Warhammer fantasy - Wysokie Elfy cz6

https://youtu.be/cTenh8tJpbI

Biologia

“My, Asurowie, jesteśmy szlachetnym ludem. Nasza długa i dumna historia ciągnie się do czasów, gdy ludzie byli jedynie dzikusami odzianymi w proste skóry. Żyjąc na naszych pięknych wyspach Ulthuanu, osadzonych w centrum Wielkich Oceanów, staliśmy się odizolowani od małych sprzeczek mniejszych ras. Tu jesteśmy w stanie praktykować naszą magię i sztukę, doskonaląc się bez żadnego większego powodu, jeno z czystej radości, jaką to ze sobą niesie.

~ Słowa przypisane Unthwe Jeźdźcowi Wiatru, Heraldowi Króla-Feniksa

Wysokie Elfy z Ulthuanu - lub Asurowie, jak sami siebie nazywają - nie są jedyną Elfią rasą na świecie. Prawda na ten temat różni się w zależności od punktu widzenia; mimo to, Wysokie Elfy nie mogą przypisać sobie zaszczytnego tytułu jedynej, prawdziwej cywilizacji, z której wyrosły wszystkie inne Elfie królestwa. Na zachód od Ulthuanu, pośród turni i spirali Naggarothu, żyją okrutne Mroczne Elfy, nazywane Druchimi. Między dworem Ulthuanu a mieszkańcami Naggarothu nie ma pokoju. Przez całe tysiąclecia ich wspólna historia opiewała wyłącznie we wzajemne przelewanie krwi i zdradę. Na całym świecie próżno jest szukać podobnej wrogości i wojny toczonej z podobnym barbarzyństwem w sercach wojowników.

Dla kontrastu, Leśne Elfy z Athel Loren nie czują wrogości ani względem swoich Wysokich, ani względem swoich Mrocznych kuzynów, ale jednocześnie nie pielęgnują one w sercu miłości dla którejkolwiek z tych ras. Wygląd i maniery Asarich są dla innych Elfów całkowicie obce. Nie biorą oni udziału w starożytnej nienawiści, która sprowadziła na świat jedynie zniszczenie. Niezależnie od rasy, wszystkie Elfy są jednak długowieczne - niektóre wydają się nawet nieśmiertelne. Fizycznie, praktycznie wszystkie Elfy są wysokie, smukłe i majestatycznie zwinne. Coś w ich jestestwie zdaje się być pozaziemskie i żadna inna rasa nie może się z nimi pod tym względem równać. Wszystkie te cechy można zauważyć u przedstawicieli wszystkich trzech Elfich ras, choć Wysokie Elfy potrafią przekonać każdego do uznania, że prawdziwego, Elfiego piękna i majestatu ich wojowników można doświadczyć tylko na Ulthuanie.

Fizjologia

         “Jesteśmy wysokim i smukłym ludem o lekkiej budowie i szlachetnych ruchach. Nasze armie także poruszają się z wielką płynnością, podobnie jak nasze okręty i wierzchowce. Wszystko, czego się tkniemy, staje się eleganckie i pięknie wykończone, jako że jesteśmy ludem, który odrzuca możliwość otaczania się brzydotą i niesmakiem.”

~ Słowa przypisywane Unthwe Jeźdźcowi Wiatru, Heraldowi Króla-Feniksa

            Wszystkie Elfy są piękne, ale ze wszystkich ich ras zamieszkujących świat, to właśnie Wysokie Elfy są uważane za najpiękniejsze. Wysokie Elfy mają jasną karnację i estetyczne cechy fizyczne. Ich włosy są czyste niczym len. Wielu Wysokich Elfów góruje swoim wzrostem nad zwykłymi ludźmi o całą głowę. Z reguły są niezwykle szczupłe, co w królestwach ludzi doprowadziło do powstania plotek, jakoby Elfy były w rzeczywistości słabe i bardzo delikatne. W zasadzie jest całkowicie na odwrót - Elfy są zaskakująco silne i choć nie są tak krzepkie jak Krasnoludy czy Orkowie, to ich zwinność i niezwykła zręczność rekompensują im to, a nawet dają im wielką przewagę w walce.

