Warhammer Fantasy - Arabia cz1

https://youtu.be/jEl5rjTyPP0

Arabia

            Na południe od Tilei, za burzowymi morzami i Czarną Zatoką, położone jest Królestwo Arabii. Dekadenccy Kalifowie i Sułtani rządzą tamtejszymi miastami z białego kamienia. Ich królestwa obejmują ogromne przestrzenie pustyni, oazy mieniące się niczym klejnoty oraz góry, zamieszkane przez zaciekłych, nomadycznych wojowników. Kilka wielkich miast tworzy tu luźną koalicję, choć faktycznie są one niezależne i każde z nich ma własnego, wielkiego władcę, własne tradycje i zwyczaje. Sułtan Całej Arabii uzurpuje sobie prawa do sprawowania rządów na całym półwyspie, jednak faktycznie ma on niewielką władzę nad niepodległymi, położonymi wzdłuż linii brzegowej Arabii miastami-państwami i zaciekłymi plemionami nomadów, których życie jest ciągłą podróżą przez Wielką Pustynię.

            Arabia nie posiada jednolitego rządu. Zamiast tego, Szejkowie i emirowie tej ziemi nieustannie ze sobą walczą. Nie jest niczym niezwykłym, by całe plemiona z pustyni oferowały swoje miecze w służbie większej sprawy i by zatrudniali się u właścicieli ziemskich jako najemnicy.

            Szejkowie, Emirowie i Sułtani Gopheru, Lashieku i Marteku żyją w niewyobrażalnych luksusach. Każdego dnia usługują im setki niewolników, a ich haremy są wypełnione zmysłowymi, lubieżnymi pięknościami z całego świata. Ich komnaty są definicją splendoru i bogactwa tej odległej ziemi. Niektórzy z tych despotów są oczywiście okrutni z natury; często nakazują oni wykonywanie egzekucji i upokarzanie za nawet najmniejsze przewinienia, podczas gdy inni są wielkimi władcami i patronami sztuki i nauki.

            Arabowie posiadają pewną wiedzę o prochu strzelniczym, ale ich dogmaty religijne zakazują im rozwijania się społecznie i technologicznie. Modlą się oni do jednego boga, który manifestuje się w fizycznym świecie pod postacią jego wybranych proroków. Co więcej, wszyscy oni posługują się tym samym, wspólnym językiem - arabskim.

            Wszyscy Arabowie mówią po arabsku i rozumieją ten język, choć większość klasy kupieckiej byłaby w stanie poradzić sobie także w rozmowie z mieszkańcami Starego Świata. Większość Arabów cechuje niski wzrost i śniady kolor cery, haczykowaty nos oraz czarne oczy i włosy. Niektóre arabskie królestwa - lub Kalifaty - położone są na północnej granicy Ziem Południowych. Kultura tamtejszych ludzi jest bez dwóch zdań arabska, choć oni sami są czarnoskórzy.

            Najtwardsi wojownicy Arabów wywodzą się z nomadycznych plemion pustyni, których boją się wszyscy bardziej cywilizowani handlarze, których karawany są zmuszone pokonywać szlaki handlowe przecinające pustynię. Najsłynniejszymi wojownikami Arabii są Derwisze, fanatycznie religijni wojownicy, gotowi umrzeć dla swojego boga w każdej chwili swojego życia, oraz Eunuchowie, wojownicy i gwardziści, trenowani w rzemiośle zabijania od urodzenia.

            Niewiele wiadomo o samym społeczeństwie Arabii, ale dzięki kilku kupcom i odkrywcom, którzy wyprawili się na gorące piaski pustyni i dotarli z powrotem do Imperium, dziś wiadomo, że komercja i handel są ekstremalnie istotną częścią społeczeństwa. Arabowie byli w stanie stworzyć i zmonopolizować szlaki handlowe luksusowym jadeitem i przyprawami, przez co stanowią wiecznych rywali handlowych dla Kataju, krainy Ind i Norskich plemion. Co więcej, zbudowali oni największy rynek niewolników w znanym świecie w mieście Copher, głównie dzięki swojemu niezrównanemu mistrzostwu w nawigacji i żegludze. Ekonomiczny wzrost w całej Arabii przełożył się na większą świadomość jego populacji i skierowanie ogółu społeczeństwa stronę praktykowania poezji, alchemii, medycyny i architektury, dzięki czemu Arabia wydała na świat część z najpopularniejszych poetów, lekarzy, czarnoksiężników i architektów na świecie.

