Kosmiczne Wilki

Auuuuuuuuu!

cz1

cz2

cz3

cz4

cz5

FOKIN' SIERŚCIUCHY!!!

Magnus Czerwony

Są synami Fenrisa, zahartowanymi w kuźni ich surowego świata, skorymi do bitwy i zaszczytów. Są

szarymi wojownikami, popielatymi niczym wilki, których największą radością jest szczęk stali pośród

zgiełku wojny

Katechizm Kosmicznych Wilków.

Okrzyk wojenny: Za Russa i Wszechojca!

Zakon używa również starożytnego zawołania "Fenris hjølda!" (Fenris trwa).

Synowie Russa lubią również mrożące krew w żyłach wycie wydawane gdy ruszają do boju.

Fundacja: Pierwsza Fundacja, 30. Millenium

Zakony sukcesorów: Wilcza Włócznia, Wilczy Bracia, Krwawe Wilki (renegaci), Mroczne Wilki Skyrara

(niepotwierdzone)

Numer legionu: VI

Prymarcha: Leman Russ

Mistrz Zakonu: Wielki Wilk Logan Grimnar

Planeta macierzysta: Fenris (świat śmierci)

Twierdza-klasztor: Kieł

Przynależność: Imperium Ludzkości

Kolory: Niebieskoszary

Kosmiczne Wilki, znani również w ich własnym dialekcie zwanym Juvjk jako Vylka Fenryka -

Wilki z Fenrisa, są jednym z dwudziestu Zakonów Pierwszej Fundacji, niegdyś prowadzonym przez

słynnego Prymarchę Lemanna Russa. Pierwotnie VI Legion Astartes utworzony przez Imperatora u

zarania Wielkiej Krucjaty, Kosmiczne Wilki znane są z antyautorytarnych obyczajów i przyjęcia dzikiej

kultury barbarzyńców z Fenrisa, jak również skrajnych odstępstw od nakazów dotyczących organizacji

Zakonu zawartych w Codex Astartes.

W wyniku reform Adeptus Astartes, które miały miejsce po Herezji Horusa, Legion podzielony

został na dwa Zakony: niezgodne z nakazami Codex Astartes Kosmiczne Wilki, które przejęły nazwę

macierzystego Legionu oraz Wilczych Braci. Niedługo po Fundacji genoziarno Wilczych Braci uległo

szerzącej się mutacji - w szeregach zakonu masowo zaczęli pojawiać się Wulfeni oraz inne, jeszcze

bardziej koszmarne stworzenia. W konsekwencji Ordo Astartes, ramię Inkwizycji odpowiedzialne za

nadzór nad Adeptus Astartes, zadecydowało o rozwiązaniu Zakonu. Zapasy genoziarna zakonu

zostały zniszczone a żyjącym Wilczym Braciom dano możliwość wyboru pomiędzy chwalebną

śmiercią w walce a hańbiącą egzekucją. Zanim jednak wyrok został ostatecznie wykonany znaczna

część Wilczych Braci zniknęła w pustce kosmosu co ściągnęło na Lemanna Russa oskarżenia o ich

ostrzeżenie lub nawet pomoc w ucieczce. Obecnie jedynymi znanymi sukcesorami Kosmicznych

Wilków jest Zakon Wilczej Włóczni, sformowany w Fundacji Ultima, złożony wyłącznie z kosmicznych

marines Primaris.

Od początków Imperium ludzkości Kosmiczne Wilki zacięcie walczyły za sprawę Imperatora,

a sagi o ich czynach opowiadane są we wszystkich zakątkach galaktyki. Tak samo uparci jak

gwałtowni, Kosmiczne Wilki są mistrzami walki na krótkim dystansie, a ich wojownicy z zapałem

rywalizują o bitewną chwałę. Marines zakonu Kosmicznych Wilków są dzicy, dumni i poszukują

chwały we wszystkim co czynią. Przez to niektórzy, a w szczególności Mroczne Anioły, mają ich za

bufonów a chęć zapisania swego imienia w historii uznają za przejaw buty. Jednak prawda jest taka,

iż każdy z braci bitewnych pragnie aby saga o nim wspominana była przez jego ziomków na długo po

tym jak padnie w boju, a jego imię wspominane było na równi z imieniem jego Prymarchy.

Kosmiczne Wilki stanowią największe możliwe odstępstwo od zasad Codex Astartes i podstawowych

wyznaczników bycia kosmicznym marine. Ich genetyczne dziedzictwo jest jednocześnie

błogosławieństwem i klątwą – każdy Kosmiczny Wilk obdarzony jest nadludzkimi zmysłami samego

Lemana Russa jednak związane z tym zmiany mogą przytłoczyć nawet ich wzmocnione organizmy i

doprowadzić do mutacji.

Organizacyjnie Zakon nigdy nie zwracał nawet najmniejszej uwagi na wytyczne spisanego

przez Roboute’a Guilliman’a Codex Astartes, uparcie trwając przy strukturze którą posiadał w trakcie

wojen u zarania Epoki Imperium. Z wyglądu Astartes Kosmicznych wilków są brutalni i dzicy,

ozdabiają swe pancerze wymyślnie wykonanymi talizmanami oraz skórami, kośćmi i zębami

zdobytymi jako trofea z każdej z bestii którą zabili w pojedynczej walce. Nawet w obyciu bracia

bitewni Kosmicznych Wilków różnią się od większości kosmicznych marines – rywalizujący, uparci i

indywidualistyczni a jednocześnie całkowicie lojalni wobec swego „Stada”.

Kosmiczne Wilki dążą do tworzenia swej sagi każdym swym czynem i każdą bitwą w której

biorą udział, a ich służba, prawdopodobnie jeszcze bardziej niż w przypadku innych Zakonów, jest

opowieścią sama w sobie. Rytuały inicjacji, które musi przejść Kosmiczny Wilk aby zostać

zaakceptowanym jako Neofita, należą do najsurowszych pośród wszystkich zakonów Astartes.

Kandydat często musi paść w walce po zabiciu wszystkich nieprzyjaciół, z iskrą życia ledwie

tlącą się jego piersi. Jego czyny odnotowane przez “Wybierającego Zabitych”, młody wojownik budzi

się w dziczy, daleko od swego plemienia. A jest to jedynie początek, gdyż materiał genetyczny

Lemana Russa jest tak potężny, że organizmy większośc z tych, którzy go otrzymali, ulegają jego

mocy. Z umysłami owładniętymi genami Russa i ciałami zdewastowanymi przez mutacje ulegają

przemianie w dzikie bestie zwane Wulfenami.

Ci, którzy zdolni są do opanowania zwierzęcej potęgi tkwiącej w genoziarnie, uznawani są za

zdolnych do kontynuowania procesu i po kolejnych niezliczonych próbach mogą zostać przyjęci w

szeregi uderzeniowego Stada Krwawych Pazurów. Na tym etapie swego życia Kosmiczny Wilk

zazwyczaj jest zaciętym berserkerem rywalizującym z podobnymi sobie o aprobatę zwierzchników.

Jest on również pełen pogardy i lekkomyślnej, młodzieńczej pewności siebie, całkowicie przekonanym

o wyższości swoich metod i utkwieniu starszych wojowników w przestarzałych podejściach. Jego

podejście zmienia się dopiero z wiekiem, gdy zdobywa coraz więcej doświadczenia, stawia czoła

kolejnym wrogom i jest świadkiem oczyszczającej tragedii utraty kolejnych braci bitewnych - członków

swego stada. Dopiero wtedy wojownik jest gotów do kolejnego kroku naprzód - dołączenia do Stada

Szarych Łowców. Z czasem, po spotkaniu wszyskich nieprzyjaciół i zobaczeniu wszystkiego co

można zobaczyć, Kosmiczny Wilk i nieliczni, którzy do tej pory pozostali przy życiu, mogą sformować

Stado Długich Kłów, gdzie dzięki ciężko zdobytemu doświadczeniu i mądrości posiadają zdolność do

udzielania wsparcia ogniowego pozostałym siłom, stanowiąc nieruchomą wyspę pośród kotłującego

się morza bitwy. W trakcie służby Kosmiczny Wilk komponuje swą wielką sagę, jednak czyni to nie za

pomocą słów lecz czynów - zawsze wyszukując najpotężniejszych wrogów i podejmując

najżmudniejsze z obowiązków.

Każdy z Zakonów Kosmicznych Marines jest kadrą bohaterów, jednak Kosmiczne Wilki

wyróżniają się spośród nich i aby zająć poczesne miejsce w kronikach swego Zakonu Kosmiczny Wilk

musi dokonywać naprawdę epickich czynów i stawiać czoła nieprzyjaciołom którzy nawet

najpotężniejszych przyprawiliby o moment zawahania. W następstwie tych czynów każdy z

Kosmicznych Wilków niesie ze sobą niezrównany bagaż doświadczeń i dowodzący ich wachlarz blizn.

Prawdopodobnie bardziej niż w przypadku innych Zakonów Adeptus Astartes charakter braci

bitewnych determinowany jest przez ich wiek. Może być to spowodowane faktem, iż Canis Helix

niesie ze sobą część esencji Lemana Russa, potężnej siły z którą Kosmiczny Wilk musi zmagać się

do końca swoich dni. Leman Russ znany był z gwałtownych zmian humoru i często sprzecznych

motywacji - w jednej chwili potrafił być jowialny, w następnej ponury i zgorzkniały. Po zakończeniu

jednej z bitew potrafił zaoferować pokonanym miłosierdzie, po innej był całkowicie bezlitosny.

Kosmiczne Wilki nie znają pojęcia sprzeczności gdyż sama ich macierzysta planeta podlega

ekstremom. W trakcie jednej z pór roku ziemia lodu i ognia jest lodowata, a wiatr pędzi tumany

śniegu, w następnej niebo pociemniałe jest od chmur popiołu a płynąca lawa rozdziela równiny. Z

tego powodu natura i charakter Kosmicznych Wilków zależą od ich wieku - najmłodsi są uparci i butni,

zdawałoby się zdeterminowani by zginąć gdy na złamanie karku szarżują do bitwy.

Szarzy Łowcy są bardziej dojrzali, świadomi swoich ograniczeń a jednocześnie ufający w

swoje umiejętności. Długie Kły - najstarsi i najmądzejsi - życzliwie ganią wybryki młodzików i zawsze

gotowi są udzielić rad. Najbardziej zaprawieni w bojach bracia bitewni tworzą Wilczą Gwardię,

strażników i przybocznych największych bohaterów Zakonu. Niezależnie jednak od zajmowanej

pozycji Kosmiczny Wilk wie że podąża ścieżką chwały, którą przed nim pokonywały tysiące wielkich

wojowników.

Genoziarno Zakonu

Kosmiczni Marines starożytnych Legionów Imperatora byli efektem inżynierii genetycznej,

psychologicznie zindoktrynowanymi wojownikami o nadludzkich możliwościach, ciałach i duszach

zahartowanych do wojny. Dodatkowo każdy z Legionów miał swoje własne dziwactwa i charakter jako

efekt ich genoziarna i wyjątkowej kultury wojowników. Znany ze swojej dzikości i posłuszności woli

Imperatora, Legion Kosmicznych Wilków długo trzymał się z dala od pozostałych Legiones Astartes.

Odlegli i niedostępni, oddzieleni byli nie tylko przez wojownicze usposobienie, ale również przez

niemal niepokonaną sieć samodzielnie stworzonych mitów i przypowieści stojących na straży

sekretów VI Legionu - nie tylko kim byli ale również ich czynów w służbie Władcy Ludzkości.

Wyjątkowe genoziarno Kosmicznych Wilków, zmienione przez włączenie w nie Canis Helix, ma swoje

wady i zalety. Czyni ono Kosmicznych Wilków bardziej zwierzęcymi niż pozostali Astartes co z jednej

strony robi z nich nadzwyczajnie utalentowanych łowców i zabójców, z drugiej jednak strony

powoduje iż łatwiej mogą paść ofiarami swoich instynktów i popędów. W oczach ich przeciwników

uczyniło ono z Kosmicznych Wilków bardziej bestie niż ludzi.

Będąca przedmiotem legend straszliwa moc Canis Helix przyczyniła się do utraty życia przez

miliony Aspirantów gdy ich ciała wiły i skręcały się w bólach. Ci którzy przetrwają męczarnie zmieniają

się w śliniące się potwory. Canis Helix jest jednak niezbędny w procesie tworzenia Kosmicznego

Wilka, ponieważ bez tej kluczowej części genetycznego dziedzictwa Lemana Russa nie jest możliwa

implantacja kolejnych organów. Po implantacji Canis Helix jego sekwencja genetyczna prowadzi do

ohydnych zmian na ciele i duszy Aspiranta. Cofa się on do stanu pierwotnego - jego kości pękają i

odkształcają się, gęste włosie pokrywa całe ciało a jego jedynym pożądaniem jest pożeranie

świeżego mięsa i sycenie się krwią. Masa mięśniowa przyrasta w tym czasie o około 80 procent,

wiele kości zrasta się ze sobą a dziąsła przebijają podobne do wilczych kły. W trakcie tej gwałtownej i

niesamowicie bolesnej przemiany wojownik musi pokonać swój wewnętrzny cień lub stanie się on

ofiarą Klątwy Wulfena - przemieni się w olbrzymią, zdziczałą bestię, oszalałą i nieludzką.

Wraz z wiekiem Kosmicznego Wilka jego włosy stają się szorstkie i twarde, a także nabierają

charakterystycznego szarego koloru, zaś kły wydłużają się przypominając wilcze. Skóra staje się

grubsza i twardsza niczym wilcza, a wszyscy marines Kosmicznych Wilków są zazwyczaj intensywnie

owłosieni. Zmiany te we w pełni dojrzałej formie są charakterystyczne dla Szarych Łowców - miana

nadawanego Weteranom. Szczęśliwcy którzy przeżyją stulecia niekończących się wojen zmieniają się

dalej - ich włosy stają się białe niczym Fenrisiański śnieg a podobne do wilczych kły nabierają

ogromnych rozmiarów. Ci starzy wojownicy, zwani Długimi Kłami, cieszą się powszechnym

szacunkiem młodszych braci albowiem opanowali oni wewnętrznego wilka i nauczyli się okiełznywać

wojowniczego ducha żelazną wolą, stając się podobnym do kamienia na którym kruszą się ostrza ich

wrogów.

Historia Zakonu

Nie jest ważne jak wysoko sięgają twe mury,

Nie jest ważne ilu odpowie na twe wezwanie,

Nie jest ważne jak ostro błyszczy twe ostrze,

lub jak jasno płonie twe ognisko.

Wilk czeka,

Wilk czai się w ciemności na nas wszystkich.

