burszujów owładniętym dziką fascynacją na punkcie

swojej głęboko zmodyfikowanej broni którą zwą snazzgnatami. Typowe Burszuje preferują bardziej

“depczoncy” albo “chlastajoncy” styl walki polegający na wprasowywaniu przeciwników w glebę z

wykorzystaniem masy swojej i swojego pancyrza albo rozczłonkowywanie ich mocopasurami.

Szpanyry wolą pozostać bardziej “szczelajonce” i największą radość sprawia im wywalenie w celu

możliwie największej ilości przestrzelin. Uzbrojeni są w snazzgnaty przerabiane w sposób

gwarantujący możliwość jak najszybszego wyrzygania z siebie istnej ściany pocisków zdolnej w

mgnieniu oka zamienić pluton wrogiej piechoty w mielone i z tego powodu stanowią oni ciężkie

wsparcie ogniowe sił każdego WAAAGH!. Każdy ze szpanyrów darzy swoją giwerę głęboką miłością

malując ją w ostentacyjne barwy i spędzając niezliczone godziny na jej polerowaniu. Nie powinno to w

żaden sposób dziwić - dając pełen upust swej zarozumiałości i próżności wydają niewyobrażalne

ilości zembuf byle tylko mek zmontował dla nich broń której nie posiada żaden inny ork w bandzie.

Musi robić najwincyj dakka, musi mieć najwienkszom lufę i najlepiej jeżeli odrzut będzie jedynie ciut

słabszy niż potrzeba żeby połamać łapsko użytkownika. Jeśli jednak jakimś cudem snazzgnat swoim

kopnięciem zamieni kości szpanyra w puzzle ten prawdopodobnie poleci do namiotu doka by

ewidentnie za słabą kończynę zamienić na bionicznom renke. W końcu czego nie robi się dla miłości

swojego życia. Oczywiście szpanyr zazwyczaj ma dość zembuf aby odpowiednio dobrze opłacić

konowaua tak aby ten przyłożył się do swojej roboty i nie kombinował z transplantacjami czy innymi

głupotami. Dysponując sporymi ilościami gotówki szpanyry często poddają się również innym

cybernetycznym modyfikacjom a niemal standardem jest zamontowanie na pancerzu bionicznego oka

zwanego przez nich gitoszukaczem. Alternatywnie na gitoszukacza podmieniają oni jedno lub oboje

swoich własnych oczu. Całości obrazu szpanyra dopełniają krzykliwe i wyjątkowo bogato zdobione

pancyrze i ubrania. Nie wspominając o trofeach któymi szpanyr obwiesza swoją broń i siebie,

począwszy od czubka zielonego łba na samych śmierdzących stopach skończywszy. Nawet

szwendające się pod nogami swego pana, donoszące mu żarcie i amunicję albo plądrujące dla niego

zwłoki grecziny ubierane są w sposób budzący w innych orkach dziką zazdrość.

W walce szpanyry potrafią być strasznym przeciwnikiem - ich snazzgnaty zdolne są do

wyplucia tak wielkiej ilości pocisków że tylko najbardziej szurnięci z przeciwników (albo ci którzy w

dupie mają życie szeregowych jednostek i traktują je jak mięso armatnie) nie wciskają się w każdą

dostępną szczelinę czy zagłębienie. Wciskają się oczywiście ku wielkiemu rozczarowaniu szpanyrów

które nie mogą oglądać jak ich cele jeden po drugim zamieniają się w krwawe konfetti. Zamiłowanie

szpanyrów do szczelania wcale nie oznacza że stają się one bezbronne kiedy ostatecznie jakiemuś

wrażemu gitu uda się przedrzeć przez ogniową nawałę snazzgnatów. Jeżeli nie dostanie on kulki ze

szpanyrowego gnata, staje twarzą albo pyskiem naprzeciw Burszuja - wielkiego zwału mięśni

kipiącego chęcią spuszczenia mu wyjątkowo solidnego łomotu. Wykorzystując swą masę i brutalną

siłę szpanyry szybko rozprawiają się z takim za pomocą rombioncych bagnytuf by jak najszybciej

ponownie pogrążyć się w ekstazie błysku, huku i potężnego odrzutu.

