świat warhammer fantasy Wysokie Elfy cz7

https://youtu.be/zqDk6Maaf58


Królestwa Wewnętrzne

            Góry Annulii tworzą naturalną barierę chroniącą Wewnętrzne Królestwa Ulthuanu, podobnie, jak Zewnętrzne Królestwa tworzą silny bufor, zapewniający Wewnętrznym Królestwom nieco więcej bezpieczeństwa. Wielu mieszkańców wewnętrznych ziem Ulthuanu jest zamkniętych w sobie i rozmarzonych. Sporą część tego społeczeństwa stanowią uczeni, mistycy i czarnoksiężnicy, jednak o wiele zbyt często mieszkańcy tych ziem są dziwnie ospali na wszystko, co dzieje się wokół nich, co w praktyce przekłada się na to, że niezwykle rzadko podejmują jakiekolwiek podróże do Zewnętrznych Królestw i generalnie rzadko podejmują decyzje w związku z problemami, które nie dotyczą ich bezpośrednio. Do Wewnętrznych Królestw Ulthuanu zaliczają się:

●       Królestwo Eataine

●       Królestwo Caledor

●       Królestwo Ellyrion

●       Królestwo Avelorn

●       Królestwo Saphery

Królestwa Zewnętrzne

            Zewnętrzne Królestwa są położone wzdłuż linii wybrzeża Ulthuanu i graniczą z Wielkim Oceanem. Niepodobnie relatywnie bezpiecznym Wewnętrznym Królestwom Ulthuanu, ziemie Zewnętrznych Królestw są otwarte na wrogie inwazje, czy to ze strony ich mrocznych kuzynów z Zachodu, czy też ze strony barbarzyńców Chaosu, ze Wschodu. Mieszkańcy tych ziem zamienili swoje księgi i poezję na miecze i łuki i prawdopodobnie są najbardziej wojowniczymi przedstawicielami całej swojej cywilizacji. Zewnętrzne Królestwa obejmują:

●       Królestwo Tiranoc

●       Królestwo Nagarythe

●       Królestwo Cothique

●       Królestwo Chrace

●       Królestwo Yvresse

Religia

           

“Wśród Elfów spędziłem wiele czasu i byłem zdumiony ich religijnością. Pewnie, ubierają się jak mistyczne <mambo-jambo>, ale widziałem ich przed bitwą i w czasie przygotowań do podróży. Modlą się tak często jak ty i ja, jeśli nie częściej i nie do jednego czy dwóch bogów, a do całego panteonu.”

~ Magda van Dyke, Najemnik Pustkowi

            Elfi Panteon jest podzielony na dwie grupy, znane jako Cadai i Cytharai. Wszystkie Elfy czczą bóstwa obu grup, ale nadają o wiele większe znaczenie jednym bóstwom nad drugimi. Przykładem może być ignorowanie Bogów Cadai przez Mroczne Elfy, czy też unikanie Bogów Cytharai przez Wysokie Elfy. Pokojowe, fundamentalne i produktywne aspekty Elfiego Panteonu, takie jak rzemieślnictwo, kowalstwo, macierzyństwo, rolnictwo i polowanie są reprezentowane przez Bogów z grupy Cadai. Wysokie Elfy otwarcie czczą i modlą się do Bogów Cadai, stawiając im wielkie świątynie i ołtarze, by utwierdzać swoją wiarę. Najważniejszym z nich jest Asurian, Stwórca, któremu Wysokie Elfy oddają największą cześć.

            Zaraz za nim znajdują się władcy Mirai (Elfiego świata umarłych), których panteon znany jest jako Cytharai. Wielu Bogów Cytharai jest unikanych przez większość Wysokich Elfów, jednak niektórych z nich Wysokie Elfy starają się zaspokoić. Mimo to, choć czczenie Bogów Cytharai jest na Ulthuanie nietaktem, lub też jest całkowicie zakazane, w zależności od istoty, której cześć chce się oddać, zawsze znajdą się Wysokie Elfy gotowe do tajemnego oddawania im czci. Dla Wysokiego Elfa sam fakt czczenia Khaine’a, Władcy Mordu, który jest głównym patronem Mrocznych Elfów, jest równoznaczne z proszeniem się o karę śmierci. Z drugiej jednak strony, czczenie Mathlanna, Boga Głębin, jest rozpowszechnione wśród Elfich marynarzy i powszechnie uważane jest za legalną formę oddawania czci.