Z Pieśni Grimnira Zimnego Języka

Sagi Fenrizjańskie

Od pierwszych dni VI Legionu na Terze pozostawał on na uboczu od pozostałych Astartes,

jego pochodzenie skrywające się za zasłoną w miarę jak narastała przerażająca reputacja jego

wojowników jako sprawnych oddziałów szturmowych, niezmordowanych w pościgu i niezrównanych

zabójców. Nadspodziewana przemoc stała się wizytówką Legionu. Jego kampanie, pozbawione

subtelności, były jednocześnie błyskawiczne w swej brutalności. Podobnie do źródeł jego nazwy,

wilków ze starodawnej Terry, natarcia ich wojowników były wykalkulowanymi zadaniami pełnymi

okrucieństwa, wymierzonymi by szarpać i rozdzierać do momentu w którym przeciwnik legnie u ich

stóp lub padnie martwy. Jednak dopiero zjednoczenie z ich Prymarchą - Lemanem Russem - i

osiedlenie się na Fenrisie, jednym z najniebezpieczniejszych i najdziwniejszych światów będących

domami Ludzkości, pozwoliło usposobieniu VI Legionu odnaleźć apoteozę - Kosmiczne Wilki

narodziły się naprawdę.

W czasie Wielkiej Krucjaty, pod przywództwem ich mistrza i genetycznego ojca Lemana

Russa, Legion Kosmicznych Wilków wyciął krwawą ścieżkę pośród gwiazd, lecz nigdy nie oddalił się

cienia Imperatora. Spowodowane było to ścisłą, w odróżnieniu od bratnich Legionów, kontrolą

Imperialnego Dworu którą objęte były Kosmiczne Wilki. Na rozkaz Imperatora Wilki wysyłane były

przeciw tym którzy sprzeniewierzyli się swym przysięgom wierności jak również tym którzy odrzucili

ofertę Imperialnej Uległości. Właśnie ta, często im wyznaczana, rola zakrwawionego instrumentu kary

w połączeniu z tajnymi celami do których Legion był wykorzystywany i kulturowymi osobliwościami, w

miarę upływu standardowych dekad wbijała klin pomiędzy VI i pozostałe Legiony Astartes. W

ostatnich latach Wielkiej Krucjaty, gdy Horus wyniesiony został do godności Mistrza Wojny,

Kosmiczne Wilki pod wieloma względami były Legionem izolowanym i odosobnionym. Z niektórymi z

braci Astartes utrzymywali, jakkolwiek odlegle, więzi braterstwa i szacunku, z innych darzyli

odwzjaemnioną goryczą i nieufnością, a niektórzy uważali ich za niewiele więcej niż bestie na

postronku, spuszczane jedynie po to by zabijać - stworzenia podlejsze od ludzi nie wspominając o

Astartes. Kosmiczne Wilki w najmniejszym stopniu nie przejmowały się tego typu osądami -

doskonale wiedzieli że nie są ani budowniczymi imperium, ani strażnikami na jego murach czy

maszerującymi w równych szeregach żołnierzykami, dbającymi o widowisko i pozbawione znaczenia

dążenie do perfekcji - byli drapieżnikami, którymi zostali stworzeni i biada była temu kto wpadł w ich

szczęki.

Wilcze dziecię przybywa na Fenrisa

Gdy inkubatory z rozwijającymi się Prymarchami rozrzucone zostały przez nieznane siły po

całej galaktyce, Prymarcha Kosmicznych Wilków wylądował na lodowym Świecie Śmierci o nazwie

Fenris. Jego inkubator wpadł w atmosferę planety i runął na zbocze ogromnej góry. Biorąc pod uwagę

surowość klimatu Fenrisa, można bezpiecznie założyć że w tych warunkach istota podlejszej kondycji

wyzionęłaby ducha niemal natychmiast po przybyciu na planetę (nie wspominając o lądowaniu w

kapsule wpadającej z kosmiczną (dosłownie) prędkością w atmosferę i pozbawioną jakichkolwiek

systemów hamowania - to takie moje luźne przemyślenia). Po wyłonieniu się ze swojej dymiącej

kapsuły niemowlę, którym wówczas był Prymarcha, natrafiło na śmiertelnie groźną waderę Wilka

Gromu. Wydawać by się mogło że dziecko skazane było na zagładę, jednak los miał wobec niego

inne plany. Wyczuwając pokrewnego ducha wielka wilczyca nie zabiła transludzkiego dziecka, a

przygarnęła go i wychowała wraz ze swymi szczeniętami. Imperialne zapiski dotyczące dziedzictwa

Kosmicznych Wilków i pochodzenia Lemanna Russa wiele zawdzięczają dziełu życia Gnaurila

Starszego, współczesnego starożytnemu królowi Fenrisa, Thengirowi. ​ Wyniesienie Wilczego Króla

opowiada o brzemiennej w następstwa Zimie Śmierci gdy zdziczałe wilcze dziecko znalezione zostało

przez myśliwych jednego z fenrizjańskich plemion. W czasie okrutnej walki wilczyca została zabita ich

strzałami i oszczepami wraz z wieloma ze swoich szczeniąt. Prymarcha walczył wówczas ze

straszliwą furią, gołymi rękami zabijając tuzin wojowników by ochronić ocalałą dwójkę członków

swego stada, Frekiego i Geriego. W tym momencie los interweniował po raz kolejny - jeden z

myśliwych zauważył że Prymarcha nie jest wilkiem a człowiekiem i nakazał pozostałym opuszczenie

broni. Okrwawiony młodzik stał z obnażonymi kłami jednak zrozumiał pokojowy gest i powstrzymał

swój gniew. Niepewni co czynić ludzie zabrali młodego Prymarchę i jego wilcze rodzeństwo przed

oblicze króla Thengira z plemienia Russów. Starzejący się wódz rozpoznał w młodym człowieku wielki

potencjał i nakazał by otrzymał on miejsce w jego domostwie i został wychowany na prawdziwego

Fenrizjanina - wojownika. Wielu było oszołomionych decyzją króla jednak upływ czasu dowiódł

wielkiej mądrości króla Thengira.

Znalazłszy się po raz pierwszy wśród przedstawicieli swojego gatunku, Leman szybko

przyswoił sobie ich umiejętności wykazując wrodzone uzdolnienie do bycia wojownikiem. Nauczył się

mówić i opanował sztukę władania ich prymitywną bronią - żelaznymi mieczami i toporami. Z czasem

Prymarcha zaczął pojmować iż jest bardziej człowiekiem niż wilkiem, a jednocześnie dalece

przewyższa jedno i drugie. Gdy w czasie trzeciej walki treningowej z czempionem straży królewskiej,

uprzednio rozbroiwszy go, Russ oddał mu jego własne topory, król Thengir osiągnął przekonanie że

młodzieniec przeznaczony był do wielkości. W krótkim czasie Prymarcha opanował fenrizjański

dialekt niskiego gotyckiego i przemawiał nim z wielką elokwencją i któregoś wieczoru król Thengir

uznał iż stał się warty otrzymania prawdziwego imienia. Król nadał dawnemu wilczemu dziecku imię

Lemanna z plemienia Russów. Gdy Prymarcha osiągnął dojrzałość stał się największym pośród

Russów prowadząc ich wojowników do tysięcy zwycięstw. Gdy król Thengir dożył swych dni, Leman

zajął jego miejsce na tronie i szybko Wilczy Król stał się legendą na całym Fenrisie. Kwestią czasu

pozostawało aż wieści o jego chwale dotrą do uszu tego który desperacko poszukiwał wieści o swych

zaginionych synach.

Wiele z tego co dziś wiadomo o wczesnych latach Lemana Russa zrodziło się z pogłosek i

legend towarzyszących rozchodzeniu się jego chwały wśród plemion Fenrisa. Mówiono że był w

stanie w pojedynkę odeprzeć całe armie wrogów króla, samemu nie odnosząc najmniejszej rany,

wyrwać dąb z ziemi i nad głową złamać go wpół czy gołymi rękami zadusić fenrizjańskiego mamuta

aby następnie, nadchodzącego wieczoru, całego pochłonąć na kolację. Gdy król Thengir dożył swych

dni nie było cienia wątpliwości kto powinien zostać następnym władcą plemienia Russów. Z czasem

wszystkie plemiona skutego lodem świata uznały nad sobą jego zwierzchność by czerpać z jego

mądrości i nadzwyczajnych umiejętności posługiwania się bronią.

W ten oto sposób Russ zaczął być zwany Królem Fenrisa, Wilczym Królem, o osądzie tak

silnym jak jego prawica i niepodważalnym autorytecie. Ni człowiek ni bestia nie były w stanie go

pokonać, żadne plemię nie było w stanie sprostać jego armiom a w jego królestwie trwał pokój

pomiędzy człowiekiem a wilkiem. Jego dwór był miejscem gdzie gromadzili się najsrożsi wodzowie i

najpiększniejsze spośród panien. Opowieści o podbojach Russa rozprzestrzeniały się niczym pożar w

suchym lesie i w niedługim czasie jego czyny zwróciły na siebie oczy starodawnej Terry. Gdy floty

biorące udział w Wielkiej Krucjacie zbliżyły się do Fenrisa, dotarły do ich uszu historie o

nadzwyczajnym Wilczym Królu rządzącym całą planetą. W ten oto sposób okręty Imperatora dotarły

do serca morza gwiazd i osiadły na skutym lodem Fenrisie niedługo po wstąpieniu Russa na tron,

który wykuł jednocząc rozdrobnione i dzikie plemiona zamieszkujące jego planetę.

Wiele szczegółów z czasu Fundacji VI Legionu skryte jest za zasłoną stworzonej z

premedytacją zasłoną utkaną na etapie jego tworzenia, podobnie jak miało to miejsce w przypadku

innych przedlegionowych formacji stworzonych pod koniec Wojen Unifikacyjnych. Poza

standardowymi środkami bezpieceństwa i kamuflażu, którymi Imperator objął cały program

utworzenia kosmicznych marines, VI Legion wraz z Legionami XVIII (późniejsze Salamandry) i XX

(późniejszy Legion Alfa) stworzony został niejako w separacji od pozostałych. Spekuluje się że

przyczyną takiego stanu rzeczy był fakt iż Legiony te zostały stworzone do realizacji bardzo

konkretnych celów. Niewielu znających fakty związane z tym swoistym trójkątem Legionów przeżyli

tamte zapomniane i krwawe dni, a garstka najstarszych i najbliższych powierników Imperatora która

przetrwała z czasem zabrała tajemnicę do grobu. Tajemnica spowijająca proto-Legiony trójkąta

wytworzyła zauważalny dystans pomiędzy nimi a ich braćmi, szczególnie w odniesieniu do

pierwszego naboru inicjatów wokół którego zaczęły krążyć mroczne plotki. W przypadku VI Legionu

ogromna różnorodność w pochodzeniu i genotypie widoczne były na pierwszy rzut oka. Bliższa

analiza świadectw które przetrwały do dziś wskazuje że do stworzenia Legionu wybrane zostały

najbardziej barbarzyńskie i hiperagresywnne ludy przedzjednoczeniowej Terry. Jednocześnie, przy

tak wielkiej różnorodności, wydaje się że selekcja dokonywana była w oparciu o indywidualną ocenę

w miejsce wykorzystania całych szczepów wojowniczych społeczności. W tej sytuacji, w odróżnieniu

od choćby Legionów X i XV (później znanych odpowiednio jako Żelazne Dłonie i Tysiąc Synów) które

nosiły na sobie znamię macierzystych, terrańskich wojowniczych imperiów, rodzący się VI Legion

stanowił czystą kartę. Spoiwem Legionu stało się szkolenie w operowaniu jako spójna siła wojskowa

pod dowództwem Strategosa z wewnętrznego kręgu Imperatora. O wyjątkowości Legionu stanowiło

również jego genoziarno jednak to co odróżniało je od pozostałych proto-legionów nie było jeszcze

jasne dla niewtajemniczonych.

Dalsze dowody wskazują na to iż Legion przechodził kolejne etapy swego rozwoju wolniej od

większości pozostałych, w pierwszych latach swego istnienia najwolniej ze wszystkich, być może z

wyłączeniem XX Legionu, którego dziwne i tajemnicze pochodzenie zawarte jest w innych źródłach.

Tak wolny rozwój spowodowany prawdopodobnie został przez wysoki odsetek kończących się

śmiercią reakcji na implantację genoziarna w organizmach kandydatów - stało się to wyróżnikiem

genoziarna VI Legionu aż do czasu gdy zostało ono ustabilizowane z wykorzystaniem wzorca

genetycznego swego Prymarchy. Niezależnie od tego, podobnie do pozostałych dwóch legionów

trójkąta, VI Legion w znakomitej większości nie został wykorzystany w końcowych etapach Wojen

Zjednoczeniowych i rekonkwiście Układu Słonecznego. Posłużyło to nie tylko jego dalszej izolacji od

pozostałych Astartes ale również odebrało mu łupy które stały się udziałem Legionów biorących

udział w podporządkowaniu Luny - ogromnie zwiększonego naboru inicjatów i pierwszeństwa w

dostępie do jej laboratoriów genetycznych. Jak na ironię to prawdopodobnie zaważyło na tym iż VI

Legionowi oszczędzone zostały związane z genoziarnem problemy, które niemal doprowadziły do

zagłady znanego później jako Dzieci Imperatora III Legionu i poważnie przerzedziły szeregi Legionów

V i IX (później Białe Szramy i Krwawe Anioły).

Dopiero standardową dekadę po opuszczeniu Układu Słonecznego przez siły Wielkiej

Krucjaty VI Legion został otwarcie wysłany do boju z wrogami Imperatora. Wydarzenia tej dekady

przepadły w mrokach dziejów i pozostają nieznane nawet w historii VI Legionu, jednak dzieje

pierwszej wielkiej bitwy o Uległość planety 1-122, znanej swej rodzimej populacji jako Delsvaan, są

dokładnie znane. Wysłany z Principia Imperialis, wielkiej Floty Ekspedycyjnej pod dowództwem

samego Imperatora, VI Legion, wówczas liczący 3500 Astartes, wylądował na planecie, która

działaniom Imperium odpowiedziała przemocą. Sam Delsvaan w miarę dobrze przetrwał Epokę

Zamętu utrzymując stosunkowo wysoki poziom technologii. Planeta była wysoko uprzemysłowiona,

rządzona przez zmilitaryzowaną plutokrację ukierunkowaną na namacalne dochody i polityczną

kontrolę nad jej licznymi kombinatami produkcyjnymi. Ich grzechem nie było spaczenie czy głęboko

zakorzenione zło a raczej pycha i arogancja, tym niemniej sprzeciwili się oni Imperium a ich błąd miał

zostać im szybko uświadomiony. Planowanie i wykonanie operacji, niewątpliwie jako część testu VI

Legionu, pozostawiono Komandorowi Enochowi Rathvinowi, pierwszemu mistrzowi Legionu.

Przeprowadził on wielokierunkową inwazję planetarną wycelowaną w Masaanore-Core -

ufortyfikowane miasto-sypialnię należące do najpotężniejszego kombinatu na Delsvaan. Pod osłoną

bombardowania zewnętrznych obszarów miasta i węzłów infrastruktury dokonane zostało uderzenie z

wykorzystaniem pojazdów i kapsuł desantowych. W wynikłym zamieszaniu zdobyto tuziny stref

lądowania co pozwoliło Rathvinowi sprowadzić na powierzchnię wszystkie swe siły w ciągu jednej

godziny solarnej. Komentarze obserwatorów pokazują że to co pierwotnie wyglądało niczym

punktowe uderzenia, podobne do stosowanych przez XVI Legion pod przywództwem Horusa,

wówczas jedynego ocalałego Prymarchy, szybko przekształciły się w coś zupełnie innego.