            Dla Wysokich Elfów, długie włosy są symbolem siły, władzy i szlachetności - są najczystszym symbolem prawdziwego wojownika. Podobnie jak Krasnoludy nadają swoim brodom wielkie znaczenie, tak samo Wysokie Elfy traktują swoje włosy. Z tego powodu, pukle włosów są przez Elfy traktowane jak talizmany. Ten starożytny zwyczaj wziął się z legend o największych Elfich bohaterach, których włosy zawsze były długie i powiewały na wietrze niczym sztandar. Jak mówią legendy, to właśnie z nich bohaterowie czerpali swoją potęgę. Wszystkie Wysokie Elfy upiększają swoje głowy srebrnymi i złotymi grzebieniami, udekorowanymi jasnymi klejnotami. Każdy z klejnotów ma inne znaczenie i zazwyczaj odzwierciedla rolę danego Elfa w jego rodzinie, rangę w armii, lub nawet mogą one być symbolem wielkiej więzi łączącej Elfie narzeczeństwo.

            Elfy są długowieczne - niektórzy twierdzą wręcz, że nieśmiertelne - i mniej podatne na choroby niż ludzie. Po prawdzie, choć długość życia Elfów może wynieść około tysiąca lat, to niewielu z nich dożywa tak sędziwego wieku. Każdy ruch Elfa jest idealnie płynny i kontrolowany, ich umysły są szybkie i bystre z intensywnością i głębią wglądu w wiele aspektów sprawy, nad którą aktualnie rozmyślają, co sprawia, że innym rasom Elfy mogą wydawać się co najmniej dziwne. Wysokie Elfy nadają znaczenia najmniejszym gestom, dostrzegając informacje płynące w najmniejszym skinieniu głową i najmniejszym zwężeniu powiek. Niejednokrotnie Władcy Ulthuanu wywoływali wojny między sobą i innymi rasami na podstawie prawdziwych i wyimaginowanych drobnostek. Wysokie Elfy są szlachetnym ludem, jednak mimo to potrafią być zimne w obyciu i niezwykle wyniosłe, co w wielu przypadkach jest postrzegane przez inne rasy za nierozsądne.

            Obecnie, mieszkańcy Ulthuanu są uważani za najbardziej przesycone magią istoty na świecie. Wysokie Elfy rozwinęły wiedzę i władzę nad magią i czarnoksięstwem do poziomu dalece wykraczającego poza to, co do zaoferowania mają inne rasy, być może za wyjątkiem mistycznych mieszkańców Lustrii. To Elfy były jednymi z pierwszych istot uczących się o magii i po dziś dzień są one jej największymi śmiertelnymi mistrzami w znanym świecie. To dzięki magii Elfy po dziś dzień są w stanie chronić swoją rodzimą wyspę. Bez czarów magów Wysokich Elfów, roztoczonych nad całą wyspą, Ulthuan mógłby zniknąć pod wysokimi, morskimi falami na całą wieczność. To właśnie Elfy po raz pierwszy przedstawiły ludziom magię, choć pomimo upływu setek lat od tamtych czasów, ludzcy magowie nigdy nie byli w stanie przebić Elfich magów w umiejętnościach i wiedzy z dziedziny magii.

Psychologia

         “W czasie naszych długich żyć, możemy stać się mistrzami wielu dziedzin. Nasz lud jest znany z mistrzów sztuk, świetnych rzemieślników, piękna naszej sztuki i chwalebnych melodii naszych pieśni. Jesteśmy rasą, która umiłowała umiejętności związane z pięknem i skarbami, jednak nasze dni nie mijają nam wyłącznie na pościgu za bezczynnością.”