Ostatecznym przeznaczeniem szpanyrów zazwyczaj jest los najemniaka. Przechwalanie się

swoim bogactwem i tym jak genialny jest jego snazzgnat potrafi stanowi codzienny rytuał wkurzania

każdego orka w plemieniu. Orczych nerwów nie studzą również grotowe przydupasy szpanyra które

najgłośniej jak to możliwe przechwalają się osiągnięciami swojego pana. Kiedy do codziennego

podkurwiania dołączy zeżarcie grotowego smarniaka lokalnego dużego meka albo tak śmiertelna

przewina jak posiadanie większej i bardziej błyszczącej splufy od herszta to droga do wywalenia z

plemienia stoi otworem. Często całe grupy nadmiernie szpanujących burszujów zaczynają mieć

podobne zwyczaje więc plemiona orków regularnie opuszczane są przez nowopowstałe bandy

najemniaków namaszczone na nową drogę życia solidnym kopem w dupę.

Szpanyry bardzo szybko odnajdują się w najemniackim życiu. Walki w roli najemników

pozwalają im zgromadzić nieopisane niemal bogactwa w bardzo krótkim czasie. Co więcej wiodące

najemniackie życie szpanyry mogą radośnie wydawać całą kasę na siebie nie musząc odpalać

hersztowi jego kawałka tortu. Banda bardzo szybko jest w stanie zebrać dość zembuf by ufundować

sobie swój własny krunżownik a szpanerskie gnaty których używali za czasów bycia częścią

plemienia bledną w porównaniu z ich bieżącym sprzętem. Nawet szabrofniki Trupich Czach mogą

jedynie zazdrościć im ich broni i jedynie marzyć o tym że kiedyś uda im się podpierdzielić coś

podobnego.

Bandy najemniaków stanowią nieodłączny element wyprawy każdego szanującego się

herszta. W czasie planowania nowej zabawy werbuje on spore kontyngenty najemnych orków by ci,

wykorzystując swe prywatne okręty, załatwili sprawę wrogiej floty, a przynajmniej dali jej zajęcie, w

czasie gdy siły PRAWDZIWYCH orków lądują na planecie by tam toczyć wojnę w prawdziwie orkowy

sposób. Ceną za wsparcie najemniaków jest oczywiście cała fura zembuf i prawo do zrabowania tak

wielkiej ilości złomu na orbicie jak tylko najemne kaptany uznają za stosowne. Herszt nie ma w tej

materii zbyt wielkiego pola do manewru - jeżeli tylko wypłata nie będzie zadowalająca najemniaki

mogą w dowolnej chwili olać to za co zostało im zapłacone i zniknąć w pustce by poszukać większego

i bogatszego łupu. Oczywiście nawet jeżeli oczekiwania najemniaków zostaną zaspokojone to herszt

wcale nie ma gwarancji że nowa perspektywa łatwego łupu nie zmieni ich planów zaś sam herszt ze

swoją bandą nie zostanie sam na sam ze zmierzającą w jego stronę flotą obrońców. Jeśli jednak

wszystko pójdzie z planem to szpanyrskie oddziały szybko i brutalnie zdolne są do rozprawienia się z

tymi którzy mieli zbyt mało instynktu samozachowawczego by uciekać kiedy jeszcze był na to czas. W

typowo orkowych abordażach kilkusetkilogramowe kloce niczym walec przechodzą przez ciasne

przestrzenie wrażych okrętów ku swej największej radości wypełniając je latającym ołowiem a kiedy

już wszystko co nie jest zielone przestanie się ruszać jeszcze radośniej rzucają się do rozkradania

wszystkiego co zwróci ich uwagę i nie jest przykręcone do podłogi. Potem oczywiście idą po śrubokręt

albo po prostu odrywają lub odstrzeliwują to co zwróci ich uwagę.