Większość obrońców została wybita tam gdzie stali gdy próbowali uformować linie obronne

aby powstrzymać natarcie lub wyrżnięci gdy próby kontrataków zamieniały się w paniczne odwroty.

Wkrótce członkowie milicji wymieszali się w tłumami uciekających cywilów. W obliczu tak wielkiego

popłochu VI Legion sprawiał wrażenie że zdwoił swoje ataki jak gdyby podrażniony smrodem krwi i

strachu co ostatecznie sprowadziło się do wielkiej rzezi. Materiały archiwalne są przedmiotem debaty

czy dowództwo Legionu w obliczu szalejącej przemocy nie utraciło dowodzenia nad swoimi

jednostkami, jakkolwiek krótko by to nie trwało. Niezależnie od tego Enoch Rathvin nie spieszył się z

wzięciem swych wojsk w karby i gdy ostatecznie przyjął kapitulację Masaanore-Core ulice miasta

pokryte były szkarłatem krwi jego mieszkańców. Los miasta stał się jednak przykładem dla

przywódców pozostałych kombinatów którzy szybko dostrzegli szaleństwo jakim byłby dalszy opór i

zaakceptowali Imperialną Uległość. Cena którą przyszło za to zapłacić była wielka dla jednego z miast

jednak w skali całej planety była relatywnie niewielka. Działania VI Legionu, niepokojące dla

niektórych członków imperialnej hierarchii (bardziej ze względu na braki w dyscyplinie niż na wyniki),

były satysfakcjonujące dla Imperatora który przyznał Legionowi własną flotę - 115. Flotę

Ekspedycyjną, wciąż powiązaną z Principia Imperialis lecz cieszącą się wewnętrzną niezależnością.

Przez następny tuzin lat VI Legion działał dalej jako flota Wielkiej Krucjaty a jego szeregi stale

rosły do niemal 5000 w czasie bitwy o Hyn’tal i 7000 Astartes na początku kampanii na Pomoście

Relovs. Biorąc pod uwagę niewielką liczebność - Legiony Księżycowych Wilków czy Mrocznych

Aniołów liczyły wówczas odpowiednio trzy- i czerokrotnie więcej braci - Legion działał zazwyczaj wraz

z innymi Legionami i dużymi siłami Imperialis Auxilia w większych kampaniach lub powierzane mu

były mniejsze, często krwawe, zadania zniszczenia węzłów oporu nieprzyjaciela. Z czasem Legion

osiągnął szczególną biegłość w realizacji zadań likwidacyjnych, szczególnie w warunkach walk

miejskich, czy bardziej ogólnych akcjach karnych jak dławienie rebelii poprzez krótkie, brutalne misje

odwetowe, do których Legion wydawał się stworzony. Sam Rathvin zabiegał aby właśnie do tego typu

misji Legion był przydzielany. Gdy w tym okresie inne Legiony zaczęły przyjmować swe barwy i

powoli wykształcać tradycje bojowe, Kosmiczne Wilki pozostały dziwnie surowe, rzadko kiedy

wyróżniając swe oporządzenie inaczej niż poprzez oznaczenie przydziału bojowego i jednostki.

Wartym odnotowania wyjątkiem jest dodanie wyeksponowanych znaków “Sanghauty” -

miecza o podwójnym, ognistym ostrzu. Symbol ten, zazwyczaj noszony przez Mistrzów Dyscypliny i

członków Korpusu Dyscyplinarnego Imperialis Militant, niósł ze sobą bardzo jasny przekaz - każdy

Astartes miał władzę życia i śmierci nad podległymi sobie jednostkami Imperialis Auxilia które zostały

oddane pod dowództwo VI Legionu. Legion szybko zyskał ponurą sławę gdy sięgano po tą władzę

jako zbiorową karę dla wszystkich, zaledwie ludzkich, jednostek, które uznali oni za nie dość bojowe

lub zdyscyplinowane. We wczesnych latach Wielkiej Krucjaty, VI Legion był uosobieniem pierwotnej

dzikości i agresji, jednak nie okazywał on poziomu kontroli który osiągnął w późniejszych latach. W

konsekwencji Legion posiadał zdecydowanie więcej jednostek dyscyplinarnych niż jakikolwiek inny

Legion z wyłączeniem XII (świry od Angrona, Pożeracze Światów). Korpus Dyscyplinarny służył

utrzymaniu porządku w szeregach Legionu, tak w bitwie jak i poza nią, jak również przeciwdziałaniu

próbom obchodzenia czy ignorowania rozkazów. Konsulowie-Nadzorcy wybierani byli spośród

najbardziej zrównoważonych weteranów VI Legionu i nadawana im była władza życia i śmierci nad

swymi braćmi a ich pancerze oznaczane były charakterystycznym emblematem tej często oczernianej

służby.

Rewolta Moloriańska stanowi jaskrawy przykład potrzeby istnienia takich oddziałów. Świat,

który niedawno przyjął Imperialną Uległość, ogłosił otwartą rebelię przeciw władzy Imperium. W

odpowiedzi wysłano 8. Kompanię VI Legionu. To co pierwotnie było chirurgicznym uderzeniem na

pałace zbuntowanego rządu szybko uległo degradacji do zabójczego szału gdy siły rebeliantów

przystąpiły do kontrataku. Rozpraszając się po stolicy Molaru, Kosmiczni Marines mordowali każdego

na kogo natrafili, do stopnia w którym przemysłowy potencjał świata został zagrożony. Jedynie dzięki

brutalnym działaniom Korpusu Dyscyplinarnego jacykolwiek Molorianie wewnątrz murów miejskich

przeżyli. Stało się to jednak za cenę serii zbiorowych egzekucji.

O szakalach i ogarach

Reputacja VI Legionu wśród sił Wielkiej Krucjaty, w czasie jej drugiej terrańskiej dekady, była

mieszana. Z jednej strony posiadał on szereg bezsprzecznych sukcesów i zdobył wiele wyróżnień

bojowych jednak szeroko rozpowszechnione były również oskarżenia i opowieści o niepotrzebnych

szkodach ubocznych i stratach wśród ludności cywilnych w miejscach w których walczył. Na długo

zanim Fenris i jego kultura odcisnęła się na VI Legionie, mówiło się że w jego wojownikach znajduje

się coś zwierzęcego, coś co było zapowiedzią piętna, znanego później jako Canis Helix. Co więcej

niektórzy mieli obawy związane z plotkami że VI legion jest wewnętrznie podzielony, rządzony

bardziej poprzez siłę jego oficerów niż posłuszeństwo prawowitej władzy. Działo się to w czasach gdy

Prymarchowie, z wyłączeniem Horusa, nie zostali jeszcze odnalezieni i nie zdołali odcisnąć jeszcze

swego wpływu na podległe im Legiony, jednak Legiony takie jak VIII zdobywały już reputację jako

narzędzia terroru i strachu a VI i jego “niechciana dzikość” wymieniane były często obok przyszłych

Władców Nocy na naradach władz Wielkiej Krucjaty. Pojawiały się również głosy iż VI Legion

powinien zostać objęty ścisłym nadzorem aby nie wymknął się spod kontroli. Ze wszystkich oskarżeń

wysuwanych pod adresem Legionu, najbardziej dotkliwym był zarzut że Legion nigdy nie jest bardziej

skory do walki niż w sytuacji gdy nieprzyjaciel już się załamał i zaczął uciekać - gdy jego ofiary

stawały się bezbronne.

Zarzut ten spowodował iż VI Legion otrzymał nieformalne i wysoce obraźliwe przezwisko

“Uciekinierów” - była to zbiorcza nazwa nadana szakalom i zmutowanym psom zamieszkującym

wyschnięte morza Terry, które żerowały na kolumnach uciekinierów i mieszkańcach pustkowi -

stworzeniom odważnym jedynie wtedy gdy ich ofiara była na wpół martwa z wycieńczenia. Jak na

ironię, obelga ta mogła mieć na celu porównanie VI z VIII Legionem który już wtedy nazywany był

Ogarami Wojny, a sam Legion również znany z niespotykanego poziomu okrucieństwa w boju

uznawany był za przykład kontrolowanej furii zwróconej jedynie przeciw najbardziej z odrażających z

wrogów i wykorzystywanej do przezwyciężenia najbardziej nieprzychylnych okoliczności. W czasach

obecnych porównanie to wygląda niczym makabryczny żart biorąc pod uwagę co miała przynieść

przyszłość obu Legionów i jaką ścieżką miały one podążyć. Ścieżką na której wybór największy

wpływ miało zjednoczenie obu Legionów ze swymi Prymarchami.

Imperator i Wilczy Król

W odróżnieniu od odnalezienia Horusa - pierwszego Prymarchy przywróconego na łono

Imperium - o odnalezieniu Lemana Russa, jak również o odnalezieniu pozostałych Prymarchów,

znanych jest niewiele pewnych informacji. W przypadku Russa jest to o tyle trudniejsze, że skryte są

one za dodatkową zasłoną dokładnie i z premedytacją utkanych mitów i alegorii. Pewnym jest że

Leman Russ był drugim z Prymarchów który ukazał się u boku Imperatora na kilka standardowych lat

przed odnalezieniem Ferrusa Manusa na Medusie. Sam Leman Russ odnaleziony został na Fenrisie,

Świecie Śmierci otoczonym tajemnicami i legendami. Podobnie jak Medusa, Fenris oznaczony był na

najstarszych istniejących mapach pochodzących z Mrocznej Ery Technologii. Jak twierdzą starożytne

fenrizjańskie sagi, to sam Imperator, odziany w długie, zwyczajne szaty i skryty za runami przebrania i

zmieszania, wszedł do długiej halli Russów. Ci z tubylców, którzy byli na tyle spostrzegawczy i

trzeźwi, jak również towarzyszące Russowi fenrizjańskie wilki, skurczyli się w sobie w obliczu nowej,

potężnej osoby. Russ odmówił złożenia Imperatorowi hołdu jako Władcy Ludzkości. Sam Imperator

doskonale wiedział że dumny Russ nigdy nie zegnie kolana przed Jego władzą zanim nie zostanie

pokonany w pojedynku. Imperator przekonany był o własnej potędze i wiedział że wyzwania które

zostaną mu rzucone będą dla Niego niczym.

Dziwny wędrowiec podszedł więc do powykrzywianego drewna Wilczego Tronu i wielkoluda

który na nim zasiadał i stał, twardo spoglądając w stronę miejsca z którego Russ górował nad ucztą.

Wtedy to właśnie obcy rzucił Swe wyzwanie. Co miało być tym wyzwaniem pozostawił decyzji

Wilczego Króla. Za zwycięstwo obcy nie poprosił o nic poza pozwoleniem na picie po prawicy Russa

w czasie uczty. W przypadku jego porażki, Russ zażądał by obcy przez rok służył jego rozkazom.

Ponuro obcy zgodził się na zaproponowane warunki. Russ poddał Imperatora serii prób. Wilczy Król

nie chciał psuć uczty więc jego pierwszym wyzwaniem było jedzenie. Obcy spożywał ogromne ilości

jadła, wielokrotnie więcej niż byli w stanie zjeść najtężsi z wojowników, jednak gdy uniósł wzrok

sponad swego talerza ujrzał że Russ pochłonął już trzy całe aurochy. W pierwszej konkurencji poniósł

porażkę. Król cieszył się swoją rozrywką a jednocześnie zrozumiał że odziany w brązowe szaty

podróżnik ma w sobie duszę Fenrizjanina. Wyzwał go więc na pojedynek w piciu. W chwili gdy

wędrowiec osuszył szóstą baryłkę silnego fenrizjańskiego miodu okazało się że nie ma nic więcej do

picia - Wilczy Król wyżłopał wszystko co było dostępne. Imperator przegrał po raz kolejny a w jego

spojrzeniu zaczynały pełzać iskry złości.

Wiedziony rozczarowaniem swym potomkiem, wędrowiec nazwał Lemana Russa opojem i

obżartuchem zdolnym do osiągnięcia w życiu niewiele ponad opychanie się jedzeniem i porykiwanie

pustych przechwałek. Wilczy Król spokojnie wyłożył warunki ostatniego wyzwania a jego dwór cicho

się wycofał i zamarł w ciszy, nie śmiąc nawet oddychać gdy Russ wyciągnął swój wspaniały miecz z

pochwy i wstąpił na jeden ze stołów. W trzecim wyzwaniu ogłosił że pokona Imperatora w walce. W

tym momencie Imperator odrzucił swój płaszcz, kaptur opadł z Jego twarzy a oczom zebranych

ukazała się Jego prawdziwa postać. Był wiele wyższy niż którykolwiek z obecnych mężów, skąpany w

swietle i przyodziany we wspaniały, złoty pancerz wspomagany. Tym razem to Imperator pokonał

Russa, powalając go potężnym ciosem swej Rękawicy Mocy. Gdy godzinę później Leman odzyskał

przytomność uznał swą porażkę i z krwawym uśmiechem i złamanym kłem przysiągł wierność swemu

prawdziwemu ojcu - Imperatorowi Ludzkości.

VI Legion w Wielkiej Krucjacie

Po zabraniu Wilczego Króla z Fenrisa Imperator zaczął udzielać mu nauk o działaniach i

technologii swego gwiezdnego Imperium. Prymarcha szybko i z łatwością przyswajał wiedzę i po

zaledwie kilku tygodniach Imperator uznał Russa za godnego by prowadzić Jego armie w Wielkiej

Krucjacie.Leman Russ został wprowadzony pomiędzy wojowników VI Legionu Kosmicznych Marines

stworzonych przez implantację genoziarna stworzonego z jego własnego DNA. W ten sposób Leman

Russ stał się ojcem, przodkiem i Lordem VI Legionu przemianowanego na Kosmiczne Wilki i dołączył

do chwalebnych działań Wielkiej Krucjaty. Russ prowadził swój Legion odziany w trzykroć

błogosławiony pancerz wspomagany, w ręce dzierżąc legendarne Ostrze Mrozu znane jako Mjalnar

(jakoś dziwnie wieje mi tutaj Thorem i Mjollnirem…), którego zęby wydarte zostały z paszczy

wielkiego krakena Gormenjarla. Mówiono że ostrze to zdolne było rozpłatać lodowe góry Fenrisa na

pół.

Wraz z Russem podążyło kilkuset wojowników z Fenrisa, którzy ,pomimo wieku, przeszli

implantację genoziarna i transformacje niezbędne by stać się Astartes, co stało się udziałem

przynajmniej większości z nich. Wielu zmarło w trakcie procesu jednak było ich wiele mniej aniżeli

ktokolwiek by się spodziewał. Stało się to z dwóch powodów. Pierwszym był stabilizujące działanie

materiału genetycznego samego Lemana Russa na genoziarno Legionu - wydawało się że wszystkie

problemy związane z przeżyciem kandydata zostały rozwiązane. Drugim czynnikiem była

niespotykana odporność samych Fenrizjan wiązana z przetrwaniem ludzi na nieprzyjaznym świecie

jak również z tajemnicami samego Fenrisa. Ludzie ci stali się pierwszymi Varagyrami (w imperialnych

zapiskach pojawia się również forma “Varangii”) - Wilczą Gwardią. Byli oni wojownikami

zaprzysiężonymi Russowi by stać u jego boku nawet jeśli wymagało to igrania ze śmiercią, a których

lojalność zdawała się opuścić Fenrisa i podążyła niezachwiana śladami Prymarchy. Sam Russ cenił

lojalność swoich Varagyrów bardziej aniżeli potęgę transludzkich Astartes VI Legionu oddanego pod

jego rozkazy, pomimo opowieści opisujących ich siłę i dzikość, bowiem nie do tamtego momentu nie

udowodnili oni Prymarsze swej wartości jako wojownicy ani nie zdobyli jego uznania. Była to pierwsza

z lekcji udzielonych VI Legionowi przez Lemana Russa i wczesna oznaka że pod wodzą Wilczego

Króla jego Legion będzie diametralnie różny od pozostałych.