~ Słowa przypisywane Unthwe Jeźdźcowi Wiatru, Heraldowi Króla-Feniksa

            Według większości gości w Elfim Królestwie, jego mieszkańców da się opisać wieloma różnymi epitetami; Elfy są subtelne, eleganckie, chwalebne, podstępne, ale ponad wszystko - aroganckie. Elfie umysły są subtelne i bystre, zdolne do myślenia na wielu płaszczyznach jednocześnie, co wywyższa je w obliczu wielu innych istot - nawet ich najmniejszy gest i najkrótsze słowo może nieść ze sobą ogrom informacji. Mówi się, że największą bronią każdego Elfa jest właśnie jego umysł. Jeśli jest tak w istocie i umysł Elfa powinien być traktowany jako jego osobista broń, to trzeba również pamiętać, że mistrzowska walka przy użyciu jakiejkolwiek broni wymaga treningu trwającego całe życie. Jeśli dany Elf nie ma bladego pojęcia o dyscyplinie, jego pasje szybko mogą przerodzić się w obsesje i postawić go na drodze, która ostatecznie sprowadzi jego duszę przed ołtarze łaknących jej bogów.

            W związku z tym, społeczeństwo Ulthuanu stało się bardzo rozwarstwione, luźno związane wspólną kulturą. Dla typowego Wysokiego Elfa, zachowanie niezgodnie z tradycją jest uważane za niezwykle haniebne i za potencjalny powód do złamania więzi rodzinnych, jeśli tylko da się to udowodnić przed Tronem Feniksa. Z tego powodu, zwykłe oskarżenie kogoś o taki czyn jest jednym z głównych gambitów zwalczających się stronnictw politycznych na Ulthuanie. Na polu bitwy, to połączona gotowość umysłu i ciała Elfa sprawia, że potrafi on być tak śmiertelnie niebezpiecznym przeciwnikiem. Jego umysł jest dość przenikliwy, by przewidzieć następny ruch i intencje przeciwnika już po najmniejszej zmianie w pozycji, w której stoi, a jego ciało jest dość szybkie, by zadać śmiertelny cios w zaledwie jedno uderzenie serca później. Nie istnieje broń ani forma walki, której Elf nie mógłby zostać mistrzem, ale nawet niewytrenowane Elfy są niezwykłymi wojownikami. Gdy Elf, który zdecydował się pójść drogą wojownika zostanie odpowiednio poprowadzony, staje się śmiertelną bronią, w pojedynkę zdolną do stawienia czoła bohaterom ras o słabszej krwi.

            Wielu ludzi uważa jednak, że cechami, które najlepiej odzwierciedlają istotę Elfów, są ich duma i arogancja. Niemal każdy Wysoki Elf, od najbardziej pokornego rolnika, po najwyżej postawionego Lorda, zawsze będzie odczuwał nieco satysfakcji z supremacji własnej rasy wobec innych, szczególnie wobec ludzkości, którą Elfy nazywają “słabszą rasą.” Ta arogancja na wiele sposobów jest odzwierciedleniem zepsucia w sercu społeczeństwa Wysokich Elfów. Choć Elfy nigdy nie uległy fizycznym przemianom mutacji, jak ma to miejsce w przypadku ludzi, to niemniej Chaos dotknął również serc i duszy przedstawicieli wszystkich Elfich ras.

Polityka i Władza

           

“Szlachetne rodziny prowadziły nasz lud przez czasy pokoju i konfliktu przez tysiące lat. Ich członkowie dumnie spoglądają na własne, głęboko rozumiane poczucie honoru i mistrzostwo w sztuce dyplomacji i wojny, wpajane im od wczesnych lat życia. W czasach wojny, demonstrują oni swoją moc poprzez elastyczność, doskonale radząc sobie w walce przy pomocy swoich niezrównanych umiejętności i dowodząc naszymi armiami z dystansu, decydując, gdzie padnie cios.”

~ Słowa przypisywane Unthwe Jeźdźcowi Wiatru, Heraldowi Króla-Feniksa

            Ulthuan jest rządzony przez zgromadzenie książąt, księżniczek i magów, którym przewodniczy Król-Feniks i Wieczna Królowa. Relacja między tymi władcami nie jest tak prosta, jak ich tytuły mogłyby sugerować. O tym, kto zasiądzie na Tronie Feniksa decyduje elekcja, natomiast o tytule Wiecznej Królowej decyduje dziedziczność. Obaj monarchowie utrzymują całkowicie osobne dwory. Wieczna Królowa zawsze nosi także tytuł Królowej Avelornu. W jej królestwie znajduje się najważniejsza świątynia Matki Ziemi i powszechnie uważa się ją za duchowego przywódcę całego Elfiego królestwa. Pozycja Wiecznej Królowej jest zagwarantowana pierworodnej córce poprzedniej królowej, poczętej w trakcie rytualnego, trwającego rok małżeństwa z Królem-Feniksem. Po zakończeniu się formalnego małżeństwa, Król i Królowa mogą pojąć innych małżonków, ale tak czy inaczej tylko pierwsza córka z małżeństwa Króla-Feniksa i Wiecznej Królowej może zostać nową Wieczną Królową.