            Bóstwa Wysokich Elfów są reprezentowane przez okrągłe wzory run, nazywane Panteoniczną Mandalą. Asurian, jako najważniejszy z Elfich Bogów, zostałby umieszczony w środku okręgu, podczas gdy wszyscy inni zostaliby ułożeni w spiralę, od najważniejszych Bogów w środku, po najmniej ważnych na zewnątrz. W tajemnicy, niektóre Elfy zwracają się niekiedy w stronę ołtarzy poświęconych Slaaneshowi, jako że Elfy doświadczają o wiele silniejszych emocji niż jakakolwiek inna rasa. Praktykowanie rytuałów wiary Slaanesha prowadzi do wzmocnienia odczuć i emocji osób oddających mu cześć, którymi z kolei karmi się Slaanesh. Czczenie Slaanesha i wszystkich innych Bogów Chaosu jest na Ulthuanie zakazane, a karą za taki występek jest śmierć. By utrzymać Kulty Chaosu z daleka od społeczeństwa Wysokich Elfów, Mistrzowie Miecza z Hoeth są zmuszeni pracować niestrudzenie nad wykorzenieniem i zniszczeniem wszystkich odkrytych kultów i ich zdemaskowanych członków.

Elfie życie pozagrobowe

            Mirai, znani także jako Czarny Dół, jest Elfim ekwiwalentem świata zmarłych, gdzie koniec końców trafiają wszystkie elfie dusze. To mroczne królestwo jest rządzone przez elfią Boginię Ereth Khial, Bladą Królową. Do jej domeny można dotrzeć tylko przechodząc przez Ostatnie Drzwi, których strzeże elfi Bóg Nethu, Strażnik Drzwi. Nethu jest odpowiedzialny za uniemożliwienie Elfim duszom ucieczki ze świata zmarłych i pilnowanie go przed żywymi, pożądającymi tajemnic zmarłych.

            Od czasów Przybycia Chaosu, większość Elfich dusz nie dociera do Mirai, a zamiast tego trafiają w łapska Bogów Chaosu, w szczególności Slaanesha. Dusze Elfiej rasy są dla wiecznie głodnego Slaanesha delikatesem bez porównania - elfie dusze są nasycone wszystkimi intensywnymi emocjami, których Książe Przyjemności nieustannie pragnie. Ten okrutny los przeraża wszystkie Elfy. By temu zapobiec, Wysokie Elfy związują swoje dusze z Kamieniami Ścieżki - gdy po Elfa przyjdzie śmierć, jego dusza zostanie wykorzystana do napełnienia mocą magicznych tarcz rozstawionych wokół Ulthuanu. Gdy Wysokie Elfy wyprawiają się w daleką podróż poza Ulthuan, zabierają ze sobą kamienne naszyjniki, tak, by w razie śmierci, ich dusze zostały schwytane właśnie przez kamienie, a nie przez Slaanesha.

            Mimo to, nie wszystkie niechronione dusze od razu są pożerane przez Mrocznych Bogów. Okazjonalnie, Bóg Oszustwa Loec podejmuje próbę uratowania danej duszy, zakładając się o nią ze Slaaneshem i wyzywając go na pojedynek w “grę o szansę,” tylko po to, by oszukać go co do ostatecznego wyniku. Na dodatek, Ereth Khial często wysyła swoje skrzydlate sługi, by uratować dusze z uścisku Slaanesha. Nawet jeśli rzadko kiedy udaje się uratować jakąkolwiek duszę, to nawet najmniejsza szansa na ocalenie Elfiej duszy przed pożarciem przez Slaanesha daje Elfom namiastkę nadziei.