Wilki czają się wśród gwiazd

Będziemy niczym kawałki żelaza, skręcane i skuwane razem by wykuć mordercze ostrze. Ja i moi

zaprzysiężeni byli dotychczas Wilkami Fenrisa, wy, moi krewniacy, byliście Wilkami Terry. Razem

staniemy się Wilkami Czającymi się wśród Gwiazd a bestie pełzające i żywiące się mrokiem poznają

strach przed nami i dowiedzą się że stały się zwierzyną.

Prymarcha Leman Russ przemawiający do swych wojowników po objęciu władzy nad VI Legionem

Zachowane źródła wskazują że przekazanie dowództwa nad VI Legionem przebiegło gładko,

przynajmniej na początku. Fakt że ich Prymarcha był drugim z odnalezionych synów Imperatora było

powodem radości i swoistej dumy w szeregach Legionu, zaś same barbarzyńskie zwyczaje ich

nowego lorda było zaledwie pomniejszym zmartwieniem. Russ był charyzmatyczną osobą i szybko

zaczął wzbudzać strach wśród tych którymi dowodził, bowiem w Legionie, który cenił siłę ponad

wszystko, pojawił się wojownik którego potęga przewyższała pozostałych w stopniu który wymykał się

jakimkolwiek porównaniom. Rathvin przekazał dowodzenie niechętnie jednak nie rzucając Russowi

bezpośredniego wyzwania. Obecność Varagyrów, którym Russ nakazał rozproszenie się wśród

zebranych, stała się powodem pewnego oburzenia jednak szybko stało się jasnym że woli Russa nie

wolno poddawać wątpliwościom a sami Varagyrowie byli bardziej niż chętni by w pojedynkach

rozwiewać wszystkie wątpliwości w tej kwestii. Zanim jednak jakakolwiek gorycz mogła zacząć się

gromadzić, Russ w swej mądrości zadecydował by Legion wyruszył do boju tak aby on, jego

współplemieńcy i genetyczni synowie mogli przelać razem krew i w ogniu bitwy zostać wykutymi na

nowo.

Cel pierwszej kampanii, którą Russ miał podjąć ze swym Legionem, został dokładnie wybrany

za radami Imperatora i Horusa i miał się stać prawdziwą próbą zapału VI Legionu. Celem stał się

sektor poszerzającego się pogranicza znanego jako Krąg Ognia, na galaktyczny wschód od

Segmentum Solar. Była to kipiąca dzicz chaotycznie poruszających się systemów gwiezdnych i

płonących mgławic, nawiedzana przez częste burze jonowe i burze Osnowy, z przynajmniej grupą

światów zajętych przez xenos. Wiele z tych światów zamieszkanych było przez orków i stanowiły one

źródło Kosmicznych Wraków i łupieżczych wypraw na terytoria rodzącego się Imperium. Ludzkie

osadnictwo w regionie było skromne, kluczowe zasoby rzadkie zaś sam koszt pacyfikacji sektora

określany był bardzo wysoko. Z tych powodów Krąg Ognia pozostawiony został do tego czasu w

spokoju, być może poza kilkoma rozpoznawczymi rajdami, jednak w miarę postępów Wielka Krucjata

zaczęła zmierzać w kierunku wiele większych i bardziej niebezpiecznych zdobyczy światów leżących

za Seraphiną, obszaru kontrolowanego przez rozległe orkowe imperium. Zagrożenie, którym mogli

stać się orkowie z Kręgu Ognia atakujący tyły Krucjaty w ramach wsparcia swych ziomków, ocenione

zostało jako realne i aby mu zapobiec VI Legion otrzymał zadanie oczyszczenia Kręgu Ognia

niezależnie od ceny jaką przyszłoby za to zapłacić.

Jednym z najbardziej znanych epizodów tamtego okresu to operacja połączonych kilku

Legionów Astartes, w tym Żelaznych Wojowników i Białych Szram, wspartych przez tysiącie

jednostek Imperialis Auxilia i znaczące siły Mechanicum. Zadaniem było zniszczenie wielkiej hordy

orków WAAAGH! Mashogga. Według legend to siły Lemana Russa i Jagathai Khana doprowadziły

siły orków do odwrotu podczas gdy Perturabo opisywany jest jedynie jako “towarzysz” wskazujący

optymalne ścieżki ominięcia orkowej obrony zawieszonej na niskiej orbicie.

Wojna ciągnęła się przez pięć standardowych lat nie zwalniając tempa i nie opadając z furii.

Straty VI Legionu, tak w ludziach jak i sprzęcie, były zatrważająco wysokie - niemal jedna trzecia

Legionu została zniszczona nim konflikt dobiegł końca a Krąg Ognia zamieniony został w

cmentarzysko ofiar wojny. Pośród poległych znalazł się coraz bardziej niestabilny umysłowo

Komandor Enoch Rathvin, zmiażdżony w hydraulicznych pazurach orkowego piekielnego pełzacza

gdy prowadził samobójcze natarcie na Xyat. Jednak na każdego padłego w boju Astartes przypadały

setki jeśli nie tysiące zabitych zielonoskórych. Wojna toczona była bez litości czy odpuszczenia, nie

była aktem podboju lecz eksterminacji, przeprowadzonym z bezwzględnością i niezmordowaniem do

którego nie byłby zdolny jakikolwiek niezmodyfikowany człowiek. Była tym do czego stworzone

zostały Kosmiczne Wilki i zgodnie z obietnicą Russa - Krąg Ognia wykuł Legion na nowo.

Dawne potworności i wybryki które zarzucano VI Legionowi, pod przywództwem Russa

zostały obrócone na jego korzyść. Z żądzą krwi opanowaną dyscypliną i żelazną wolą a furią

okiełznaną obowiązkiem i przysięgą lojalności, Russ dał swemu Legionowi poczucie dumy z tego jaki

był, dumy ze swej potęgi, nawet z potwornego okrucieństwa które czaiło się w jego sercu. W tym

wszystkim nie pozwolił on swym synom na poszukiwanie chwały dla samej siebie czy nurzanie się w

gorzkiej truciźnie bezmyślnego rozlewu krwi. Nadał im cel i dał im godność, niezależnie od tego jak

ponure by one nie były. Służyli Imperatorowi a była to uświęcona służba, stworzeni zostali by

stanowić kły zaciśnięte wokół gardeł wrogów ludzkości. Tak jak na Fenrisie gdzie wojna

podporządkowana była przetrwaniu znajomych i krewnych, tak galaktyka miała stać się bezpiecznym

domem dla ludzkości, nawet jeżeli wcześniej Wilki Czające się wśród Gwiazd musiałyby obmyć ją we

krwi.

Wodzowie Imperium

Dzierżąc swe potężne Ostrze Mrozu, Russ rzucał się naprzód do walki u początku każdej z

bitew zmiatając wszystko na swej drodze. W trakcie długich i ciężkich lat Wielkiej Krucjaty Kosmiczne

Wilki i ich wilczy towarzysze wybierani spośród fenrizjańskich wilków zawsze stali w pierwszym

szeregu. Russ kroczył na czele swego VI Legionu wyrzynając wszystko co ośmieliło się stanąć mu na

drodze, a jego nadejście zwiastowane było wyciem. Leman Russ dzielnie walczył w czasie Wielkiej

Krucjaty zdobywając opinię przebiegłego i zażartego, chociaż nieco niestabilnego, wojownika i

przywódcy Astartes. Wielka Krucjata była nadal młoda a jej wojny oczekiwały na zwycięstwo.

Potrzebowała ona tak wielu wodzów pokroju Lemana Russa jak było to możliwe, pomimo tego iż

odnalezieni zostali kolejni Prymarchowie którzy zjednoczyli się ze swymi Legionami, wśród nich

Ferrus Manus, Fulgrim czy odnaleziony niedawno Rogal Dorn. Po zapełnieniu szeregów

przerzedzonych kampanią w Kręgu Ognia, VI Legion stał w gotowości by odpowiedzieć na wojenny

zew. W ciągu następnych solarnych dekad Leman Russ i jego Legion uczestniczyli w szeregu

udanych akcji narzucenia Imperialnej Uległości i kampanii, tak samodzielnie czy na czele licznych flot

wojennych, regimentów Imperialis Auxilia czy nawet, przy kilku okazjach, innych jednostek Astartes

którzy oczekiwali na odnalezienie swego Prymarchy. Ten okres w historii Legionu często jest

pomijany jednak w serii odniesionych zwycięstw da się zauważyć że Russ i jego synowie byli czymś

więcej niż dzikimi pół-bestiami jak opisywały ich niektóre późniejsze świadectwa, zaś sam Russ

dowiódł że jest dowódcą o niespotykanych umiejętnościach. U stóp VI Legiony legły domeny orków

na Taralais i eldarów na Saharduin, zaś na Świecie Ulu Nova Borilia zniszczona została tyrania

nomanów trzymająca mieszkańców świata w niewoli od mileniów. Szczególnie celebrowane było

zwycięstwo w tym ostatnim jako że Imperium przywrócony został Standardowy Wzorzec

Konstrukcyjny starożytnego czołgu, na cześć Prymarchy Kosmicznych Wilków nazwany przez

Mechanicum jego imieniem.

Wraz z upływem czasu wojownicy Russa zaczęli nazywać siebie mianem Vylka Fenryka -

Wilkami z Fenrisa. To w połączeniu ze sławnymi słowami Lemana Russa oraz szkarłatnym,

wyszczerzonym wilczym łbem przyjętym jako godło Legionu spowodowało iż nadano mu popularne

przezwisko “Kosmicznych Wilków”. Wiele powiedziano ku osobistej konsternacji samego Horusa,

którego Wilki z Luny nosili podobne imię jako pierwsi, jednak w pewien sposób wydawali się do niego

pasować gorzej niż VI Legion. Sami Astartes VI Legionu burzyli się przeciw temu przezwisku jako

nadanemu przez głupców którzy nie rozumieli niczego z ich tradycji i zwyczajów. Jednak w trakcie

podbojów na stale powiększającym się imperialnym pograniczu szczególny gniew Russa i jego

wojowników skierowany był przeciw zdrajcom. Karne akcje skierowane przeciw tym którzy złamali

swe przysięgi określane były jako “nadmiernie” okrutne nawet przez generałów bez mrugnięcia

powieki wysyłających na śmierć armie i podpalających całe światy, co ostatecznie na nowo podsyciło

mroczne opowieści od dawna otaczające Legion. Opowieści dodatkowo napędzane przez coraz

bardziej brutalne usposobienie i wygląd który zaczynał przypominać Kosmiczne Wilki.

Uległość Molech

Kosmiczne Wilki były również częścią wielkiej kampanii mającej na celu narzucenie Imperialnej

Uległości nowo odkrytemu Światowi Rycerskiemu o nazwie Molech. Działania dowodzone przez

samego Imperatora angażowały siły licznych Legiones Astartes, w tym Wilków Luny, Mrocznych

Aniołów i Białych Szram, jak również tysiące jednostek Imperialis Auxilia oraz siły Mechanicum

wliczając Legio Titanicum. Po zwycięstwie, Cyprian Devine z Rodu Devine został mianowany

gubernatorem Molech. Gdy na planetę przybył sam Imperator, zebrał on kilku ze swych synów i udał

się wraz z nimi do podziemnego kompleksu gdzie znajdował się portal Osnowy. Imperator przeszedł

przez portal wprost do Krainy Chaosu gdzie układał się z Rujnującymi Mocami. Gdy ostatecznie

wyłonił się spowrotem, wyglądał na wyraźnie postarzałego ale co ważniejsze - stał się o wiele

potężniejszym. Po tych wydarzeniach wytłumił wspomnienia z Molech w pamięci swych synów. Na

samej planecie zaś pozostawił ogromny garnizon złożony z niemal 100 regimentów Imperialis Auxilia,

3 Kohort Legio Titanicus oraz wydzielone oddziały z dwóch Legionów Astartes, którym została

powierzona straż nad tajemnicami molechańskiego portalu Osnowy.

Wilk i Lew

W miarę jak Legiony Kosmicznych Marines rozszerzały granice Imperium, każdy z Prymarchów dążył

do osiągnięcia doskonałości w oczach Imperatora. Spośród nich najbardziej pożądał tego Leman

Russ. Źródłem ciągłej frustracji Prymarchy był fakt iż Horus Lupercal i Lion El’Jonson nadal mogli

przypisać sobie więcej zwycięstw. Sprawy stanęły na ostrzu noża w czasie walk o uległość planety

Dulan - kampanii w której siły Kosmicznych Wilków wspomagane były przez Mroczne Anioły. W

trakcie walk przywódca planety uraził honor Lemana Russa, który postawił sobie za punkt honoru

osobiste pokonanie znieważyciela. W trakcie szturmu na twierdzę przywódcy Leman Russ wpadł do

sali tronowej akurat w momencie w którym Lion El’Johnson ściął przywódcę planety swym ostrzem.

Ogarnięty wściekłością za pozbawienie satysfakcji, Russ podszedł do Liona i uderzył go w szczękę.

Zapoczątkowało to starcie pomiędzy Prymarchami które trwało cały dzień, do momentu w którym

Russ zrozumiał jak dziecinna była ich kłótnia i wybuchnął śmiechem. El’Jonson odebrał jego śmiech

jako obrazę ponieważ pomylił szczery śmiech z drwiną i w konsekwencji zadał Russowi cios który

pozbawił go przytomności, po czym w mrocznym nastroju opuścił planetę wraz ze swym Legionem.

Walka ta stała się początkiem gorzkiego konfliktu pomiędzy Legionami (a w późniejszym czasie

Zakonami), którego pamięć trwa po dziś dzień. Pomimo że w świetle bieżących zdarzeń został on w

większości zażegnany, oba Zakony kultywują pamięć tego konfliktu. Kiedykolwiek dojdzie do ich

spotkania wybierani są czempioni którzy staczają pojedynek, jednak (zazwyczaj) obywa się bez ofiar

śmiertelnych.

Wilcza Noc

W miarę postępów Wielkiej Krucjaty wśród imperialnych dowódców pojawiały się coraz liczniejsze

szepty że Angron oszalał a Legion Pożeraczy Światów podążał jego tropem w otchłań szaleństwa.

Wyszły one na jaw gdy szerzyć zaczęły się niezadowolenie i żądania potępienia masakry na

Gehennie. Zainspirowana przez Angrona operacja wymierzona w bunt przeciw imperialnemu

Gubernatorowi planety zakończyła się wymordowaniem całej populacji planety w ciągu jednej,

niemożliwie krwawej nocy. Wtedy pojawiły się również związane z nią pogłoski iż Angron zlecił

swemu Konsylium przeprowadzenie szeroko zakrojonej operacji implantacji Gwoździ Rzeźnika.