            Arabscy czarnoksiężnicy znają ponoć sposób na zamykanie dżinów w butelkach. Gdy daną butelkę się potrze, dżin wypływa z naczynia i nabiera ogromnych kształtów. Potężna magia sprawia, że dżin jest związany ze swoim panem i musi wypełniać powierzone mu zadania. Ci sami czarodzieje byli ponoć widziani na latających dywanach. W Arabii, naukę Nekromancji otacza aura tajemnicy. By studiować tam Mroczne Sztuki, aspirant musi albo wpierw odnaleźć Nekromantę i stać się jego uczniem, lub zdobyć jeden z Zakazanych Tomów Księgi Umarłych, spisanych przez szalonego Arabskiego Księcia, Abdula ben Raschida. W dalekiej przeszłości, przemierzył on Ziemie Umarłych, położoną na wschód od Arabii i oszalały na skutek własnych doświadczeń spisał swoje bluźniercze dzieło. Nie dożył on czasów, w których jego praca stała się definicją wstrętu dla jego własnych rodaków, ani tym bardziej zorganizowanego przez Kalifa Ka-Sabary palenia wszystkich kopii jego księgi, jakie mógł zgromadzić, na wielkim stosie. Niestety, Kalif nie odnalazł ich wszystkich.

Miasta

         Wszystkie arabskie państwa-miasta są położone na zachodnim wybrzeżu kontynentu. Centrum zajmuje zaś Wielka Pustynia Arabii. Za Wielką Pustynią położone jest miasto Bel-Alaik, znajdujące się bliżej Ziemi Umarłych, niż jakakolwiek inna ludzka osada.

Miasta zasiedlone:

●       Copher - Najbardziej niezależne arabskie miasto, słynne ze swojego handlu przyprawami. Jest domem dla uczonych, czarodziejów i budzących powszechny strach Copherskich piratów.

●       El-Haikk, aka Al-Haikk - Miasto złodziei i największy port handlowy Arabii w jednym.

●       El-Kalabad - Zlokalizowane w pobliżu Zatoki Medes, na południe od Arabii kontynentalnej.

●       Lashiek - Dom Sułtana i jego potężnej floty, traktowane jako centrum niewolnictwa znanego świata.

●       Martek - Miasto bogate dzięki swoim kopalniom w Górach Atalańskich i zlokalizowaniu nad wybrzeżem jeziora bez dna - Fazoth-Ar, które ponoć jest domem dla złowrogich sił.

●       Pałac Czarodziejskiego Kalifa - Mieszkalne osiedle położone w południowym cyplu Gór Arabskich

●       Sudenberg - Imperialna kolonia założona w czasach Krucjaty przeciwko Arabii. Jako iż jest ono położone w Zatoce Medes, stanowi ważną enklawę dla interesów mieszkańców Starego Świata.

Miasta opuszczone:

●       Bel-Aliad - Na początku, Bel-Aliad stanowiło jedno ze starożytnych miast Nehekhary. Nazywano je Miastem Przypraw. W czasie wojny z Nagashem, zostało ono obrócone w ruinę i ostatecznie - relokowane. Dziś, w miejscu niegdyś dumnej metropolii, znajdują się tylko ruiny, w większości pogrzebane przez piasek. Do -1149 r. IK miasto to było stolicą dumnej, arabskiej cywilizacji, jednak w tym właśnie roku armia Umarłych Arkhana Czarnego całkowicie je zniszczyła. Mówi się, że w tych ruinach ukryto bezcenne skarby, choć niezwykle niewielu poszukiwaczy przygód powraca z wyprawy w to miejsce, by zweryfikować te domysły.

●       Elfie Ruiny - Pozostałości niegdyś wielkiego, położonego nad wybrzeżem miasta z czasów, gdy cała linia brzegowa Arabii stanowiła terytorium kolonialne Elfów. Osada została opuszczona w -1500 r. IK.

●       Antoch - Niegdyś znane jako Miasto Krzyżowca, zostało założone przez Bretońskich rycerzy po Krucjatach przeciwko Arabii na północnym wybrzeżu Zatoki Medes. Zostało zniszczone w ok. 2500 r. IK przez Jaszczuroludzi, którzy w ten sposób chcieli odzyskać skradziony im 700 lat wcześniej przez Pierre’a d’Antoch artefakt.