            Nawet jeśli ich dusze uda się uratować przed pożarciem, nie otrzymają one daru w postaci wiecznego życia w raju. Elfie dusze są często na wieczność związane z niewolnikami w Armii Erethy Khial. Choć zazwyczaj Elfy krzywią się na takie postępowanie, w społeczeństwie Wysokich Elfów znajdują się i tacy osobnicy, którzy czczą Bladą Królową, licząc na jej wstawiennictwo. Ereth Khial używa każdej zdobytej duszy jako żołnierza w jej wielkiej armii, przygotowywanej na dzień Rhana Dandra, wśród Elfów znany jako koniec świata. To właśnie tego dnia Bogowie Cadai i Cytharai stoczą ostateczną bitwę. Po jednej stronie stanie Ereth Khial i jej niemożliwa do zliczenia armia, a po drugiej stornie Stworzenia Asuriana. Tego dnia, Elfi Bogowie mają także stoczyć walkę z Bogami Chaosu, niezależnie od wyniku wcześniejszego starcia.

Elfie Bóstwa Cadai

1. Asurian, Stwórca

            Asurian jest władcą Elfiego Panteonu i mężem Bogini Lileath. Jest Imperatorem Niebios, najstarszym ze wszystkich Bogów. Jest Stwórcą, a Wieczny Płomień - dawca życia - leży w jego rękach. Wysokie Elfy wierzą, że podążają za planem i celem postawionym im przez Asuriana w swoim śmiertelnym i pozagrobowym życiu. Niemożliwym jest jednoznaczne stwierdzenie, czy jest to prawda czy nie, jako że Asurian rzadko rozmawia z innymi Bogami, a jeszcze rzadziej z jakimikolwiek Elfami.

            Lider wśród Bogów Cadai przebywa w swojej samotni, w wielkiej piramidzie na szczycie niebios i obserwuje świat ze swojego diamentowego tronu. Żaden śmiertelnik nigdy nie widział jego twarzy - wszystkie wizerunki Asuriana na świecie przedstawiają go z zamaskowaną twarzą. Maska jest tradycyjnie podzielona na dwie równe połowy - jedna z nich jest biała, a inna czarna, symbolizując rolę Asuriana jako Strażnika Równowagi.

            Asurian jest sędzią między sprzeczającymi się ze sobą Bogami i rzadko miesza się do spraw Elfów - w rzeczy samej, niewiele uczynków śmiertelników w historii świata było na tyle szczególnymi, by zaprzątnąć jego uwagę. Mimo to, legendy mówią, że to właśnie Asurian dotyka umysłu każdego nowego Króla-Feniksa w chwili, gdy ten przechodzi przez Płomień Asuriana. Symbolem najważniejszego dla Wysokich Elfów Boga jest płonący Feniks, Oko Asuriana, lub stylizowana piramida otoczona świętym ogniem.

Świątynie

            Najważniejsza świątynia Asuriana jest położona na Wyspie Płomienia, na Morzu Snów. Fizycznie jest to starożytna piramida, w której pali się wieczny płomień feniksa. To tam Książęta Ulthuanu spotykają się, by wybrać nowego Króla-Feniksa i to tam przechodzi on przez Płomień Asuriana, by zdać się na sąd Elfiego Boga. Świątyni strzegą milczący Gwardziści Feniksa.

            Wierzenia

            Jako strażnik Bliźniaczych Tronów Ulthuanu, to właśnie Asurian znajduje się na szczycie hierarchii Elfiego Panteonu i otrzymuje najwięcej czci od swojego ludu. Wysokie Elfy wierzą, że są jego wybranym ludem, oraz że Asurian ma dla nich plan i nigdy ich nie opuści.