Reakcja Imperatora była szybka - wysłał on Lemana Russa wraz z Legionem na Gehennę by zabrać

Angrona na Terrę (w łańcuchach jeżeli zaszłaby taka potrzeba) gdzie poddany miał zostać osądowi i

karze. Wilczy Król starał przemówić się do rozsądku swego oszalałego, upojonego krwią brata jednak

ten całkowicie odrzucił posłuch dla rozumu. Ostatecznie, w miarę wzrostu napięć po obu stronach,

doszło do nieuniknionej konfrontacji. Nie ma pewności kto uderzył pierwszy jednak Russ mądrze

zadecydował o nakazaniu wycofania swego Legionu gdyż w przypadku kontynuacji obecnych działań

oba Legiony stały u krawędzi zagłady. Ostatecznie Pożeracze Światów wysłani zostali na północne

obrzeża znanej przestrzeni by, w oddaleniu od centralnych światów Imperium, nękali i szarpali

zamieszkujących ten region xenos. Ta pożałowania godna konfrontacja dziś znana jest pod mianem

“Wiczej Nocy”.

Uległość Aghoru

Kampania na Agohru była operacją narzucenia Imperialnej Uległości przeprowadzoną przez

podówczas lojalny Legion Tysiąca Synów i niewielki kontyngent Kosmicznych Wilków u zmierzchy

Wielkiej Krucjaty, na początku 31. Millenium. Samo narzucenie Imperialnej Uległości osiągnięte

zostało dzięki działaniom dyplomatycznym i uznane zostało za sukces. Co ciekawe wśród

zamieszkującej planetę populacji ludzi krążyły legendy o starodawnej rasie zwanej “Elohim”. Według

nich zdeprawowany i spaczony demoniczny byt znany jako Daiesthai, który uległ skażeniu

egoistyczną obsesją i hedonistycznym wybrykom Elohimów, uwięziony był pod masywnym, sztucznie

stworzonym szczytem, który Tysiąc Synów nazwał - jakże oryginalnie - Górą. Prymarcha Tysiąca

Synów - Magnus Czerwony - był oczarowany samą konstrukcją jak i grobowcem pogrążonego we

śnie Daiesthai. W trakcie dalszego dochodzenia w trzewiach sztucznej góry Magnus odkrył iż była to

swoista brama do podobnej do pajęczej sieci miliardów połączeń pomiędzy światami. Połączenie do

samego Aghoru zostało jednak dawno temu spaczone i w konsekwencji - zapieczętowane. W wyniku

nieszczęśliwego przypadku demoniczne siły zamknięte za bramą zostały uwolnione i opętały one

opanować pełniące straż nad Górą eldarskie Tytany typu Zjawa a następnie zaatakowały samego

Magnusa jak i jego legionistów. Demony zostały pokonane jedynie dzięki połączonym wysiłkom

Karmazynowego Króla, jego Tysiąca Synów oraz 5 Wielkiej Kompanii Kosmicznych Wilków pod

wodzą jarla Amlodhiego Skarssena Skarssenssona, który dopiero co przybył na planetę. Prymarcha

aż jeżył się w wyniku pobieżnego i roszczeniowego sposobu bycia Jarla, tak typowego dla VI Legionu,

i dopiero po zakończeniu działań wojennych łaskawie wyraził uznanie dla bratniego Legionu.

Kampania w Gromadzie Ark Reach

To nie koniec. Krew Fenrisa jest na twych rękach i kiedyś wyrównamy rachunki, Magnusie.

Przysięgam ci to na ostrze Mjalnara

Leman Russ do Magnusa Czerwonego po zakończeniu kampanii na Heliosie

Gromada Ark Reach odkryta została przez należącą do Legionu Niosących Słowo 47. Flotę

Ekspedycyjną. Była to gromada podwójnych gwiazd w której istniała grupa wojowniczych imperiów

planetarnych które odrzuciły imperialną propozycję dołączenia do stale rosnącej domeny Imperatora.

Gdy negocjacje pomiędzy reprezentantami Imperium a Dworem Feniksa, ciałem reprezentującym

sześć systemów Gromady Ark Reach, zawiodły doszło do eskalacji wrogich działań. Pierwsze cztery

systemy łatwo padły pod naciskiem połączonych sił Kosmicznych Wilków i Niosących Słowo. Wilki

przeprowadziły ludobójczą kampanię w wyniku której nieprzejednane światy zostały spustoszone

podczas gdy członkowie należącego do Niosących Słowo Popielnego Kręgu niszczyli większość

kultury Gromady Ark Reach, tropiąc dzieła fałszywych wierzeń oraz tych którzy je szerzyli i skazując

jedno i drugie na zniszczenie w płomieniach. Oba Legiony prowadziły swe akcje przez dwa

standardowe lata aż jedynie dwie planety nadal stawiały opór siłom Imperium, w niemałym stopniu

dzięki Avenianom zamieszkującym swe srebrne wieże na najwyższych szczytach Ark Reach

Secundus, lokalnej populacji znanym jako Heliosa.

Wkrótce podjęta zadecydowano że aby zapewnić skuteczne narzucenie Uległości, obecność sił

imperialnych musi być bardziej odczuwalna. W tym celu Leman Russ zadecydował o wysłaniu prośby

o pomoc w podporządkowaniu Dzierzby, szóstego i ostateniego świata, do Legionu Tysiąca Synów

znajdującego się w pobliskim systemie Aghoru. Gdy XV Legion przybył, został rzucony w działania

wojenne toczone w o wiele bardziej szalonym tempie aniżeli był przyzwyczajony. Operacje Uległości

w wykonaniu Kosmicznych Wilków przeprowadzane były sprawnie i w ciągu następnych sześciu

miesięcy Stado stanowiło czołowe oddziały działań na Dzierzbie. Siły Imperium znajdowały się pod

ciągłymi, wściekłymi atakami różnych latających stworzeń niemal bez przerwy co zmusiło je do

zmodyfikowania swej broni tak aby umożliwiała obronę punktową i oczyszczenie nieba wokół nich. Ci

niebezpieczni skrzydlaci wśród lokalnej populacji znani byli jako “śnieżne dzierzby” (ptaki o dziobach

jak brzytwy) i szybko rozprawiali się z imperialnymi siłami w trakcie wielokrotnych ataków. Zyskało to

planecie przydomek “Dzierzby” który szybko przyjął się wśród imperialnych wojsk.

Pomimo wymagającego tempa kampanii planteranej, Tysiąc Synów odegrał istotną rolę w

ostatecznym zwycięstwie nad Avenianami w momencie gdy zajął cel zwany Kruczym Wylęgiem 93.

Ta ostateczna bitwa wygrana została w ciągu kilku godzin przy ułamku strat ponoszonych zazwyczaj

przez siły Imperium. Pozostali przy życiu przywódcy Avenian i resztki ich sił wojskowych wycofały się i

uciekły na centralny świat Heliosy. Wszystko to było skutkiem połączenia prekognitywnych zdolności

Tysiąca Synów którzy wskazywali lokalizację ukrytych sił nieprzyjaciela, które następnie były w

okrutny sposób niszczone przez Kosmiczne Wilki, zaś postępujący za nimi Niosący Słowo kąpali

wszystko w oczyszczającym ogniu.

Napięcia pomiędzy Kosmicznymi Wilkami i Tysiącem Synów kipiały nawet po zwycięstwie, a czara

goryczy ostatecznie przelała się w trakcie bitwy o stolicę Dzierzby, Turnię Feniksa. Karmazynowy Król

zdegustowany był działaniami Kosmicznych Wilków które postrzegał jako bezmyślne, graniczące z

ludobójstwem, zniszczenie siane wśród populacji świata. Wilki wytknęły swym kuzynom że Avenianie

byli pozbawioną skruchy i zdegenerowaną społecznością, która odmówiła zaakceptowania

Imperialnej Prawdy. Gdy napięcie pomiędzy legionami osiągnęło apogeum kilku z Kosmicznych

Wilków zaatakowało legionistów Magnusa. W odpowiedzi wojownicy XV Legionu użyli swych

zabójczych mocy psionicznych czym zabili kilka fenrizjańskich wilków i okaleczyli samych

Kosmicznych Wilków.

Do prawdziwej katastrofy doszło w trakcie walki, gdy jeden z Tysiąca Synów, członek Kultu Pavoni

imieniem Hastur, w wyniku nadużycia swych psionicznych mocy uległ straszliwej “przemianie ciała”.

Jego ciało zaczęło ulegać niekontrolowanym mutacjom co spowodowało panikę w szeregach Tysiąca

Synów i doprowadziło do kolejnych mutacji. Wielka fala mocy rozlała się gdy Magnus Czerwony

wystąpił i ruszył w stronę odrażająco przemienionego Hastura który wyciągnął w jego stronę ręce, jak

gdyby chciał go objąć. Prymarcha otworzył swe ramiona by przyjąć swego syna i okazać mu łaskę i

przebaczenie. Zanim jednak do tego doszło rozległ się przypominający grzmot huk zaś ciało Hastura

rozpadło się gdy pojedynczy pocisk wybuchł w jego piersi. Wynikłą ciszę przerwał ciężki brzęk

wielkokalibrowej łuski uderzającej o ziemię. Wilczy Król własnymi rękami zakończył męki Hastura.

Podążył on spokojnym krokiem w stronę swego brata w trakcie gdy obie strony szykowały się do

otwartej walki, wojna pomiędzy dwoma Legionami wydawała się nieunikniona. Tragedii udało się

uniknąć jedynie dzięki Prymarsze Lorgarowi, który wkroczył pomiędzy swych braci i dzięki swej

mistrzowskiej retoryce załagodził całą sytuację. Magnus odmówił biernego przyglądania się jak Wilki

pustoszyły Heliosę, zaś Russ stwierdził iż świat został odkryty przez jego Legion przez co mógł z nim

uczynić cokolwiek co uznał za stosowne - populacja zamieszkująca planetę sprzeciwiła się Imperium

a tym samym wybrała śmierć. Gdy Wilczy Król opuszczał planetę raz jeszcze stanął twarzą w twarz z

Magnusem i złożył mu przysięgę krwi. Przysiągł że któregoś dnia wyrównają rachunki. Po tych

słowach rozciął swą dłoń i pozwolił by krople jego krwi wsiąkły w ziemię, po czym zadarł głowę i zawył

przeciągle, zaś jego wojownicy dołączyli do niego swe głosy w żałobie po poległych i w ostrzeżeniu

przed nadchodzącymi wydarzeniami.

Wilki w cieniu

Jesteśmy wilkiem który czai się na zimnym niebie i pożera ogień gwiazd

Kryjemy się wśród ciemności gdy przeminie światłość

Nasza światłość jest w nas

Niesiemy Ogniste Zniszczenie wśród Ciemności

Wrogowie płoną tam gdzie przechodzimy

Z pieśni bitewnych Kosmicznych Wilków, przetłumaczone z fenrizjańskiego dialektu przez Kapitana

Aarathsa Luxa z Legionu Kruczej Gwardii

W drugim stuleciu Wielkiej Krucjaty Kosmiczne Wilki były Legionem odstającym od swoich braci. Ich

Floty Ekspedycyjne i ugrupowania bojowe przemieszczały się tam gdzie chciały, walczyły tam gdzie

chciały i odpowiadali na wezwania o pomoc według uznania swego pana i wodzów, zazwyczaj

walcząc w osamotnieniu. Wysokie Dowództwo i Lordowie Solar wiedzieli o daremności prób

naginania Legionu do posłuszeństwa bowiem powszechnie było wiadomo że Legion słuchał tylko

jednego dowódcy - Lemana Russa zaś ten uznawał tylko jednego pana - Imperatora.

Legion był niezachwiany w tej lojalności, niewiele lub wcale nie zważali na dobrą opinię kogokolwiek

innego choćby był to Prymarcha czy gubernator planetarny. Spośród bratnich Legionów utrzymywali

w równym stopniu swego rodzaju braterstwo i rywalizację z Mrocznymi Aniołami, z którymi dzielili

mroczne wydarzenia z przeszłości. Co do pozostałych Legionów - względem jednych wydawali się

żywić w najlepszym razie odległy szacunek, ledwie skrywaną obojętność wobec drugich i

przynajmniej w przypadku Tysiąca Synów - otwartą pogardę.

Legion nie utrzymywał żadnych domen za wyjątkiem Fenrisa bo były mu one zbędne. Od dawna był

całkowicie samowystarczalny z wyłączeniem produkcji okrętów większych typów i zaopatrzenia w

najnowsze machiny wojenne i broń przeznaczone dla Legiones Astartes. Te otrzymywał on w

rzadkich dostawach bezpośrednio z Terry lub wielkich kuźni-stoczni Ryzy lub Luciusa.

Z wyłączeniem emisariuszy Tronowego Świata, wszyscy, nawet bratnie Legiony Astartes,

potrzebowali zaproszenia by zbliżyć się do Fenrisa co spowodowało że Legion był głęboce dziwny i

nieprzenikniony dla zewnętrznych obserwatorów. Wielu obcych spoglądało na Kosmiczne Wilki i

odczuwało strach jednak nie byli świadomi że to poczucie strachu było stworzone specjalnie po to by

go odczuwali. Widzieli oni barbarzyńśtwo jednak nie rozumieli że najostrzejsze z umysłów

wyszlifowały i zahartowały to barbarzyństwo do postaci zabójczego ostrza. W ten sposób wrogowie i

sojusznicy postrzegali Kosmiczne Wilki w sposób w jaki chcieli być postrzegani, zaś wielu nie

doceniało VI Legionu i tego jaką stał on się bronią w ręku Imperatora.

Pogromy których dokonał Legion po Ksenodzydzie Rangdańskim były jednymi z wielu sekretnych

wojen które Kosmiczne Wilki prowadziły na rozkaz Imperatora. W solarnych dekadach prowadzili oni

wojny zarówno w cieniu Imperium jak i w blasku ognia frontów Wielkiej Krucjaty. Na bazaltowej tablicy

na Baalu, i tylko tam, wyryte jest świadectwo zdarzeń w których Kosmiczne Wilki ramię w ramię z

Krwawymi Aniołami zwalczyły inwazję Zniewalaczy na Poseidonis Secundus. Był to jeden z trzech

przypadków w czasie trwania całej Wielkiej Krucjaty gdy udało się powstrzymać inwazję Zniewalaczy

o tak wielkiej skali bez konieczności skazania planety na Exterminatus.

Tylko Wilczy Król i jego Imperator wiedzieli o koszmarnych i tajemnych zagrożeniach z którymi

walczył VI Legion - od niemal boskich mocy królów-psioników na Vhallach po grozę infestacji

Lacremarów na Morox. Zwycięstwa te i wiele innych, nieznanych, konflikty tak straszliwe że jedyne

ich świadectwa wyryte są na Wielkim Dzwonie Terry, pozostają ukryte - wszystkie dotyczące ich dane

są zapieczętowane lub usunięte z ludzkiej pamięci.

