Gideon Ravenor

Gideon Ravenor

„Zobaczyłem własną twarz. Twarz, która kiedyś była moja. Gideon Ravenor, młody, silny, zdeterminowany. Jak ja bardzo tęskniłem za tą twarzą…”

– Inkwizytor Gideon Ravenor. 

           

Gideon Ravenor był znanym Inkwizytorem kapituły Ordo Xenos oraz jednym z najpotężniejszych ludzkich psioników. W czasie swojej posługi, jako Śledczy Gregora Eisenhorna, został ciężko ranny podczas zamachu na świat Thracian Primaris. Dzięki technologicznym cudom Adeptus Mechanicus oraz własnej silnej woli, Ravenor przetrwał obrażenia, jednak z powodu rozległych uszkodzeń tkanek oraz oparzeń, został skazany na spędzenie reszty swoich dni na krześle siłowym, wspierającym jego życie.

Wbudowane weń sensory i psioniczne wzmacniacze pozwoliły Ravenorowi kontynuować służbę Imperatorowi. Jako Inkwizytor odniósł wiele wielkich zwycięstw, które pomogły utrzymać Imperium w ryzach, a w pewnym momencie uratował nawet materialny wszechświat przed zniszczeniem.

Jak na ironię, Ravenor zyskał o wiele większą sławę wśród imperialnej elity jako filozof, aniżeli wojownik. Napisana przez niego księga filozoficzna „Sfery Pragnienia” jest powszechnie uważana za jego największe dzieło.

Historia

Gideon Ravenor urodził się w 304.M41. Rodzinna planeta nie jest znana, chociaż ze względu na jego surowe normy rekrutacyjne dla psioników w Inkwizycji, Ravenor prawdopodobnie był od dziecka indoktrynowany w Scholii Adeptus Astra Telepathica. Już za młodu, Gideon został przydzielony jako Śledczy do (nie)sławnego Inkwizytora Gregora Eisenhorna. Z czasem Eisenhorn zaczął postrzegać Ravenora, jako swojego najlepszego ucznia i idealnego – przyszłego – Inkwizytora.

Jedną z jego pierwszych misji była próba powstrzymania Zygmunta Molotcha z niebezpiecznego chaośniczego kultu działającego jako akademia w Sektorze Scarra. Molotch został mianowany przez Damę Cognitae, jako część zespołu Cognitae Ordion, który brał udział w przedsięwzięciu polegającym na wybudowaniu kilku tajemnych mechanizmów przeznaczonych do przechwytywania i kontrolowania energii Osnowy. Planeta była pokryta tysiącami otworów plazmowych, które zawierały energię Osnowy, którą zaś urządzenia Cognitae mogły przechwycić i przechować. Ravenor i jego zespół szybko złapali kultystów i powstrzymali ich działania. Gideon przypuszczał, że Molotch umarł po tym, jak rzucił się w jedną z komór wentylacyjnych. Nie mógł jednak wiedzieć, że Zygmunt został teleportowany na statek „Oktober Country” na kilka chwil przed śmiercią. Chociaż Molotch milczał przez wiele lat, to incydent na Scarra nie był ostatnim, którym zagroził Imperium.

W czasie swojej posługi, jako Śledczy Gregora Eisenhorna, Ravenor cieszył się długim związkiem z wojowniczką Arianhrod Esw Sweydyr. Niestety miłość ta została przerwana, kiedy Arianhrod padła ofiarą Haemonculusa z kabały Upadłych Wiedźm, podczas oczyszczania xenofilskiego kultu na świecie Lethe XI w 338.M41.

Krótko po tej osobistej tragedii, Ravenor razem ze swoim mistrzem wzięli udział w wielkim triumfie na świecie Tracia Primaris, świętującym sukces Ophidiańskiej Krucjaty. Jednakże przez machinacje radykalnego Inkwizytora Quixosa, triumf zakończył się krwawym horrorem, gdy parada została zaatakowana przez chaośnicze jednostki powietrzne oraz trzydziestu trzech psioników Alfa oraz Alfa-plus. Eisenhorn zdołał uciec dzięki pomocy demona Cherubaela, który dostrzegł potencjał Inkwizytora. Ravenor nie miał jednak tyle „szczęścia” i doświadczył oparzeń trzeciego stopnia na całym swoim ciele. Nie mogąc ani się poruszyć, ani mówić, musiał zostać przetransportowany do krzesła siłowego, z którego od tej pory porozumiewa się poprzez syntezator głosu. Pomimo tego ubezwłasnowolnienia, zdolności psioniczne Ravenora rozkwitały i to dzięki właśnie tej potędze mógł dalej służyć Inkwizycji, a po ustabilizowaniu zdrowia fizycznego, w 346.M41 został awansowany do pełnego statusu Inkwizytora z polecenia Gregora Eisenhorna.