Najsłynniejszym szpanyrem w dziejach zielonoskórych wydaje się być Kaptan Badrukk, który

typowy dla szpanytów, ostentacyjny sposób bycia doprowadził do ekstremum. Jest brzydki niczym

zmutowany grox, jego poznaczony bliznami łeb pokryty jest tatuażami i obwieszony medalami które

osobiście zdarł z pokonanych imperialnych admirałów (oczywiście również obrabował ich okręty).

Zębów w pysku ma tak wiele że jego morda ciągle wyszczerzona jest w podłym uśmiechu. Aby

zaspokoić swą potrzebę bycia błyszczoncym pokrył je kiedyś stopem adamantium i bezcennego

ur-złota które podpierdzielił z Pałacu Nieśmiertelnego Światła. Jego pozłacany Złotozembny Pancyrz

zazwyczaj pokryty jest zakrzepłą i poczerniałą krwią ostatnich ofiar, pa noszonym na plecach trofijnym

patygu wiszą niezliczone trofea a nad całością góruje “Wesoły Ork” - herb najemniaków oznajmujący

umiejętności Badrukka jako wodza i zdobywcy wszystkim pechowcom którzy staną na jego drodze.

Grzbiet Badrukka okryty jest wspaniałym płaszczem z ołowianą podpinką chroniącą przez

promieniowaniem z ulubionego gnata kaptana, którego Badrukk nazwał Rosprufaczem. Jest to

szczelba należąca niegdyś do ogrynowego ochroniarza gubernatora imperialnego subsektora,

zmodyfikowana by zamiast normalnej amunicji strzelała kanistrami niestabilnej plazmy, przy trafieniu

eksplodującymi tak by uwolnić gorąco i promieniowanie godne małej gwiazdy.. Promieniowanie

generowane przez Rosprufacza jest tak potężne że samo stanie w pobliżu kiedy Badrukk szczela

stanowi wyrok śmierci. Kiedyś prawdopodobnie sam kaptan dołączy do ofiar swego gnata ale

prawdopodobnie i tak szczególnie się tym nie przejmie (o ile w ogóle będzie w stanie). W walce wręcz

najczęściej korzysta z broni mocy, a szczególnie ze swego ulubionego siekacza. Koło Badrukka

zawsze szwendają się trzy grecziny zwane “Pruchowymi Grotami” - taszczą one łupy zbierane przez

niego w boju i donoszą na bieżąco amunicję.

Kaptan oczywiście jest najemniakiem, wodzem bandy dzierżącej siłę ognia wystarczającą by

zrównać z ziemią cały kwartał mieszkalny. Przemierzają oni przestrzeń na wielkim krunżowniku

Czarnozembym i do tej pory walczyli u boku każdego bardziej znaczącego herszta w najnowszej

historii. Wiele lat temu Badrukk został wywalony z klanu Złych Ksienżyców za posiadanie zbyt dużej

ilości zembuf. Od czasu swego wygnania jego osiągnięcia przyćmiły wszystko co zrobili dotychczas

kaptanowie najemniaków. Walcząc w siłach WAAAAGH! Garaghaka Badrukk samodzielnie rozbił

mackę Floty Roju Kraken w 993.M41, całość podsumowując uderzeniem na Królową Roju. W czasie

Wojny Dakka jego wojownicy zdolni byli do wystrzelania kadry Wojowników Ognia Tau.

Niepotwierdzone plotki mówią też o Imperialnym Rycerzu którego Badrukk miał zniszczyć

samodzielnie uzbrojony jedynie w paszczuna i kilka zalanych w trupa snotlingów, czy Waleniu Pustki,

potężnym kosmicznym lawiatanie, który również miał zostać osobiście zabity przez ambitnego

kaptana. Obecnie Badrukk związany jest w serii krwawych potyczek z Kosmicznymi Wilkami głęboko

w subsektorze Sanctus Reach. Chodzą głosy że rajdy Badrukka przeprowadzane są na zlecenie

tajemniczego i nieco podejrzanego zleceniodawcy ale sam Badrukk jak na razie swoje karty trzyma

zakryte. (Hmmm… dlaczego mam podejrzenie że rudy coś tu kombinuje…)