Ogółem zwycięstwa Kosmicznych Wilków, nawet te które nie zostały utajnione rozkazami

najwyższych władz, nie były powszechnie sławione przez Upamiętniaczy i Iteratorów, w obliczu

których Legion swobodnie kłamał i udawał grając barbarzyńców, tak jak tego od nich oczekiwano.

Tam gdzie stąpały Wilki, stąpały one samotnie. Ich historie należały wyłącznie do nich, utrwalane w

sieci sag i mitów gdzie fakty i wspomnienia wymazano z pamięci wojowników by zachować ich umysły

od szaleństwa, które sprowadzić na nich mogły czyny których się dopuścili i rzeczy które widzieli.

Sekrety Kosmicznych Wilków powierzone zostały Wszechojcu i ich Wilczemu Królowi na

przechowanie po sam grób i dalej jeżeli zaszłaby taka potrzeba.

Herezja Horusa

Tuż przed wybuchem Herezji Horusa Kosmiczne Wilki raz jeszcze weszły w konflikt z jednym ze

swych bratnich Legionów. Prymarcha Tysiąca Synów, Magnus Czerwony, zignorował wydany na

Radzie w Nikaei przez Imperatora i Prymarchów zakaz korzystania z mocy psionicznych, by w swej

astralnej formie ostrzec Imperatora przed Horusem który przeszedł na stronę Chaosu. Jego

wtargnięcie do Imperialengo Pałacu naruszyło strukturę tworzonej w sekrecie przez Imperatora

imperialnej Pajęczej Sieci zabijając tysiące Adeptów i serwitorów. Co gorsza sam Imperator nie dał

wiary słowom Magnusa, nie mogąc uwierzyć że jego ulubiony syn zdradził i nabrał przekonania że to

sam Magnus został skażony mocami Chaosu ponieważ używał czarnoksięskich mocy. W

konsekwencji Leman Russ wraz ze swym Legionem otrzymał od Imperatora rozkaz by sprowadzić

Magnusa przed jego oblicze aby odpowiedział za swoje czyny.

Zdradziecki Mistrz Wojny, Horus Lupercal, miał jednak inne plany. Nieświadom zmian jakie zaszły w

jego bracie od czasu skażenia mocami Bogów Chaosu, Russ został przekonany przez Horusa by

przeprowadził pełnoskalową inwazję na świat wywrotowego Tysiąca Synów zamiast wdawać się

jakiekolwiek negocjacje czy spróbować pokojowo dostarczyć Magnusa na Terrę. Horus utrzymywał że

Imperator chciał ukarać Magnusa za nielojalność w postaci wykorzystywania mocy których użycie

zostało całkowicie zakazane Edyktem z Nikaei. Słowa jego trafiły na o tyle podatny grunt że sam

Russ uznawał użycie psioniki za skrajnie niehonorowe (nie wspominając o, żeby rzec delikatnie,

napiętych relacjach pomiędzy Prymarchami). Niespodziewany atak na Prospero był wściekły i

brutalnie skuteczny. Wielu spośród Tysiąca Synów, w tym sam Magnus, oddało się Tzeentchowi aby

uchronić siebie i tajemną wiedzę dotyczącą psioniki i Osnowy zgromadzoną na Prospero przed

zniszczeniem z ręki Imperium. Po zadeklarowaniu uległości Zmieniającemu Ścieżki Tysiąc Synów

uciekł przy jego pomocy wprost do ryftu Osnowy znanego jako Oko Terroru i znalazł nowy dom na

demonicznym świecie znanym jako Planeta Czarnoksiężników. Konsekwencją upadku Prospero jest

głęboka, wieczna nienawiść którą do dzisiaj żywią do siebie Kosmiczne Wilki i Tysiąc Synów, którzy

dzisiaj są Zdradzieckim Legionem Kosmicznych Marines Chaosu oddanym służbie Tzeentcha.

Bitwa o Mgławicę Alaxxes

Po zrównaniu Prospero z ziemią, Leman Russ wydał swemu VI Legionowi rozkaz zgrupowania się w

Mgławicy Alaxxes. Russ nie wiedział jednak że Horus wysłał w tamten rejon XX Legion z zadaniem

przeprowadzenia uderzenia na zmęczone i przerzedzone siły Kosmicznych Wilków. Legion Alfa i jego

bliźniaczy Prymarchowie, Alpharius Omegon, od dawna żywili głęboką urazę do Kosmicznych

Wilków, zaś w szczególności do samego Lemana Russa, za krytykę oszustwa, manipulacji i podstępu

stosowanych by osiągnąć zwycięstwo zamiast pokonania przeciwnika w otwartej walce, którą

Prymarcha Wilków uznawał za najbardziej honorową. Legion Alfa delektował się okazją do

udowodnienia aroganckim Wilkom z Fenrisa swej wyższości opóźniając ich wystarczająco by nie byli

oni w stanie udzielić wsparcia siłom Imperium w obronie Terry. Russ wysłał wołanie o pomoc

znajdującym się niedaleko Białym Szramom, prosząc by jego brat - Jagathai Khan - wysłał swe siły na

odsiecz oblężonego VI Legionu. Niepewny po której stronie naprawdę stały Kosmiczne Wilki, Khan

wyraził współczucie dla sytuacji w której znalazł się jego brat jednak odmówił jakiegokolwiek

zaangażowania do czasu aż poukłada w całość sprzeczne komunikaty astropatyczne które

otrzymywał. Do momentu w którym bez cienia wątpliwości będzie w stanie rozróżnić kto jest

sprzymierzeńcem a kto wrogiem, odmówił wzięcia czyjejkolwiek strony.

Zdając sobie sprawę z beznadziejności sytuacji w której znalazł się VI Legion, Russ stracił wiarę i

zamknął się w swych prywatnych komnatach, zmuszając Pierwszego Kapitana Gunnara Gunnhilta na

pokładzie pancernika Ragnorok do objęcia dowodzenia pod nieobecność swego Prymarchy. W

trakcie rozmyślań nad rolą którą Imperator mu narzucił Russ otrzymał poradę od Bjorna

“Jednorękiego”, młodego Przywódcy Stada w Tra (Trzeciej Wielkiej Kompanii) który zdobył duże

poważanie od czasu Prospero. Pomógł on swemu Prymarsze pogodzić się z przeszłością “Kata”

Imperatora, uświadamiając mu że rola ta nie przyniosła nic innego poza zniszczeniem Vlka Fenryka.

W międzyczasie Gunnlit poprowadził flotę w desperackiej próbie wyrwania się z okrążenia które

groziło zniszczeniem Wilków. Nękana przy każdym zwrocie flota Kosmicznych Wilków wydawała się

skazana na zagładę z ręki potężniejszej floty Legionu Alfa. Pokrzepieni pojawieniem się Wilczego

Króla, Pierwszy Kapitan Gunnlit oraz jego załoga drogo sprzedali swe życia w próbie spowolnienia

natarcia Legionu Alfa jednak flota zdrajców nadal była w stanie dogonić sponiewieraną flotę

Kosmicznych Wilków.

W apogeum wynikłej bitwy duży kontygent Terminatorów z szeregów Lernejczyków teleportował się

na pokład flagowego okrętu Russa, Hrafnkela, gdzie Wilczy Król rzekomo walczył z Alphariusem

przebranym za jednego z Lernejczyków. Gdy Legion Alfa zbliżał się do ostatecznego zwycięstwa, z

najmniej spodziewanej strony nadeszła pomoc. Duża flota Mrocznych Aniołów prowadzona przez

Gwiezdną Fortecę klasy Ramilies, Chimerę, usłyszała wołanie Wilków o pomoc i ustaliła że VI Legion

jest nadal wierny Imperatorowi. Wspomożeni przez swych braci z I Legionu Kosmiczne Wilki byli w

stanie zmusić Legion Alfa do odwrotu.

W następstwie bitwy Wilczy Król wraz ze swymi najbardziej zaufanymi wojownikami poprosił o

audiencję z dowódcą Mrocznych Aniołów, Mistrzem Zakonu Althalosem, który nadal pozornie wierny

był Regentowi Calibanu, Lutherowi. Poinformował on Prymarchę że jego flota wysłana została przez

Regenta na 59 lat przed początkiem Herezji z zadaniem podbijania światów i zakładania

posterunków. Mroczne Anioły skryte w Mgławicy Alaxxes były zupełnie nieświadome wybuchu

obejmującej całą galaktykę rebelii czy spaczenia Luthera daleko na rodzinnym Calibanie. W pewnym

momencie dotarły do nich strzępy informacji jednak nie byli w stanie sformować z nich jasnego obrazu

kto był zdrajcą a kto pozostał lojalny. Podczas bitwy jeden z oficerów Mrocznych Aniołów, Kapitan

Ormand w tajemnicy zinfiltrował okręt flagowy Wilczego Króla aby ustalić czy Kosmiczne Wilki nadal

stały po stronie Imperatora. Jego przebranie zostało jednak przejrzane przez Kapłana Runów

imieniem Kva, który zaprowadził go przed oblicze Russa. Widząc dzielną walkę Wilków przeciw

zdradzieckiemu Legionowi Alfa, Ormand ustalił że pozostali oni nadal lojalni i przekazał swemu

dowódcy ich zamiary. Mroczne Anioły interweniowały by wesprzeć Kosmiczne Wilki i pomogły zmusić

flotę zdrajców do ucieczki. W zamian za ludzi i zaopatrzenie od Mrocznych Aniołów, Wilczy Król

przekazał im pełne świadectwo zdrady Mistrza Wojny oraz szerszy ogląd wydarzeń które do tej pory

rozegrały się w galaktyce. Zasmucony tymi wieściami, Mistrz Althalos zadecydował o powrocie jego

sił na Caliban, zaś Russ nakazał obrać kurs na Terrę i nieuniknione ostateczne starcie ze swym

zdradzieckim bratem, Horusem.

W czasie gdy wrzało oblężenie Imperialnego Pałacu, ostatnia epicka bitwa Herezji Horusa,

Kosmiczne Wilki nadal znajdowały się daleko od Tronowego Świata. Horus miał pełną świadomość iż

nieodległe w czasie przybycie dwóch lojalistycznych Legionów, w tym Kosmicznych Wilków, przechyli

szalę zwycięstwa na stronę sił wiernych Imperatorowi. Popchnęło to Horusa aby u szczytu bitewnego

zamieszania pozwolić Imperatorowi teleportować się na pokład swego okrętu flagowego, Mściwego

Ducha, wiszącego na orbicie wokół Terry. Była to desperacka zagrywka mająca na celu

doprowadzenie krwawej wojny domowej do szybkiego końca.

Kosmiczne Wilki przybyły na Terrę niemal tuż po zakończeniu Bitwy o Terrę, jedynie po to by

zastać Prymarchę Krwawych Aniołów, Sanguiniusa, poległego z ręki Mistrza Wojny, który z kolei

zabity został przez Imperatora. Sam Imperator, śmiertelnie raniony przez swego ulubionego syna,

niedługo później umieszczony został przez Rogala Dorna na Złotym Tronie, którego tajemnicze

mechanizmy podtrzymują jego życie do dzisiaj (Zośka, ty heretyczko!). Gdy Imperator wydał swe

ostatnie tchnienie Jego duch przeniósł się do Osnowy i został wyniesiony jako nowy Bóg Ludzkości.

Leman Russ był załamany niemożnością udzielenia pomocy swemu Ojcu w walce na pokładzie

Mściwego Ducha jednak ze zdwojoną determinacją wyruszył w gwiazdy by nieść zdrajcom karę.

Wieści o śmierci Horusa i odparciu Zdradzieckich Legionów napełniły Lojalistów nową siłą i uderzyli

oni na zdrajców przepełnieni chęcią zemsty. Rozpoczął się czas Wielkiego Oczyszczenia, siły

Imperium wykrwawiały Zdrajców w tysiącach bitew gdy ci w ostatniej desperackiej orgii zniszczenia

zaatakowali wszystko w swym zasięgu. Na czele natarcia sił imperialnych, tak samo jak w czasach

Wielkiej Krucjaty, stały Kosmiczne Wilki. Nieśli oni Zdrajcom śmierć i zniszczenie przez następne

siedem standardowych lat, do momentu w którym ostatnie formacje buntowników zostały zniszczone

lub przegnane do Oka Terroru.

[przeczytaj proszę ten cytat]

Słuchajcie uważnie Bracia, albowiem w mej piersi nie zostało już wiele oddechu. Kiedyś, w czasach

od teraz dalece odległych, przyjdzie moment w którym sam nasz Zakon będzie umierał, tak jak ja

umieram w tej chwili a nasi wrogowie zbiorą się by nas zniszczyć. Wtedy moje dzieci, w jakiejkolwiek

krainie śmierć będzie mnie przetrzymywać, usłyszę wasz zew i przybędę nie zważając na zakazy

praw życia i śmierci. Na ostateczną bitwę. Na Czas Wilka.

Ostatnie słowa Lemana Russa, Prymarchy Kosmicznych Wilków, zapisane w Codicium Imperialis,

tom VI, część I Liber Honorus

Nikt nie wie co stało się z Lemanem Russem. Jedni mówią że zniknął w Oku Terroru gdy

poszukiwał swego starego przyjaciela i rywala, Prymarchy Mrocznych Aniołów, Liona El’Jonsona. Inni

twierdzą że Wilczy Król po dziś dzień w przebraniu kroczy wśród ludzi, strzegąc poddanych swego

Imperatora i chroniąc ich przed mocami Chaosu. Jedynym pewnikiem jest fakt iż Leman Russ zniknął

w 211.M31, niemal dwa standardowe stulecia po wyniesieniu Imperatora na Złoty Tron. W tym roku

wszystkie Kosmiczne Wilki i ich Wilczy Lordowie oraz sam Wielki Wilk zgromadzili się na wielkiej

uczcie na Fenrisie. Święto znane jako Uczta Wyniesienia Imperatora upamiętniała dzień w którym

Władca Ludzkości pokonał Horusa i został wyniesiony do Immaterium podczas gdy jego ciało złożono

na Złotym Tronie. Przy tej okazji Leman Russ uciszył wojowników zebranych w wielkiej halli by

przemówić, jednak nagle zamarł z zaszklonymi oczami, jak gdyby doznał objawienia. Wojownicy ze

zgrozą patrzyli jak ich Prymarcha osunął się bez sił na kolana i wezwał członków swej Wilczej Gwardii

na pomoc. Wezwał wszystkich poza najmłodszym z nich (najmłodszy czyli miał pewnie jakieś 300 lat)

Bjornem Jednorękim. Russ wydając swym najbliższym zausznikom instrukcje odwrócił się na pięcie i

opuścił hallę wraz ze swymi przybocznymi. Do czasów obecnych przetrwał tylko jeden z naocznych

świadków tych wydarzeń - Bjorn Jednoręki, choć ten od końca M31 zamknięty jest w sarkofagu

Drednota. Bjorn jest najstarszym Drednotem w służbie Imperium, zaś Wilki wybudzają go z jego

wiecznego snu jedynie w chwilach największego zagrożenia oraz u zarania nowego tysiąclecia gdy

odbywa się Wielka Uczta upamiętniająca zniknięcie Russa. W trakcie uczty Jednoręki zajmuje

honorowe miejsce w wielkiej halli przypadające zazwyczaj Wielkiemu Wilkowi i wśród pełnej szacunku

snuje opowieści o tych odległych wydarzeniach, zaś wszyscy, od najmłodszych Krwawych Pazurów

po najbardziej wiekowe Białe Kły, słuchają z zapartym tchem.