Flora i Fauna

         Niektóre odizolowane bandy Gigantów żyją w partiach Gór Krańca Świata zlokalizowanych daleko na południu, w samej Arabii. Mumie są zwłokami, które w dalekiej przeszłości zostały zakonserwowane przed szkodliwymi piaskami pustyni i czasem przy pomocy sztuki tajemnej magii. Rytuały potrzebne do ich tworzenia były praktykowane przez wiele starożytnych cywilizacji, włączając w to samych Slannów i przodków ludu Arabii. Mimo to, spotykane są raczej rzadko. Kilka z nich wciąż można zobaczyć w grobowcach Arabii i Lustri. Lwy występują zaś głównie w Ziemiach Południowych, ale i w Arabii wciąż można natknąć się na ich stado. Występujące tam wilki są kuzynami Gigantycznych Wilków ze Starego Świata. W obu tych miejscach ich liczba jednak nieustannie maleje.

            Smoki były niegdyś panami lasów i szczytów górskich. W tamtych czasach świat był rzadko zaludniony, a sam kontynent Starego Świata był jednym, ogromnym lasem, ciągnącym się od Gór Krańca Świata do samego morza. Dziś są one jednak głównie tematem legend. Tych kilka wciąż żyjących w wiecznym uśpieniu Smoków, które osiedliły się w głębokich jaskiniach, tuż obok miejsca lęgowego swoich przodków, spotkać dziś można głównie w Górach Krańca Świata i w Górach Płaczu. Najprawdopodobniej na całym świecie zostało ich już tylko kilka tuzinów.

Historia

            Wczesne lata historii Arabii nie są dobrze udokumentowane przez uczonych ze Starego Świata, wiadomo jednak, że Arabia ucierpiała na skutek inwazji Królów Grobowców z Ziemi Umarłych po upadku cywilizacji Khemrów. Następnie Arkhan Czarny najechał Arabię u boku swojej Nieumarłej Armii i splądrował miasto Bel-Aliad w roku -1149 IK, rozpoczynając Wojnę Śmierci, konflikt trwający ponad tysiąc lat. W wyniku wojny, potężna i bogata arabska cywilizacja została zredukowana do zaledwie kilku słabych państw-miast i garstki niezależnych plemion. Dopiero gdy Nagash wezwał Arkhana z powrotem na Ziemię Umarłych, wojna się skończyła.

            W 1150 r. IK, Ibn Jellaba, słynny eksplorator Arabii, odkrył zaginione Jaszczurze miasto Zlatlan. Został on tam powitany (jako iż Slannowie spodziewali się jego przybycia) i dokonał pokojowej wymiany pereł i Arabskich przypraw na złoto, którego Jaszczuroludzie mieli w nadmiarze i którego chętnie się pozbyli - w ich społeczeństwie, złoto uznawane jest za bezwartościowe. Jellaba powrócił do Arabii jako niezwykle bogaty człowiek po tym, jak jako pierwsza istota ludzka na świecie zawarł umowę handlową z Jaszczuroludźmi.

            Ok. 1430 r. IK, Jaffar, potężny czarnoksiężnik z Arabii, stworzył koalicję z kilku pustynnych plemion i rozbudował swoje państwo-miasto do rozmiarów małego imperium, podbijając Al-Haikk, Copher, Martek i Lashiek. Legendy mówią o jego pertraktacjach z Demonami i duchami. Choć niewielu ludzi o tym wie, zawarł on sojusz ze Skavenami - Skaveni szpiegują dla niego i mordują jego rywali w zamian za Kamień Osnowy. W 1448 r. IK, Jaffar przekonał pewnego nikczemnego Skavena, że Królestwa Estalii planowały inwazję na jego wschodzące państwo, zebrał więc wojsko i flotę do wyprawy za morze. W odpowiedzi, wielkie kontyngenty rycerzy z Bretonnii i Imperium odparły arabski atak, zmuszając wojowników Jaffara do ucieczki. Wojna została jednak przeniesiona ze Starego Świata do Arabii. Konflikt w samej Arabii został przez historyków nazwany okresem Krucjat, dzięki któremu powołano do istnienia wiele Imperialnych i Bretońskich Zakonów Rycerskich, włączając w to Rycerzy Płonącego Słońca i Rycerzy Magritty.

            Około 1500 r. IK, Sułtan Daryus-e Qabir wytoczył serię wojen religijnych przeciwko Staremu Światu, jednak nie odniósł żadnego znaczącego sukcesu. Legendy powstające w tamtych czasach zaczęły być pełne nadinerpretowywanych  historii na temat samych Arabów, jednak mimo to, między Starym Światem a samą Arabią handel wciąż kwitnie.