W 402.M41 Ravenor i jego zespół badali nielegalny handel szkła wypaczonego przez Osnowę, który pojawił się jako narkotyk „Flect” na świecie kopcu Eustis Majoris. Po długim i niebezpiecznym śledztwie Gideon odkrył, że handel narkotyku był jedynie produktem ubocznym znacznie większej konspiracji. Rząd podsektora Angelus wynajął kartel Wolnych Handlarzy, aby nielegalnie importować wysokoenergetyczne kogitatory z opuszczonego i mocno skażonego Osnową podsektora Vinicies. To właśnie te maszyny zostały później wykorzystane do złamania Enucii – podstawowego kodu kontrolnego wszechświata. Przy pomocy odpowiednich słów i wzorców, które wtopił w architekturę miast kopca Eustis Majoris, heretyk Thedor Cadizky, władca podsektora Molotch, zamierzał stać się demoniczną istotą. Gubernator podsektora, Oska Ludolf Barazan – znany również jako Diadochoi – oraz główny rektor Jader Trice uknuli całą tą intrygę wykorzystując Magistrat, aby zwiększyć bezpieczeństwo planu i upewnić się, że nie trafi on do nieodpowiednich uszu. W rzeczywistości Barazan był Zygmuntem Molotchem – starym wrogiem Gideona Ravenora. Próbując aktywować mechanizm Cadizky’ego, Molotch użył Enucii, by przywrócić swoje zniszczonego ciało. Ravenorowi udało się pokrzyżować jego plany, jednak nie tak, jak sam chciał tego dokonać.

Jak na ironię, Flect, który rozprzestrzeniał się tylko z powodu chciwości wynajętych kupców, spowodował upadek planu Molotcha. Śledczy Ravenora, Carl Thoniusz, który uzależnił się od narkotyku podczas śledztwa, natrafił na Flect zawierający esencję niewyobrażalnie potężnego demona o imieniu Slyte. Krok po kroku, bez wiedzy Gideona, Slyte manifestował się przez Thoniusza uwalniając w nim potęgę przerażających mocy. I to właśnie interwencja opętanego Thoniusza pozwoliła zespołowi Ravenora na udaremnienie planów Molotcha, a heretycy zostali zmuszeni do ucieczki. Thnoniusz z powodzeniem przez długi czas hamował w sobie rosnącego w siłę demona, ale podczas ostatecznej konfrontacji Ravenora z Molotchem na Gudrun w 404.M41 Slyte w końcu objawił się w pełni i tym samym zniszczył ciało oraz duszę Carla Thoniusza. Tylko połączona moc Ravenora i Molotcha, wspomagane przez stabilny portal osnowiański, pozwoliły wyrzucić demona z powrotem do Królestwa Chaosu. Następnie Gideon przeprowadził egzekucję Molotcha, którego skazał za zbrodnie przeciwko Imperatorowi, a sam oddał się w ręce Inkwizycji. Po długim i dokładnym przesłuchaniu oraz procesie oczyszczenia, Ravenor został uniewinniony, ale jego dobra reputacja została już na zawsze skalana, a do końca swej kariery został oznaczony jako „radykał” przez swoich dawnych, purytańskich przyjaciół. Przez pewien czas pracował z cienia, ale ostatecznie powrócił do aktywnej służby. Jego ostatnim znanym zadaniem była próba pojmania i ukarania swojego byłego mentora, Gregora Eisenhorna na planecie Sancour w podsektorze Angelus. Aktualny status tego przedsięwzięcia jest nieznany.

Filozofia

W swoich wczesnych latach jako Inkwizytor, Ravenor wyznawał radykalną, inkwizytorską filozofię. Znany był również ze współpracy z xeno oraz wykorzystywania swoich zdolności psionicznych do przewidywania przyszłości. Kilka lat po katastrofie na Thracian Primaris, Ravenor nawet był uczniem pewnego Eldarskiego proroka, z którym podróżował. Wiedza i sprzymierzeńcy, których zdobył dzięki temu paktowi, umożliwiły mu i Eisenhornowi pokonanie Arcy-heretyka Pontiusa Glaw’a na planecie 5213X w 345.M41, a tym samym – według słów Eldarskiego Proroka – ocalenie galaktyki i Imperium Człowieka przed absolutnym zniszczeniem.