Wśród Adeptus Astartes krążą też opowieści jakoby Leman Russ opuścił Fenrisa by udać się

wprost do Oka Terroru w poszukiwaniu owianego legendami Drzewa Życia, ukrytej w Immaterium

krynicy nieskażonej energii Osnowy która podobno zdolna jest uzdrowić Imperatora i przywrócić go w

pełni do życia.

Każdego roku po odejściu Lemana Russa, w święto Wyniesienia Imperatora, Kosmiczne Wilki

przygotowywały jego miejsce u stołu i napełniały jego róg na wypadek powrotu Prymarchy. Czynili tak

przez siedem bolesnych lat oczekiwania na swego Wilczego Króla, gdy jednak tak się nie stało Bjorn

Jednoręki wybrany został na nowego Wielkiego Wilka i poprowadził swój Zakon na pierwsze Wielkie

Łowy w poszukiwaniu Russa. Wielkie Kompanie na pokładach swych okrętów pożeglowały przez

pustkę w poszukiwaniu swego pana wśród miliardów gwiazd i tysięcy światów. Kosmiczne Wilki

walczyły w bitwach i zwyciężały potwory a opowieść o ich czynach jest zbyt długa by kiedykolwiek

została opowiedziana poza Wigilią Wszechzimy gdy Kapłani Runów gromadzą się by wyśpiewywać

fenrizjańskie sagi. Poszukiwania Wilków trwały latami by w końcu Bjorn przeniósł je do Oka Terroru.

Niestety rozdział epickiej opowieści jego życia jakim było przewodzenie Zakonowi został tragicznie

zakończony w czasie Rebelii Proximy. Na czele rajdu na Fortecę Słońca Grozy Bjorn odniósł

straszliwe obrażenia i to co pozostało z jego strzaskanego ciała zamknięte zostało w adamantowym

sarkofagu Drednota. Boleśnie świadomy niemożności pełnienia dotychczasowej roli zrzekł się pozycji

Wielkiego Wilka jednak przez następne pięć stuleci, zamknięty w swej zimnej robotycznej powłoce

stawał w pierwszym szeregu każdej bitwy, prowadząc wojowników swoim przykładem. Lata ciągłych

wojen odcisnęły jednak swe piętno na starzejącym się wojowniku i zaczął on spędzać coraz dłuższy

czas pogrążony w zastoju. Obecnie Bjorn wzywany jest jedynie w najmroczniejszych i

najtrudniejszych dla Zakonu dniach jak Pierwsza Bitwa o Kieł w M32 gdy starł on się i poważnie zranił

arcywroga Kosmicznych Wilków, zdradzieckiego Prymarchę Magnusa Czerwonego czy tzw.

“Miesiącach Hańby” po Pierwszej Wojnie o Armageddon gdy udało mu się wynegocjować rozejm

pomiędzy Kosmicznymi Wilkami a Szarymi Rycerzami i Inkwizycją.

Po zakończonych porażką pierwszych Wielkich Łowach ulgę w goryczy przyniosły Zakonowi

drugie Wielkie Łowy, w trakcie których ze Świątyni Horusa na leżącej na skraju Oka Terroru planecie

Rudra udało się odzyskać pancerz Lemana Russa. Czwarte Wielkie Łowy przyniosły wykrycie i

udaremnienie knowań Spisku Corelliańskiego, który planował obalić Administratum w krwawym

puczu. Dziewiąte Wielkie Łowy przyniosły zniszczenie zainfekowanych przez Genokrady planet w

układzie Gehenny. Kolejne Wielkie Łowy przez tysiąclecia przyniosły Zakonowi setki chwalebnych

zwycięstw. Każde kolejne Wielkie Łowy mają swój początek w wizjach w których Russ przemawia do

Kapłanów Runów i udziela swym synom wskazówek oraz wysyła ich na nowe wyprawy. Do tej pory

żadne z nich nie zakończyły się osiągnięciem ostatecznego celu jakim jest odnalezienie

genetycznego ojca Zakonu. Pomimo dotychczasowych niepowodzeń Kosmiczne Wilki nie ustają w

swych łowach ponieważ ufają zapewnieniu Russa iż ten powróci do nich by poprowadzić ich do

ostatecznej bitwy Imperium z siłami Chaosu w okresie który nazwał on Czasem Wilka. Wielu spośród

nich wierzy że czasy te nadejdą niebawem, w końcu 41. Millenium, ponieważ różne siły dążące do

zagłady Ludzkości ruszyły do ataku na Imperium. Powrót 13. Wielkiej Kompanii z Oka Terroru w

czasie 13. Czarnej Krucjaty również może być zwiastunem rychłego powrotu Wilczego Króla.

REFORMY IMPERIUM I DRUGA FUNDACJA

Siedem standardowych lat po śmierci Horusa, z rozkazu Papy Smerfa, pełniącego pod

nieobecność Imperatora i po śmierci Malcadora Pieczętnika funkcję Regenta Imperium,

przeprowadzona została Druga Fundacja. Herezja Horusa ujawniła skazę w genoziarnie części

Legionów czyniąc je podatnymi na skażenie Chaosem. Defekty te pogłębiły techniki przyspieszonego

wzrostu genoziarna stosowane w celu utrzymania liczebności Legionów w końcowych etapach

Wielkiej Krucjaty. Niszczycielskim Potęgom udało wykorzystać się tą słabość aby fizycznie i mentalnie

skazić część Astartes na czele z Horusem i zwrócić ich przeciw Imperatorowi.

Podstawowym celem stworzonego przez Guillimana Codex Astartes była reorganizacja sił

Astartes w wielokrotnie mniejsze od Legionów formacje i pozbycie się zidentyfikowanych słabości.

Legiony podzielone zostały na Zakony, formacje istniejące już w niektórych z Legionów, liczące sobie

1000 Braci każdy (chociaż np. Salamandry po Masakrze na Isstvanie jako cały Legion liczyły mniej

niż 1000 Astartes i jako jedyny Legion nie podlegały podziałowi). Nigdy więcej jeden człowiek nie miał

mieć w ręce potęgi jaką były Legiones Astartes.

Leman Russ jednak nie zamierzał znosić tak wielkiego mieszania się w sprawy swojego

Legionu i otwarcie odmówił posłuszeństwa Guillimanowi. Według świadectwa Wilczego Lorda

Bulveye’a z 13. Wielkiej Kompanii Legionu, Russ odważył się kiedyś uderzyć samego Imperatora gdy

ten go skrytykował. Zapalczywy Prymarcha nie zamierzał znosić ze strony swego brata tego czego

nie tolerował ze strony Imperatora. Ustąpił dopiero gdy sytuacja zaogniła się do stopnia w którym

kolejna wojna domowa wisiała na włosku. W końcu Russ wyciągnął rękę na zgodę i zobowiązał się

podzielić Legion na trzynaście niezależnych Wielkich Kompanii, każda mniej więcej w sile Zakonu.

Sztuczka Russa leżała w fakcie że nawet przed Drugą Fundacją Wielkie Kompanie były de facto

niezależne, każda z nich posiadała własną zbrojownię, okręty i odpowiadała jedynie przed swym

Jarlem lub Wilczym Lordem, który z kolei odpowiadał bezpośrednio przed Prymarchą. Zasadniczo

więc modus operandi Legionu zmienił się wyłącznie na papierze (a może na pergaminie?). Sam

Guilliman był zbyt zajęty odbudową zniszczonego Imperium by zweryfikować realizację obietnic

Wilczego Króla więc zadowolił się tylko jego słowem. W konsekwencji, w czasach obecnych, gdy

wszystkie Wielkie Kompanie zbiorą się pod sztandarem Wielkiego Wilka liczą wielokrotnie więcej niż

tysiąc Astartes i obecnie Kosmiczne Wilki stanowią jeden z największych Zakonów. O palmę

pierwszeństwa w tej kwestii rywalizują z Mrocznymi Templariuszami, którzy podobnie mają gdzieś

zapisy Codex Astartes i utrzymują strukturę niezależnych od siebie Krucjat które odpowiadają jedynie

przed Wysokim Marszałkiem (w dodatku te religijne oszołomy <jedyni lojalni Astartes którzy uznają

Imperatora za boga> nie liczą neofitów w swych szeregach, a zwyczajowo każdemu z braci bitewnych

towarzyszy jeden w roli przydupasa / dodatkowego pancerza mięsnego).

Reformy Guillimana dały też Russowi okazję do próby zrealizowania innego pomysłu - z

genoziarna Kosmicznych Wilków założony został Zakon Wilczych Braci. Docelowo chciał on

ufundować na tyle Zakonów Sukcesorów Kosmicznych Wilków aby otoczyć Oko Terroru. Niestety

genetyczna niestabilność Canis Helix szybko spowodowała iż Wilczy Bracia stali się ofiarami Klątwy

Wulfena w tak rozległym zakresie że zadecydowano o rozwiązaniu Zakonu i zniszczeniu jego

genoziarna. Wysocy Lordowie Terry zauważyli problem z niestabilnością genoziarna Wilków która

ostatecznie dotknęła jego całość dając początek straszliwej Klątwie Wulfena i podjęli decyzję o

nierozprzestrzenianiu genetycznego dziedzictwa Wilków w kolejnych Fundacjach Zakonów Adeptus

Astartes. Pomimo nietypowego dla Legionów Pierwszej Fundacji braku Zakonów Sukcesorskich

Kosmicznych Wilków idea otoczenia Oka Terroru Zakonami Astartes przetrwała i Wysocy Lordowie

Terry nakazali utworzenie dwudziestu Zakonów zwanych Astartes Praeses i powierzyli im zadanie

nadzoru nad Okiem Terroru i przeciwdziałać próbom powrotu sług Niszczycielskich Mocy.

OBLĘŻENIE UKŁADU FENRISA 999.M41

Wielki konflikt Porządku z Chaosem osiągnął swój punkt kulminacyjny pod koniec 41.

Millenium. Wojna nigdzie nie wrze mocniej aniżeli w układzie Fenrisa, domu arcywrogów Tysiąca

Synów - Kosmicznych Wilków, wojowniczych synów Lemana Russa. W galaktyce rodzieranej przez

niezliczone konflikty pojawiło się widmo nowej katastrofy. Katastrofy wynikłej nie z przypadku a ze

złowieszczego i złośliwego planu, z serii precyzyjnie zaplanowanych machinacji wykraczających poza

zrozumienie śmiertelników na czele z powrotem zaginionej od stuleci 13. Wielkiej Kompanii. Podczas

gdy Burze Osnowy siały zniszczenie i spaczenie w całej galaktyce siły Imperium zdawały się być

kompletnie omamione i oszołomione. Fałszywe świadectwa i odrażające iluzje podkopały wzajemne

zaufanie i na rozdrapały stare rany rozpalając stare rywalizacje na nowo. W niedługim czasie

Kosmiczni Marines zwrócili swe siły przeciw własnym braciom. Tak właśnie wyglądała walka

prowadzona przez Tzeentcha - rozpowszechniane kłamstwa i wątpliwości siane w sercach

doprowadzające nawet najbardziej lojalnych sojuszników do wzajemnych podejrzeń. W swej

najczarniejszej godzinie Imperium zostało podzielone przez największego ze swych wrogów. W miarę

narastania intensywności Burz Osnowy coraz większe siły demonów wlewały się do materialnego

świata.

Ta wielka inwazja nie mogła zastać Synów Russa w gorszej sytuacji. Oskarżenia o

odstępstwa krążyły wokół Zakonu w związku z ich działaniami. Przepowiednie i tysiącletnie legendy

okazały się nieść prawdę. W tuzinach stref objętych wojną, rozrzuconych po całej galaktyce, pojawili

się zaginieni bracia - Wulfeni. Wielkie Kompanie raz jeszcze wyruszyły na Morze Gwiazd by odnaleźć

swych zmutowanych ziomków. Wiele ze Stad odnalezionych zostało związanych walką z

demonicznymi hordami Bogów Chaosu, a dzięki wsparciu swych braci były one w stanie odnieść

zwycięstwo. Wszyscy dotknięci znamieniem Canis Helix posiadali ostre kły i pazury jednak w

przypadku Wulfenów znamię to manifestowało się w sposób ekstremalny. Z wyglądu byli oni w tym

samym stopniu Astartes jak podobnymi do wilków bestiami . Nadal jednak nosili heraldykę Zakonu

zaś część z nich mówiła językiem Asaheim. Pomimo obaw wielu członków Zakonu, wśród których

znajdował się Wilczy Lord Harald Wilk Śmierci, Wulfeni zostali zabrani na Fenrisa. Bitwa po bitwie

przeciw demonicznym siłom, Wulfeni występowali do boju u boku Kosmicznych Wilków. Prowadząc

rozmowy z Wilczymi Lordami dowodzili oni że są zdrowi na umyśle, byli więc zabierani na Fenrisa i

wyposażani w zbrojowniach Zakonu by ostatecznie zostać włączonymi w jego szeregi. Wilczy Kapłan,

Ulrik Zabójca, nauczyciel samego Wielkiego Wilka Logana Grimnara, powitał odnalezionych

Wulfenów jako heroldów powrotu dawno zaginionego praprzodka Kosmicznych Wilków - Lemana

Russa. Głosił że nadchodzi Czas Wilka zaś Prymarcha niedługo powróci. Pomimo tego wielu

Wilczych Lordów nadal żywiło podejrzenia wobec Wulfenów, zaś co gorsza wielu spoza szeregów

Zakonu zostało pokierowanych (tu powinien rozlec się pierzasty rechot Tzeentcha) tak aby

postrzegać ich jako stworzenia zrodzone z Chaosu.

Pośród wszystkich zwiedzionych manipulacjami Tzeentcha i podsuwanymi dowodami na

mutację wśród Kosmicznych Wilków, ich najczujniejszymi obserwatorami były Mroczne Anioły. Nie

były im obce wszelkie matactwa i fortele bowiem od dawna zmagali się z własną, mroczną

przeszłością jednak rywalizacja z Kosmicznymi Wilkami tkwiła w nich od mileniów i żaden z Aniołów

nie stanął w obronie Vlka Fenryka. W trakcie śledztwa prowadzonego na Nuradesie, Mroczne Anioły

podjęły próbę skontaktowania się z garnizonem Zwiadowców pozostawionych na planecie by

sprawować nadzór nad jednym z artefaktów Zakonu. Okazało się jednak że młodzi wojownicy zostali

co do jednego wybici. Dalsze dochodzenie wskazywało iż stało się to z ręki nie stworzeń

pochodzących z Osnowy (w tym przypadku raczej macek, pazurów czy jakiegokolwiek innego

paskudztwa) a Wulfenów przyjętych niedawno przez Kosmiczne Wilki.

Na planecie Tranquilitus Mroczne Anioły i Kosmiczne Wilki walczyły ramię w ramię przeciw

demonicznym hordom. Nie robili tego jednak jak bracia a jak rywale ze względu na dawne starcie

pomiędzy swymi Prymarchami, zaś niełatwy szacunek który wytworzył się pomiędzy Zakonami otarł

się o granice pogardy. W tej trudnej sytuacji na szczęście nad zatargami przeważył obowiązek - jedni

i drudzy byli przede wszystkim Astartes i w obliczu sił Chaosu oba bractwa stanęły zjednoczone.