            W związku z tym, Królowe Avelornu zawsze były jednocześnie Wiecznymi Królowymi Ulthuanu, tworząc w ten sposób niemożliwy do złamania łańcuch, trwający nieprzerwanie od tysięcy lat. Dla kontrastu, Król-Feniks jest wybierany spośród książąt całej wyspy w rok po śmierci ostatniego Króla. Koronacja odbywa się w trakcie świętej ceremonii, zorganizowanej w wielkiej, przypominającej piramidę Świątyni Asuriana, gdzie przybywają legiony Gwardii Feniksa i książęta Ulthuanu. Proces wyboru nowego Króla jest pełen intryg. Emocje często sięgają zenitu w trakcie tego doniosłego i delikatnego wydarzenia. Tradycyjnie, na ostatnie trzydzieści dni roku po śmierci króla, żałoba zostaje zawieszona na rzecz elekcji; w praktyce, prawdziwa debata zaczyna się jednak o wiele wcześniej. Często bywa i tak, że politykowanie na ten temat ma miejsce na wiele lat przed śmiercią Króla-Feniksa. Elfy kochają intrygi, a nagroda za ich pomyślne rozwiązanie jest największa właśnie wtedy, gdy dochodzi do wyboru nowego Króla-Feniksa.

            Największe ze szlachetnych rodów Ulthuanu wystawiają swoich kandydatów i współzawodniczą z innymi rodami, walcząc o jak najwięcej głosów dla swojego przedstawiciela. Co więcej, każde królestwo Ulthuanu pragnie, by nowym Królem Feniksem był Elf urodzony i wychowany właśnie na ich ziemiach. W tym burzliwym dla Elfów okresie, rywalizacje często są odkładane na bok - bądź powstają od zera - by upewnić się, że każdy szlachetny dom będzie zadowolony z karty, na którą postawił. Pomimo wszystkich intryg, manipulacji i podłego szykanowania poszczególnych kandydatów w trakcie procesu elekcji, akty sabotażu i otwartej przemocy są niemal niespotykane. Takie działania postrzegane są za herezję, jako że Król-Feniks jest w końcu namaszczonym sługą Asuriana. Jedynie kilku szlachetnych Wysokich Elfów jest tak bardzo pochłoniętych swoim zwycięstwem, by wierzyć, nawet przez chwilę, że Bóg Stwórca mógłby kiedykolwiek zgodzić się na panowanie władcy wybranego przez radę pod tak wątpliwymi i destrukcyjnymi okolicznościami.

            Poza swoją centralną, monarchiczną strukturą, Ulthuan składa się z dziesięciu niezależnych królestw, z których każde rządzone jest przez swojego księcia. Każde z nich jest podzielone zgodnie z geografią wyspy na Zewnętrzne i Wewnętrzne Królestwa. Królestwa Zewnętrzne są położone wzdłuż brzegów oceanu, podczas gdy wewnętrzne otaczają Wewnętrzne Morze. Wewnętrzne i Zewnętrzne Królestwa są podzielone przez sięgające chmur Góry Annulii. Niemal niemożliwym jest przebycie tych gór, nie licząc jedynie kilku pewnych przejść i starych tuneli, jednak nawet podejmując właśnie te drogi, podróżnik musiałby stawić czoła niebezpiecznym bestiom, zamieszkującym tamtejsze rozpadliny i katakumby. Żaden Elf nigdy nie powrócił z wyprawy na szczyt Annul, ale Elfie legendy mówią o królestwie ukrytym za chmurami, w którym mieszkają starożytni bogowie. W związku z nagromadzeniem się na Ulthuanie magii z całego świata, opowieści o nadnaturalnych istotach, żyjących na szczycie Annul, mogą okazać się prawdziwe.