Z czasem jednak Ravenor zaczął przejawiać dystans wobec wizji przyszłości. Podczas sprawy na Eustis Majoris w 402.M41 stwierdził, że nienawidzi patrzenia w przyszłość z powodu mylących i sprowadzających szaleństwo aspektów, które przynosiły proroctwa. Nie jest znane kiedy dokładnie doszedł do tego wniosku, jednak jego nowo odkryta awersja nie powstrzymywała go przez wykorzystywaniem eldarskich artefaktów lub wizji, które przejawiał on, bądź jego eldarski przyjaciel.

Pomimo jego często nieortodoksyjnych metod i potężnych umiejętności psionicznych, Ravenor przez długi czas był postrzegany jako purytanin przez inne inkwizycyjne orda. Ten pogląd był prawdopdobonie wynikiem publikowanych przez niego prac filozoficznych oraz odosobnionego stylu życia. W końcu jednak sumienie Ravenora zniszczyło jego reputację. W 404.M41, po incydencie z demonem Slyte, Ravenor przyznał się do swych działań przed Konklawe Helican. Ravenor ostatecznie został uniewinniony ze względu na brak jakiejkolwiek chaotycznej skazy i to tylko dzięki pomocy swojego starego przyjaciela, Lorda Inkwizytora Rorkena, który wówczas był Wielkim Mistrzem Helikańskiego Konklawe.

Zdolności Psioniczne

Ravenor nazywany jest niekiedy psionikiem Alfa-plus. Później został opisany, po tym jak skala oceny psioników została lepiej zdefiniowana w literaturze, jako wysoka Delta lub psionik o niskiej Gamma – stwierdzenie to najlepiej odpowiada jego umiejętnościom, które są słabsze niż renegackiego psionika Gamma, Lomera Kinsky’ego.

Zdolności psioniczne Ravenora są najsilniejsze w trzech dziedzinach: telepatii, telekinezy i wróżbiarstwa. Potrafi psionicznie przeszukiwać całe miasta w celu namierzenia konkretnych osób, miażdżyć poszczególnych wrogów swoim umysłem i dostrzegać słabe obrazy możliwej przyszłości. Aby wzmocnić swoje umiejętności, Ravenor używa kilku psionicznie nastrojonych artefaktów. Antygrawitacyjne krzesło wyposażone jest w dopalacze, które dodatkowo zwiększają psioniczną siłę. Niektórzy z jego akolitów noszą także eldarskie amulety z upiorytu, które ułatwiają im kontakt telepatyczny.  

Wygląd zewnętrzny

Przed otrzymaniem obrażeń, które zmieniły go nie do poznania, Ravenor był wysokim i przystojnym mężczyzną z długimi, czarnymi włosami spiętymi w wysoki kucyk. Posiadał też wysokie kości policzkowe i pięknie rzeźbioną twarz. Charakteryzował się szlachetnym i opanowanym wzrokiem, który często był porównywany do dostojnego i spokojnego spojrzenia Eldarów.

Po straszliwym wypadku na Tracian Primaris jego fizyczne ciało zostało zredukowane do zwęglonej, ledwo żywej łuski niezdolnej do poruszania się i mówienia, a kończyny i fizyczne zmysły wypalone. Teraz żyje tylko dzięki systemom podtrzymywania życia wmontowanym w antygrawitacyjne urządzenie.

Akolici i ludzcy sprzymierzeńcy

·         Carl Thonius – był najwyższym rangą akolitą Ravenora w roli Śledczego. Zanim jego ciało przejął Większy Demon Slyte, Thonius był dość pruderyjnym człowiekiem, który pomimo swych predyspozycji, nie lubił walki. Zaś po manifestacji demona stał się bardziej brutalny, prawą rękę okrył pierścieniami oraz nie wahał się przed żadnym starciem. Początkowo udawało mu się kontrolować Slyte’a, ale ostatecznie poległ i został zabity po tym, gdy Slyte użył jego ciała jako bramy do realnej przestrzeni.

·         Harlon Nayl – był kiedyś łowcą nagród, który został zatrudniony jako akolita Inkwizytora Gregora Eisenhorna. Jest znany z posiadania ogromnej ilości broni, a aktualnie jest jednym z wyższych akolitów Ravenora.

·         Kara Swole – była niegdyś akrobatką i artystką z Bonaventury. Jest bardzo zwinna, a jej główną bronią są ostrza. Postrzega się ją jako zmysłową piękność, co bardzo często sama wykorzystuje. Wraz z Haronem Naylem służyła u boku Gregora Eisenhorna, tuż przed dołączeniem do zespołu Ravenora.

·         Patience Kys – jest telekinetycznym psionikiem z mroczną przeszłością. Walczy za pomocą ostrzy, którymi ciska za pomogą swych mocy. Dzięki swojej psionicznej sile potrafi także porozumiewać się telepatycznie z Ravenorem i wyczuwać zawirowania Osnowy. Została uratowana przez Gideona z imperialnego sierocińca, a następnie wyszkolona przez niego. Patience nie jest jej prawdziwym imieniem, jednak to pozostaje nieznane i wie o nim tylko sam Ravenor.