            Każdy kandydat, który pragnie zostać Królem-Feniksem i zostanie wybrany przez innych Książąt, musi przejść przez Płomień Asuriana. Jeśli jest godzien, płomień poparzy jego skórę, jednak w zaledwie kilka sekund, płomień zacznie leczyć powstałe obrażenia. Wybrany w ten sposób Król-Feniks staje się awatarem Asuriana w świecie śmiertelników. Jeśli nie jest godzien, płomień nie uleczy jego ran. Płomień nie uleczy również i Króla-Feniksa, jeśli opuści on ognisko zbyt wcześnie, jak miało to miejsce w przypadku Malekitha, który był tym faktem tak rozgoryczony, że zdradził swój własny lud i nieustannie zwalcza go od ponad sześciu tysiącleci.

            Objawienia Czasów Końca

            Przez długi czas wierzono, że płomienie nie są w stanie skrzywdzić prawowitego następcy tronu. Mimo to, w czasie ostatniej inwazji Mrocznych Elfów na Ulthuan, w trakcie Czasów Końca, odkryto, że żaden Król-Feniks od czasów Aenariona nie przetrwał starcia z Płomieniem Asuriana bez zgromadzonych wokół niego magów, posługujących się zaklęciami ochronnymi i leczniczymi.

            Asurian przeklął Bel Shanaara i wszystkich jego sukcesorów przytłaczającą dumą i paranoją, tak, by ostatecznie zniszczyli oni samych siebie w szaleństwie i z przewrażliwienia. W zasadzie, jedynym powodem, dla którego Finubar pozwolił na własną śmierć, był fakt tego, iż zdał on sobie sprawę z ciążącej nad nim klątwy. Doskonale wiedział, że jedyną ucieczką przed tą klątwą była śmierć.

            Zostało również potwierdzone że Malekith, który przez długi czas był uznawany za niegodnego rządzenia ludem Asur, był prawowitym następcą Aenariona, w związku z czym wszystkich władców rządzących już od czasów Bel Shanaara należałoby uznać za uzurpatorów.

            Ciekawostki

●       “Na Ogień Asuriana!” to termin, którym Wysokie Elfy wyrażają szok i zaskoczenie

●       Asurian dzierży srebrny łuk, z którego strzela złotymi strzałami

2. Isha, Matka

            Isha jest Boginią Płodności, Natury, Zbiorów, Żyznej Ziemi, strażnikiem naturalnego porządku i matką Elfiej rasy. Leśne Elfy ze Starego Świata czczą ją jako najważniejsze bóstwo, choć inne Elfy modlą się do niej o udane zbiory i ochronę ciąży, lub o pomoc w czasie zagranicznych podróży w dzicz.

            Jako Bogini natury, Isha nauczyła Elfy dbania o ziemię i sposobów uzyskiwania obfitych plonów. Elfy opisują ją jako Elfią kobietę, pełną życia i piękna. Powszechnie jest uważana za matkę całej Elfiej rasy. To właśnie Isha błogosławi Wieczną Królową swoją mądrością, pięknem i władzą. To także ona chroni wieczne polany Avelornu przed skazą zimy.

            Symbolem Ishy jest Wszystkowidzące Oko, roniące łzy za swoje śmiertelne, Elfie dzieci. U świtu czasu, Asurian zdecydował, że choć Elfy będą wręcz fantastycznie długowieczne, to wciąż będą się starzeć i umierać. Isha, która ukochała dzieci Asuriana ponad wszystkie własne stworzenia, rozpaczała i płakała z boleści nad tą decyzją. Jej łzy spadały na świat śmiertelników w wielkim deszczu, sprawiając, że wody życia przemieniły Ulthuan w bogatą i żyzną ziemię, którą oglądać można po dziś dzień.

            Następnie, Isha uważnie doglądała swoich dzieci, szukając sposobów na ułatwienie im egzystencji. Choć bezpośredni kontakt między Bogami a śmiertelnikami został przez Asuriana zakazany, niekiedy Isha nakazuje swojej córce, Lileath, zsyłanie wizji przez sny i koszmary, tak, by Elfy były w stanie konfrontować się z niebezpieczeństwami własnego świata, czując przy tym opiekuńczą dłoń prowadzącej ich matki i jej ostrzeżenie. Tylko gdy uwaga Stwórcy skierowana jest gdzie indziej, Isha ośmiela się interweniować osobiście, szerząc swoją magię przez cały Ulthuan, niszcząc Demony i złoczyńców, którzy zagrażają jej dzieciom.