Przynajmniej na razie.

Agenci Tzeentcha po wielokroć zostawiali na ścieżkach Kosmicznych Marines fałszywe tropy.

Podstępem i oszustwem demon znany jako Zmiennokształtny pogłębił wyrwy nieufności pomiędzy

Kosmicznymi Wilkami a pozostałymi Astartes. Wielki Wilk oraz jego czempioni pogrążeni byli w

nieustannej wojnie przeciw demonom wdzierającym się materialnego świata i nie było nikogo

zdolnego zaprzeczyć twierdzeniom o przeznaczeniu Kosmicznych Wilków. Z panoszącymi się

wszędzie agentami Chaosu, nawet Szarzy Rycerze dołączyli do szalejącej walki stając razem z

Wilkami by pokonać nawet najohydniejszych z nieprzyjaciół. Połączone siły odesłały setki, jeśli nie

tysiące, demonów do otchłani jednak najpodlejsze z ich dzieł zdążyło się dokonać. Kosmiczne Wilki

nie wiedziały że prawdziwy wróg krył się w szeregach Zakonu.

Bestia tląca się w każdym z Kosmicznych Wilków zaczynała dominować wśród tych, którzy

walczyli razem z Wulfenami, popychając ich do coraz większego rozlewu krwi. Część z nich zaczęła

się zmieniać tak na ciele jak i umyśle upodabniając się do swych zaginionych braci których chcieli

uratować. W niedługim czasie zaczęły pojawiać się dowody ekstremalnych odchyleń genetycznych w

każdej z Wielkich Kompanii dowodząc racji wszystkich tych, którzy powrót Zaginionej Kompanii

nazywali klątwą. Pytania zaczęły zamieniać się w podejrzenia, te z kolei powoli przechodziły we

wnioski. Chóry Astropatów wyśpiewywały tajemnice i kłamstwa. Osąd Adeptus Astartes powoli i

ponuro zwracał się ku Kosmicznym Wilkom.

Wielkie Kompanie powróciły do systemu Fenrisa z ładowniami rozbrzmiewającymi wyciem

Wulfenów. W tym samym kierunku zmierzała też potężna imperialna armada prowadzona przez

Skałę, twierdzę klasztorną Mrocznych Aniołów - Naczelny Wielki Mistrz Mrocznych Aniołów, Azrael,

zainicjował Imperialną Krucjatę zdolną do zmiecenia Synów Russa. Niedługo po wyłonieniu się z

Osnowy Skała zawisła nad Fenrisem niczym kolosalny miecz nad głową oskarżonego. Flota przybyła

nad Fenrisa by aresztować, przesłuchać i, gdyby los był niełaskawy, ukarać Kosmiczne Wilki za ich

odstępstwa. Wszystko to obserwował z przyjemnością Magnus Czerwony, znajdując wiele radości w

podobieństwie tych wydarzeń do zagłady Prospero. Jego zawiłe plany nabierały tempa.

W trakcie gdy karna ekspedycja zbliżała się do Fenrisa, Wielkie Kompanie spotkało

rozczarowanie - ich powrót odległy był od chwalebnego. Nikt z Kosmicznych Wilków nie wiedział że

wszystkie planety krążące wokół Oka Wilka zostały zaatakowane przez demony i towarzyszących im

zdrajców. Wilczy Księżyc Valdmarani na którym znajdował się astropatyczny przekaźnik, Długi

Skowyt, nadał wezwanie o pomoc którego nie mógł zignorować żaden bohater. Pokryty oceanami

księżyc Svellgard roił się od demoniego pomiotu, jego wulkaniczne wyspy stanowiły bastiony pośród

mórz potworności. Główna forteca planety Frostheim, znanej z potężnej obrony i twardego niczym

żelazo lodu, zaatakowana została przez bandy Legionu Alfa, których krwawe rytuały otwierały

niezliczone ryfty Osnowy.

Najstraszniejszy los stał się jednak udziałem Midgardii. Ta dumna część systemu Fenrisa

pokryta była dżunglami tak toksycznymi że jej populacja zeszła pod powierzchnię i tam stworzyła swe

kipiące życiem miasta. W momencie w którym Burze Osnowy spowiły system Fenrisa ten ludny świat

stał się celem inwazji odrażających legionów demonów Nurgla. Właśnie na odsiecz tego

zapomnianego świata wyruszył Wielki Wilk Logan Grimnar o boku którego walczyli nie tylko

Czempioni Fenrisa, najpotężniejsi bohaterowie swego Zakonu, ale również pancerne oddziały Egila

Żelaznego Wilka. Wielkie Kompanie spadły na napastników niczym grom, a setki demonów zostało

wygnanych do Osnowy. Jednak osobliwa powierzchnia Midgardii spowodowała że w ciągu kilku

solarnych godzin Egil i jego pancerne kolumny ugrzęźli w bagnie, zażarcie walcząc o każdy zdobyty

metr terenu.

Logan i jego czempioni zeszli pod ziemię by tam rozprawić się z najeźdźcami. Wygnali do

Osnowy potężną hordę Nosicieli Zarazy i spotkali się z architektami zagłady planety -

sprzymierzonymi Księciami Demonów znanymi jako Piekielna Tetrada. Czempioni ruszyli by spotkać

się z tymi tytanicznymi bestiami ostrze w ostrze jednak wpadli w precyzyjnie zastawioną pułapkę i

zostali pogrzebani pod tonami skał. W ciągu minut Kosmiczne Wilki pozbawione zostały pozbawione

swych najmądrzejszych i najbardziej doświadczonych liderów, wszystko to w godzinie największej

potrzeby, nie wspominając o imperialnej flocie, która mogła nieść ich zagładę, zbierającej się na

orbicie Fenrisa.

Na mostku Skały długo debatowano nad losem Kosmicznych Wilków. Zmiennokształtny

przyjął postać jednego z zabitych Zwiadowców Mrocznych Aniołów aby dostać się do Konsylium. Gdy

już tam się znalazł przemienił się w jednego z Seneszali Łączności. Wszystko to działo się w czasie

gdy okręty tuzina Zakonów oczekiwały w gotowości na rozkazy władców Skały.

Demon w przebraniu oficera łączności zaczął tkać swą sieć oszustw. Twierdził że Klątwa

Wulfena jest dowodem nieodwracalnego skażenia Kosmicznych Wilków zaś sam Logan Grimnar padł

w boju a jego Wilczy Lordowie byli zaginieni lub rzucili się sobie do gardeł, bezsilni w obliczu infekcji

Chaosu. Mroczne Anioły miały być zdolne do przywrócenia porządku w systemie Fenrisa, miejsca

ogarniętego przez Chaos, jedynie poprzez wypalenie go oczyszczającym ogniem. Z ciężkim sercem

Azrael rozważał wydanie rozkazu bombardowania całego systemu Fenrisa i co może to przynieść.

Ostatecznie rozkaz został wydany.

Pomimo iż jedynie architekci tej tragedii byli w stanie w pełni je docenić, echa losu Prospero

były nieznośnie wyraźne. Kosmiczne Wilki miały zostać ukarane za odchylenia genetyczne i

poszukiwanie ukrytych prawd, tak samo jak tysiące lat temu gdy Synowie Russa przynieśli karę na

Prospero. Sługi Tzeentcha rozkoszowały się tą ironią losu, zaś pośród nich nie było smakującego całą

sytuację bardziej od Magnusa Czerwonego (może nawet na chwilę przestały go boleć plecy?).

Demon który przeniknął na mostek Skały, Zmiennokształtny, był w swoim żywiole. Siał zamęt

zarówno pośród sług Zakonu jak i Kosmicznych Marines. W przebraniu Seneszala Łączności

Mendaxisa oficjalnie oznajmił że Kosmiczne Wilki użyły dział Długiego Skowytu do ostrzelania floty

nowo przybyłych Szarych Rycerzy. Wieści te w połączeniu z obrazami wymordowanych przez

Wulfenów Zwiadowców Mrocznych Aniołów przeważyły szalę - Synowie Russa zostali uznani za

nieodwracalnie skażonych i jedyne co można było im zaoferować to Odkupienie Imperatora dokonane

oczyszczającym ogniem.

Midgardia, opanowana przez siły Chaosu, uznana została za straconą i miała zostać

oczyszczona ogniem Exterminatus, pomimo tego iż na jej powierzchni nadal przebywały Kosmiczne

Wilki. Wyrok przyjęty został grobową ciszą ale pod nieobecność Logana Grimnara nie było nikogo kto

miałby możliwość mu się sprzeciwić.

Brat-Kapitan Szarych Rycerzy Arvann Stern i pozostali wielcy wojownicy którzy zmierzali na

Skałę by rozmówić się z Azraelem z przerażeniem uświadomili sobie swoje spóźnienie. Działa floty

imperialnej grzmiały ostrzeliwując planety poniżej. Midgardia stała w ogniu, jej powierzchnia

zamieniona w ryczące inferno. Twierdza Morkaia na Frostheim obrócona została w stertę gruzów po

ostrzale Lancami przeprowadzonym przez Żelazne Dłonie. System Fenrisa był oblężony zarówno

przez wrogów jak i swoich, planety i księżyce cierpiące od demonicznych inwazji dobijane były

nawałami ogniowymi ze strony Krucjaty. Wojna której zapobiec przybył Stern już się toczyła, a bracia

skoczyli sobie do gardeł.

Rozmowy pomiędzy Sternem i Azraelem toczące się na mostku Skały były szybkie i ostre.

Gdy umilkły echa szorstkich tyrad przemówił Stern, a słowa Brata-Kapitana legendarnych Szarych

Rycerzy miały niesamowitą wagę. Mówił o Chaosie i tych którzy go roznoszą. Mówił o dokonanym

osądzie napotkanych Wulfenów i wojowników którzy walczyli wraz z nimi - ich dusze były czyste.

Mówił także o kimś kogo nie powinno być na mostku, kimś kto był czymś o wiele większym niż

skrytym agentem siejącym skażenie, kimś kto był wcieloną anarchią. Stern wycelował oskarżająco

palec w Seneszala Mendaxisa i nazwał go demonem, którym był naprawdę.

Po pokonaniu Zmiennokształtnego w bitwie w trzewiach Skały Mroczne Anioły zdały sobie

sprawę z faktu że zostały zmanipulowane. Natychmiast wydany został rozkaz wstrzymania ognia a

wszystkie wysiłki skupiono najpierw na oczyszczeniu twierdzy klasztornej z demonicznej skazy, a

potem na wszystkich planetach sektora Fenrisa z których dochodziły astropatyczne wezwania o

pomoc noszące znamię inwazji Tzeentcha. WIelkie Kompanie Brana Czerwonej Paszczy, Gunnara

Czerwonego Księżyca, Bjorna Burzowego Wilka i Engira Zguby Krakenów przybyły do systemu

Fenrisa w ciągu kilku solarnych dni i natychmiast pospieszyły by dołączyć do swych braci na Fenrisie.

Z przybyciem do sektora licznych demonicznych machin znanych jako Srebrne Wieże szybko zostały

wciągnięte w serię desperackich wojen.

W czasie Herezji Horusa, gdy Kosmiczne Wilki przybyły po Magnusa Czerwonego, został on

popchnięty do desperackiego kroku. Realizacja układu zawartego z istotami zamieszkującymi

Osnowę, jeszcze zanim Horus został Mistrzem Wojny, została przyspieszona. Uciekając przed

Kosmicznymi Wilkami Magnus przeniósł całą swoją potęgę do Oka Terroru przez co zaczął używać

mocy Osnowy z taką samą łatwością jak śmiertelnik bierze oddech (chociaż fakt bycia Demonicznym

Prymarchą też pewnie ma jakieś znaczenie). Na Planecie Czarnoksiężników wzniósł on przerażającą

Wieżę Cyklopa aby łatwiej badać Empyrean i rzeczywisty świat. Jednak porażka której zaznał z rąk

Lemana Russa pozostawiła go złamanym tak na umyśle jak i na ciele, a odłamki jego esencji

rozniesione zostały na cztery wiatry. Nawet potęga połączonych mocy Legionu Tysiąca Synów nie

była w stanie uleczyć jego pokaleczonej duszy. Wygnany ze swego świata, z rozdartą duszą i

wiecznym bólem pleców Magnus rozmyślał a jego ciało syciło się energiami Osnowy.

Przez stulecia Magnus poszukiwał zemsty na Imperium a w szczególności na Synach Russa.

W 32. Millenium zaatakował Fenrisa gdy fałszywymi wizjami udało mu się wywabić Wielkie Kompanie

z ich leża. Zatrzymany dopiero został przez potęgę Kła i Bjorna Jednorękiego. Od tamtego czasu

ambicje Magnusa urosły i w dniu obecnym nie chce tylko pokonać Kosmicznych Wilków. Zanim to się

stanie pragnie by udziałem Wilków stało się to samo czego on i jego Legion doświadczyli na Prospero

- odebrać im wszystko co kochają, skazić tych którzy znajdują się pod ich ochroną, ukazać im te

same horrory których świadkami byli członkowie Tysiąca Synów. Sam podbój systemu Fenrisa miał

być jedynie preludium do realizacji większego planu którego ukoronowaniem miało być zniszczenie

Kosmicznych Wilków. W całej galaktyce czarnoksiężnicy Tysiąca Synów użyli swych podłych

sztuczek by utworzyć ryfty Osnowy które wypluły z siebie Wulfenów. Wszędzie tam gdzie Wielkie

Kompanie podjęły swych braci w ciągu kilku dni dała się zaobserwować obecność Marines Pieczęci.

Czarnoksiężnicy Tysiąca Synów wykorzystywali ryfty do przeprowadzenia inwazji na galaktyczną

skalę.

Srebrne Wieże, konstrukcje o kolosalnych rozmiarach i zdumiewające swą złożonością,

zostawiają piętno na umyśle każdego kto na nie spojrzy.Są to jednocześnie starożytne cytadele

Prospero, siłą magii wydarte z fundamentów, jak i części Kryształowego Labiryntu Tzeentcha (nawet

nie ma sensu próbować się w tym połapać - to w końcu Tzeentch), przekazywane najbardziej

pokręconym sługom Zmieniającego Ścieżki by ci skuteczniej mogli szerzyć wpływy swego pana.

Zaklęte Srebrne Wieże żeglują po niebach a tajemnicze światła pełzają u ich podstaw. Przytłaczające

i przyprawiające o szaleństwo od samego patrzenia są fortecami wybrańców Magnusa. Wiele z nich

najeżone jest zabójczymi, korzystającymi z tajemnych mocy działami. Nie są przypisane do jednej

lokalizacji czy wymiaru - sterowane wolą swego pana przemieszczają się na jego życzenie.

Pojawienie się jednej z tych straszliwych konstrukcji wystarczy by sprowadzić zagładę na

cywilizowaną planetę zaś na Fenrisie jest ich nie mniej niż dziewięć, każda sprowadzona na

powierzchnię w miejscu źródła geomantycznej siły. Podboje Karmazynowego Króla rozpoczęły się a

Fenris na powrót stał się strefą wojny.