·         Wystan Frauka – jest Nietykalnym, a jednocześnie cennym nabytkiem dla drużyny nie tylko dlatego, że jest odporny na moce psioniczne, ale także dlatego, że nosi na szyi psioniczny inhibitor, który może włączać i wyłączać, aby uwolnić lub ukryć umysł swego mistrza, bądź uwolnić własne moce. Swój wolny czas poświęca na czytanie pornograficznych czasopism lub wpatrywaniu się w kobiece członkinie załogi. Frauka to duży mężczyzna, który nie jest lubiany przez prawie wszystkich akolitów Ravenora i to tylko w niemałej części z powodu strachu i niechęci, które budzi poprzez swoje moce.

·         Zeph Mathium – był potężnie zbudowanym i silnym mężczyzną oraz łowcą nagród. Jego prawa ręka była w stanie cybernetycznie połączyć się z dużym działkiem automatycznym. Został zabity w 402.M41, kiedy to sekretarze Petropolis na Eustis Major rozpoczęli atak na kryjówkę Ravenora.

·         Zael Efferneti – był czternastoletnim chłopcem, uzależnionym od osnowiańskiego narkotyku znanego jako Flect i to właśnie w tym wieku został odkryty przez Ravenora. Po śledztwie dot. narkotyku został zaciągnięty na okręt Gideona, ponieważ jak się okazało, był dosyć potężnym psionikiem potrafiącym usłyszeć telepatyczną komunikację pomiędzy Ravenorem a Nayl. Poza prekognitywnymi zdolnościami był w stanie korzystać z mocy psionicznych innych ludzi, którzy znajdowali się w jego pobliżu. Z czasem chłopiec został przekazany Inkwizycji, skąd został zabrany na Tytana (księżyc Saturna), gdzie wstąpił do zakonu Szarych Rycerzy. Zmienił swoje imię na Hyperion po tym, jak poddał się czyszczeniu umysłu, które usunęło wszystkie jego wspomnienia z przeszłości. Okazał się kluczową postacią zarówno w Pierwszej Wojnie o Armagedon, jak i w konflikcie pomiędzy Inkwizycją, a Legionem Kosmicznych Wilków, bliżej znanym jako „Miesiące Wstydu”.

·         Sholto Unwert – był kapitanem okrętu Wolnego Kupca Arethusa, którego Ravenor zatrudnił tuż po opuszczeniu Hinterlight.

·         Patrik Belknap – był niegdyś medykiem polowym w Gwardii Imperialnej. Po odejściu ze służby przeniósł się na Eustis Major, gdzie służył jako medyk cywilny, a ostatecznie stał się medykiem wysokiej sławy, który nigdy nie zadawał pytań swoim podejrzanym pacjentom. Z tego właśnie powodu został zatrudniony przez drużynę Ravenora, aby zająć się Karą, która doznała poważnych obrażeń od wampirycznego ostrza. Belknap ostatecznie, z niewyjaśnionych przyczyn, związał się emocjonalnie z Karą, choć możliwe że powodem był jej nowotwór, który medyk odkrył podczas badań. Zachęcał ją do praktykowania religijnej wiary w nadziei, że da jej to więcej czasu. Ostatecznie demon Slyte, który w tym czasie był w ciele Thoniusa, zniszczył wyniszczającego Karę raka. Belknap uważał to za cud wiary. Po tym wydarzeniu Ravenor włączył medyka do grona swoich akolitów.

·         Agnaharad Esw Sweydyr – była wojowniczką Carthaen, podobnie jak Arianhrod – była kochanka i miłość Ravenora. Jak sugeruje jej nazwisko, Agnaharad była spokrewniona z kobietą Gideona, która w rzeczywistości była jej ciotką. Związała się z Harlonem Naylem, co próbowali ukryć przed Ravenonem. Niestety ten ostatecznie odkrył prawdę. Gideon wpadł w głęboką rozpacz z powodu bliskiej relacji jego głównego agenta z kobietą, która przypominała mu o byłej miłości. Agnaharad została zabita, kiedy Slyte zamanifestował się na planecie  Gudrun w 404.M4.

DISCLAIMER: jeśli podoba ci się to co robię, to możesz wesprzeć mój projekt, w którym cała zebrana kasa jest przeznaczana na tłumaczenia NAJNOWSZYCH artykułów ze świata Warhammer 40k. wesprzyj na www.patronite.pl/wojtekczytawh40k