Ciekawostki

●       Powszechne pozdrowienie na Ulthuanie brzmi: “Błogosławieństwo Ishy niech będzie z Tobą,” na co inni mogą odpowiedzieć: “Obyś żył tysiąc lat.”

3. Kurnous, Łowca

           

            Kurnous jest Bogiem Łowów i władcą dzikich miejsc. Wszystkie Elfy czczą jego imię, jako że jest on mężem Ishy i ojcem Elfiej rasy. Żadne Elfy nie czczą go jednak bardziej niż Leśne Elfy, które wierzą, że tylko one żyją dokładnie tak, jak życzyłby sobie tego Kurnous. Kurnous pragnie, by żadne zwierze nie było zabijane wyłącznie dla sportu, a wyłącznie w walce o przetrwanie. Naruszenie tego kreda jest niebezpieczne na całym świecie, jako że Kurnous jest mściwym Bogiem, jednak nigdy nie jest to bardziej niebezpieczne niż w Athel Loren, gdzie jego sługi osobiście wymierzają sprawiedliwość.

            Kurnous Łowca jest władcą zarówno lasów jak i bestii; jest duchem nienaruszonych lasów, dzikich zwierząt i gęstych głuszy. Wszędzie tam, gdzie udaje się Kurnous, w ślad za nim biegnie wataha wyjących ogarów, a gdy zagrzmi on w róg, Dziki Gon podąża za nim, z sercami przepełnionymi niegasnącą radością.

            Kurnous jest Bogiem wszystkich myśliwych, jako że strzeże on ich w czasie polowania. Obrażenie Kurnousa zabiciem zwierzęcia dla sportu jest równoznaczne ze sprowadzeniem na siebie katastrofy, jego zemsta jest bowiem szybka i brutalna. Ci, którzy przekroczą jego święte prawo, otrzymują cichy zakaz zbliżania się do miejsc, gdzie natura świata zakorzeniła się najgłębiej; jedynie kilku z tych, którzy obrazili Boga Łowów i powrócili do jego Świątyni, wyszło z niej bez szwanku, jednak ci, którym się to udało, uciekają w przerażeniu, niejednokrotnie okrutnie poranieni na całym ciele i niezwykle milczący gdy ktokolwiek próbował wydusić z nich, do czego doszło w lesie.

            Ellyrion jest przez wielu Elfów uważane za wybrane przez Kurnousa królestwo Ulthuanu, jako że jego rozległe równiny i gęste lasy są domem dla wielu dzikich bestii, w walce z którymi łowca może sprawdzić swoje umiejętności. Wiele z tamtejszych leśnych zagłębień w naturalnym podłożu skrywa ołtarze, na których można znaleźć róg, kość i kwiaty wrzosu. To tam Elfy pragnące oddać cześć swojemu patronowi modlą się, z daleka od oczu bardziej cywilizowanych Elfów. Niekiedy, dzikie równiny niosą ze sobą echo rogu Boga-Łowcy. Róg słyszany o świcie uważany jest za dobry omen, zwiastujący udane polowanie. Róg słyszany o zmierzchu jest ostrzeżeniem Kurnousa o ciemności nawiedzającej daną ziemię. Taki sygnał daje wszystkim łowcom do zrozumienia, że muszą przygotować swoje łuki i strzały na dwunożną ofiarę.

            Ciekawostki

●       Choć wielu mieszkańców Ulthuanu postrzega Ellyrion za wybrane królestwo Kurnousa, Świątynia Boga Łowów jest położona w królestwie Chrace, jak wynika z mapy kontynentu dołączonej do Ósmej Edycji.